Για μια ακόμα φορά ο αμέριμνος πρωθυπουργός, τσαλαβουτά περιφρονώντας τη θεσμική δεοντολογία, σε νερά που αγνοεί. Όχι πως οι Συνταγματολόγοι τα πήγαν προηγουμένως καλύτερα. Βουλιμικοί και αμετροεπείς, το φόρτωσαν περιττά ψιμύθια και διατάξεις και στο τέλος, ούτε το ποινικό ακαταδίωκτο του πολιτικού κόσμου, ώστε να λογοδοτεί στον φυσικό του δικαστή, δεν κατάφεραν να καταργήσουν, πάνω στην συντεχνιακή τους αυτοαναφορικότητα…
Το είχε συνοψίσει εύστοχα ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Φοίβος Ιωαννίδης στην επί Σημίτη πλαδαρή και άνευρη Αναθεώρηση που χειρίστηκε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, λέγοντας αιχμηρά: «η Αναθεώρηση του Συντάγματος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήνουμε στους συνταγματολόγους». Πλην όμως, αυτό ουσιαστικά συνέβη…
Φυσικά το Σύνταγμα, δεν είναι μόνο ένας ψυχρός Καταστατικός Χάρτης. Αποτυπώνει κοινωνικούς συσχετισμούς. Κι αποκρυσταλλώνει, όπως θα έλεγε ο αείμνηστος Αριστόβουλος Μάνεσης ό,τι λιγότερο μπορούν να παραχωρήσουν οι κυρίαρχες τάξεις και, ό,τι περισσότερο δύνανται να κατοχυρώσουν οι ασθενέστεροι.
Παράγεται όθεν υπακούοντας στους σταθερούς κανόνες της πολιτικής δυναμικής, ένας «Συνταγματικός Πατριωτισμός» για την υπεράσπιση στοιχειωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ώστε η ζωή για τους ταπεινούς, να μην είναι μια αέναη άσκηση καταθλιπτικής επιβίωσης.
Μάτωσε κόσμος- όχι και τόσο μακριά στον χρόνο…-στους δρόμους της Αθήνας υπερασπιζόμενος το αίτημα για αύξηση στο 15% των δαπανών στην Παιδεία και ύψωσε το (τότε) ακροτελεύτιο άρθρο, το 114, που όριζε με θεσμικό ρίγος ότι «η τήρηση του παρόντος Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων» σε δημοκρατική ιαχή και πάνδημο αίτημα για Δικαιοσύνη.
Αυτές οι θεσμικές διακρίσεις, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, δεν έχουν πια καμία εμπράγματη αντιστοιχία σε μια χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας στις μνημονιακές μας μέρες, όπου το Σύνταγμα της χώρας κατάντησε κουρελόχαρτο.
Μην πάμε μακριά. Αρκεί να διαβάσει κανείς το 22ο άρθρο του Συντάγματος που ορίζει μεταξύ άλλων ότι «η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος» και ότι «όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας» για να κουνήσει μελαγχολικά το κεφάλι, αν δεν ξεσπάσει σε πικρό γέλιο, ακούγοντας τις χάρτινες διαβεβαιώσεις του απερίγραπτου υπουργού…Εργασίας, κ. Κατρούγκαλου…
Κουκιά μετρημένα: οι προτάσεις του κ. Τσίπρα, οι οποίες δεν αφορούν τους ανθρώπους που δεν έχουν πλέον πια καμία πολυτέλεια και καμία προσδοκία στη ζωή τους, είναι υπαγορευμένες από ξένες σκοπιμότητες. Κυρίως των δανειστών που ενδιαφέρονται να πάρουν πίσω τα λεφτά τους (και τα λεφτά μας βεβαίως) με σταθερό τρόπο διακυβέρνησης στην Ελληνική Επαρχία.
Έτσι κι αλλιώς από την 1.1. 2013, η χώρα έχει υιοθετήσει επί πρωθυπουργίας Παπαδήμου το διαβόητο Δημοσιονομικό Σύμφωνο που επιβάλλει τον μηχανισμό αυτόματης διόρθωσης και νέα μέτρα σε περίπτωση δημοσιονομικών αποκλίσεων. Ο περιβόητος «κόφτης» δεν προέκυψε αίφνης κι απάνω του σκοντάφτουν πλέον, όλα τα Συντάγματα της χώρας …
Στις συνθήκες αυτές, πόσο νόημα έχουν οι εξαγγελίες Τσίπρα για την επαναφορά των Συλλογικών διαπραγματεύσεων και δημόσιο έλεγχο, αλλά, όχι συλλογική ιδιοκτησία των αγαθών κοινής ωφελείας, (Ρεύμα, Νερό κλπ)όταν όλα έχουν μπει στο πάνω ράφι προς πώληση;
Απομένουν στο κοσκίνισμα κάτι πυροτεχνήματα για λαϊκά δημοψηφίσματα της πυρκαγιάς, οκταετή βουλευτική θητεία και για τον τρόπο εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας που όπως μεθοδεύτηκε δια χειρός Κωνσταντίνου Καραμανλή ήδη από το 1975, αποτελεί πλέον έναν οξειδωμένο θεσμό για τη χώρα. Και επιπλέον, με το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα και την βαθειά αντιδημοκρατική οργάνωση των κομμάτων ανέπαφη.
Μένει επίσης στον παφλάζοντα αφρό της τρέχουσας επικαιρότητας, προτού διαλυθεί στην κόπωση όσων δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από αυτήν την παρακμιακή πολιτική οργάνωση- με ευθύνη όλων των κομμάτων που αγνοούν απερίσκεπτα τα δυσμενή επερχόμενα- το σύνθημα, για την πατρότητα του οποίου-ακόμα και γι΄ αυτό το τόσο επουσιώδες, ελλείψει προγραμματικών διαφορών…- ερίζουν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, περί «Νέας Μεταπολίτευσης».
Όπως δηλαδή, μετονομάζονται οι ποδοσφαιρικές ομάδες, όταν θέλουν να αποφύγουν τα χρέη τους.