Οι τεθλιμμένοι συγγενείς, κάποια στιγμή αποχωρούν- ορισμένοι σε κατάσταση προχωρημένης και ανοίκειας ευθυμίας από την υπέρμετρη κατανάλωση αλκοόλ- αφήνοντας εν τέλει τους απαρηγόρητους οικείους, μόνους με το ιδιωτικό τους πένθος…
Πριν και μετά τη συνεδρίαση η Ελλάδα και οι κουρασμένοι πολίτες της, δεν προλάβαιναν να δρέπουν τη συμπάθεια επιφανών εκπροσώπων της Εσπερίας, για τις αιματηρές θυσίες που υφίστανται και τις αβέβαιες προοπτικές που τους απομένουν σε ένα άδηλο μέλλον. Παρηγοριά στον άρρωστο…
Γιατί γύρω από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, η κέντα παιζόταν ανάμεσα στον Γερμανό ταμία Β. Σόϊμπλε και τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ στην Ευρώπη Πωλ Τόμσεν. Ο πρώτος ανατριχιάζει στην ιδέα ενός ονομαστικού κουρέματος του ελληνικού χρέους. Κι ο δεύτερος θέλει να τα μαζεύει σιγά- σιγά εγκαταλείποντας με εύσχημο τρόπο μια περίπτωση στην οποία όλες οι αβάσιμες και μηχανιστικές (σ.σ: η ίδια συνταγή για κάθε πρόβλημα…) υποθέσεις του, έπεσαν απελπιστικά έξω.
Κάπως έτσι ανακάλυψαν αμοιβαία, ο ένας την αξία του άλλου. Στη μέση βρίσκεται αμήχανη η Ελλάδα που έδωσε στην πραγματικότητα τα πάντα: νέα υφεσιακά μέτρα που αξίωσε το Ταμείο και πρωτογενή πλεονάσματα που επέβαλλαν οι Ευρωπαίοι και είναι ανέφικτο να επιτευχθούν- και δεν πήρε τίποτε.
Σύρεται μάλιστα τώρα σε παραδοχές που το μόνο που εξασφαλίζουν είναι η απαγόρευση εξόδου στις αγορές και η διηνεκής λιτότητα μέχρι αυτή η λεηλατημένη χώρα να γίνει ένα επίφοβο υπόδειγμα που θα συνετίζει-για πόσο ακόμα άραγε;- τους «απείθαρχους» στους άκαμπτους προτεσταντικούς κανόνες…
Πρόκειται χωρίς αμφιβολία για μια βαρειά εθνική ήττα και το τελευταίο που ενδιαφέρει είναι αν (και) σε αυτήν την περίπτωση ναυάγησε ο σχεδιασμός και η παιδαριώδης διαπραγματευτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο οι ανόητοι-κι από τέτοιους είναι γεμάτη η εγχώρια πολιτική πινακοθήκη…- εκδηλώνουν μια αφοπλιστική στην ευήθειά της, χαιρεκακία.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας που ετοιμαζόταν με ελαφρότητα να φορέσει γραβάτα, στηρίχθηκε περίσκεπτα σε έωλες διαβεβαιώσεις και δείχνει έτοιμος τώρα να συμφωνήσει με μια ελαφρώς καλύτερη εκδοχή των προτάσεων Σόϊμπλε, αναβαθμίζοντας σε νέα Μεγάλη Ιδέα του Γένους την έξοδο στις αγορές. Αλλά πως; Ποιος θα δανείσει μια χώρα, χωρίς ανάπτυξη, με εκτροχιασμένο χρέος και την υποχρέωση να ξοδεύει το 15% τουλάχιστον του ΑΕΠ σε τόκους και χρεολύσια;
Η ήττα αυτή έχει καταγωγή. Και δυστυχώς πολλούς πατέρες. Συνοπτικά, τον Νοέμβριο του 2012, η Ελλάδα είχε κατοχυρώσει έστω ως υπόσχεση, την διατύπωση ότι «τα Ευρωπαϊκά κράτη θα εξετάσουν πρόσθετα μέτρα με σκοπό την περαιτέρω αξιόπιστη και βιώσιμη μείωση του λόγου χρέους προς ΑΕΠ».
Ήταν βεβαίως μια απόφαση που ποτέ δεν εφαρμόστηκε, γιατί πολύ απλά, στην βιασύνη των προηγούμενων κυβερνήσεων να… μας σώσουν, ποτέ δεν ολοκληρώθηκε η 5η αξιολόγηση του 2ου Μνημονίου…
Ιδιοτελής και ανίκανη η πολιτική ελίτ, ουδέποτε διανοήθηκε ότι το παιχνίδι με τον χρόνο βολεύει τους ισχυρούς. Κι έτσι τον Μάϊο του 2016 μέσα από διαρκείς υποχωρήσεις, τα κριτήρια για το χρέος άλλαξαν και από τον λόγο του χρέους προς το ΑΕΠ, επιβλήθηκε η διατύπωση για τις περιβόητες …ακαθάριστες δανειακές ανάγκες της χώρας.
Σε εκείνο ακριβώς το Eurogroup (24/5/16) όπου η ελληνική πλευρά εμφανίστηκε πελαγοδρομούσα, χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις και το οποίο επικαλείται σήμερα ο Σόϊμπλε ξεκόβοντας ότι, δεν έχει εξουσιοδότηση «από τον φούρναρη του Βερολίνου» να διαπραγματευθεί μια καινούργια εντολή, συμφωνήθηκε ότι:
*στην παρούσα φάση είναι επαρκείς μικρές διευκολύνσεις στα επιτόκια και τα δάνεια του EFSF και κυρίως ότι, όλες οι κρίσιμες αποφάσεις θα ληφθούν το 2018 και με την προϋπόθεση της επιτυχούς ολοκλήρωσης του Προγράμματος
* μεσοπρόθεσμα, θα μπορούσαν να ληφθούν κάποια μέτρα (έτσι γενικώς και αορίστως!..) με τη χρήση ποικίλλων τεχνικών (επιμήκυνση κλπ) αν στο τέλος του Προγράμματος και αφού προηγηθεί αξιολόγηση της βιωσιμότητας του χρέους από τους θεσμούς, αποδειχθεί ότι αυτά είναι αναγκαία προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ακαθάριστες δανειακές ανάγκες της χώρας, οι οποίες θα κυμαίνονται στο 15% του ΑΕΠ σε μεσοπρόθεσμη βάση και γύρω στο 20% για την επόμενη περίοδο.
*θα ακολουθούσε- κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση- το άνοιγμα προληπτικής πιστωτικής γραμμής από τον ΕΜΣ όπως ακριβώς συνέβη με τις άλλες χώρες (Πορτογαλία, Ισπανία) ώστε, αφενός η χώρα να παρέμενε στην «ασφάλεια» της ευρωπαϊκής εποπτείας και αφετέρου να έβγαινε από τον θανατηφόρο κλοιό των Μνημονίων.
Όθεν λοιπόν, ήταν εξαρχής γνωστό από τον Μάϊο του ΄16 ότι, όλες οι κρίσιμες αποφάσεις θα ληφθούν στο τέλος του τρίτου μνημονίου και με την προϋπόθεση ότι αυτό θα ολοκληρωθεί κανονικά.
Από εκείνο το Eurogroup, κύλησε άπραγος ένας ολόκληρος (ακόμα ένας…) χαμένος χρόνος. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θα είχε επιτύχει η κυβέρνηση αν αντιμετώπιζε την πραγματικότητα και στρωνόταν στη δουλειά, δεδομένου ότι-πέρα από τις απωθητικές επικλήσεις ενός κάποτε αριστερού παρελθόντος και άσφαιρους λεονταρισμούς για εσωτερική κατανάλωση που μάλλον θα πρέπει να διασκεδάζουν αφάνταστα το Βερολίνο- έχει αποδεχθεί τη μνημονιακή της μοίρα.
Είναι βέβαιο όμως ότι το αποτέλεσμα θα ήταν κατά τι καλύτερο από τη σημερινή εθνική ήττα που προδιαγράφει ένα μέλλον μεσίστιο. Έφερε ο πρωθυπουργός και η ηγετική ομάδα τα πράγματα σε ακραία όρια για να δικαιολογήσει τα σκληρά μέτρα που πέρασαν αβασάνιστα οι 153 στη Βουλή. Και τώρα όλοι οι υπόλοιποι μένουμε με τον «μουντζούρη» στα χέρια…