Η κυβέρνηση, άλλη μια ελληνική κυβέρνηση-με τη διαφορά ότι αυτή είναι πιο χαρισματική στις επικοινωνιακές πλην όμως ελάχιστα αποτελεσματικές ασκήσεις-αποδέχθηκε όλους τους όρους των δανειστών και ψήφισε στη Βουλή έναν ορυμαγδό νέων υφεσιακών μέτρων που δίνουν απωθητική και εχθρική χροιά στην έννοια των μεταρρυθμίσεων. Τι σόι μεταρρύθμιση είναι η ανελέητη αύξηση των φόρων και η μείωση των χαμηλών συντάξεων;
Την ίδια ώρα συμφώνησε για δύσκολα διατηρήσιμα πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% για μια πενταετία από τη λήξη του Προγράμματος, επεκτείνοντας την λιτότητα πολύ πέρα από τον πολιτικό της βίο.
Η δημοσιονομική υπεραπόδοση όμως, έφτασε στα όριά της και τίποτε δεν εγγυάται ότι, ο στόχος για υψηλά πλεονάσματα μακράς διάρκειας είναι εφικτός υπό συνθήκες (πραγματικής) μεταρρυθμιστικής καθυστέρησης, σε ένα κράτος που αγνοεί ακόμα τις πολιτισμικές ευκολίες του αστικού εκσυγχρονισμού. (Ούτε καν την καύση των νεκρών δεν μπορεί να εξασφαλίσει, ώστε, εξάγουμε νεκρούς στη Βουλγαρία…).
Μας έμεινε λοιπόν (προσωρινά;) ο μουντζούρης. Διότι όλες οι ελπίδες για μια σαφέστερη διατύπωση στο ζήτημα του χρέους και η εξασφάλιση ενός έστω, γενικού πλαισίου ρυθμίσεων που θα μετέθετε χρονικά τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα προσφέροντας έναν προβλέψιμο δημοσιονομικό χώρο, κατέρρευσαν μπροστά στην ακαμψία του Βερολίνου, αλλά και την επιμονή του ΔΝΤ στο αίτημα για ρητή αποτύπωση συγκεκριμένων μέτρων ελάφρυνσης.
Κανένας λογικός δεν χαίρεται με αυτό και το θέμα κατόπιν τούτων είναι όπως πάντα το ίδιο: τι ακριβώς κάνουμε εμείς; Ε, κρατάμε την αναπνοή μας, είναι η απάντηση...
Η κυβέρνηση δεν φανερώνει καμία φιλοπρόοδη διάθεση να επισπεύσει τις εξελίξεις ενθαρρύνοντας το επενδυτικό περιβάλλον και αντιμετωπίζοντας εκτός από τις χρόνιες αγκυλώσεις (αγορά, Δικαιοσύνη, Διοίκηση, κλπ), το εκρηκτικό πρόβλημα του Ασφαλιστικού που καταρρέει με πάταγο μπροστά στα μάτια μας και απειλεί να μας συμπαρασύρει κάτω από τα συντρίμμια.
Και, σε τελική ανάλυση, αφού έτσι κι αλλοιώς δεν έχουμε να κάνουμε με μια αριστερή πολιτική (το λένε και οι «53+» τι χρείαν έχωμε…) αλλά με μια φιλελεύθερη κυβέρνηση, γιατί το Μαξίμου δεν το παίρνει επιτέλους απόφαση να στρωθεί στη δουλειά μήπως και σώσουμε ό,τι σώζεται;
Το κρίσιμο ερώτημα φυσικά σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι μόνο αν θέλει, αλλά αν κυρίως μπορεί...