Επιβεβαιώνεται αυτό στην περίπτωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ , η οποία όπως φαίνεται δεν έμαθε τίποτε από την περιπέτεια του περσινού θέρους, όταν μετά από μακρόσυρτους και άσφαιρους λεονταρισμούς σύρθηκε εξουθενωμένη σε βαρειές συνομολογήσεις.
Γιατί επιμένει; Προφανώς επειδή αυτό που την ενδιαφέρει δεν είναι ένα εθνικά επωφελές αποτέλεσμα- αφού μια ψυχή που είναι να βγει, στο τέλος θα βγει…- αλλά η αποφυγή του πολιτικού κόστους γενναίων αποφάσεων και συνακόλουθα η επικοινωνιακή διαχείριση των πραγμάτων.
Οι μόνοι που πιστεύουν ότι υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην σημερινή κυβέρνηση και τις προηγούμενες είναι τα κρατικοδίαιτα στελέχη της Κουμουνδούρου που γνώριζαν πάντα τις ασφαλείς προσβάσεις στο Πρυτανείο…
Θα αφήσει βαρειά κληρονομιά από την άποψη αυτή ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ, στερεώνοντας στην αντίληψη των πολιτών την (αβάσιμη) άποψη ότι «όλοι είναι το ίδιο» και ότι δεν υπάρχει εναλλακτικός τρόπος απόδρασης από την πνιγηρή ατμόσφαιρα των καταθλιπτικών Μνημονίων.
Είναι η αμφιθυμία της κυβέρνησης που τροφοδοτεί τις παράλογες αξιώσεις των δανειστών. Είναι η διαπιστωμένη ανεπάρκειά της να διαχειριστεί εθνικές προτεραιότητες που θα αναπτέρωναν τις ελπίδες των πολιτών και θα δημιουργούσαν θέσεις εργασίας ώστε να αραιώσουν οι γκρίζες στρατειές όσων αντικρίζουν κάθε μέρα ένα μέλλον μεσίστιο. Νάρκισσοι χωρίς σχέδιο που αυτοθαυμάζονται μπροστά στον καθρέφτη. Αυτοί είναι στα πράγματα.
Περιφέρεται τώρα ανά την Ευρώπη το οικονομικό επιτελείο και προσπέφτει στις καλές υπηρεσίες των Σαπέν- Μοσκοβισί γυρεύοντας «γαλλικό κλειδί» για να εξασφαλίσει μια λύση στο κλείσιμο της αξιολόγησης, (ενώ έπεται και τρίτη…)με πολιτικούς όρους.
Όσο για την φαινομενικά αγέρωχη στάση της κυβέρνησης έναντι του ΔΝΤ, άρκεσε μια αυστηρή προειδοποίηση του Σόϊμπλε ότι η δεύτερη «καλύτερη» λύση θα ήταν η επιβολή ενός γερμανικού προγράμματος αυτήν τη φορά και με σκληρότερους όρους για την Ελλάδα, ώστε να έλθουν κάποιοι στο Μαξίμου στα συγκαλά τους.
Δεν έχουμε όμως καμιά σωτηρία έτσι κι είναι το λιγότερο που μπορεί να πει πια κανείς…