Η δράση των φανατικών δολοφόνων που σχεδιάζουν και εκτελούν αποφασισμένοι «τυφλά» χτυπήματα στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, έχει μεταφέρει τον πόλεμο στην καρδιά της κάποτε φωτισμένης Δύσης. Και πολλοί και ανεξερεύνητοι από αυτούς, βρίσκονται τώρα εκεί ακριβώς που θα μπορούσαν να την κάνουν να πονέσει περισσότερο. Στις στρατιές των απόκληρων.

Μπορεί κανείς να υποθέσει ψυχρά ότι στα μάτια τους, είναι τόσο «πολιτισμένο» να σκορπάς το θάνατο σε ανυποψίαστους ανθρώπους, όσο και να τους βομβαρδίζουν οι ευρωπαϊκοί στρατοί από τον ουρανό, χωρίς καν να γνωρίζουν τα θύματά τους ή να τους θεωρούν αποσυνάγωγους ενός κόσμου που δεν προοριζόταν γι΄ αυτούς.

Κοινότοπο μεν, αλλά, στον θάνατο δεν υπάρχει ζύγι. Μπορεί στην αμήχανη και προσωρινά ευσυγκίνητη σε μαζικές εκδηλώσεις πένθους Εσπερία, μερικές δεκάδες νεκροί να σηματοδοτούν πολιτισμική ήττα, αλλά, με όλη την διακριτικότητα του πράγματος, τι σημαίνουν άραγε χιλιάδες απανθρακωμένοι άμαχοι στις κοιλάδες της Μεσοποταμίας και στις ερημωμένες ζώνες του πλανήτη, όπου η κυρίαρχη ρητορική μας καθησυχάζει πως πρόκειται για (αναγκαίες…) παράπλευρές απώλειες;

Δεν είναι συναισθηματική η προσέγγιση αυτή. Ρεαλισμό υποστηρίζει, υπερβαίνοντας την ασυδοσία των πολυεθνικών(σ.σ: σημαίνοντες εκπρόσωποί της αναλαμβάνουν κατά καιρούς κρίσιμα υπουργικά καθήκοντα σε δυτικές κυβερνήσεις για να κλείνουν μετά από κάθε στρατιωτική επέμβαση χρυσοφόρα συμβόλαια…)  οι οποίες, στην διαρκώς επιτακτικότερη ανάγκη τους για επικερδή επέκταση, χωρίζουν την Υδρόγειο σε συμφέρουσες και ασύμφορες ζώνες.

Το γεγονός ότι στα «αδιάφορα μερίδια» κατοικούν πολιτισμένοι άνθρωποι (όπως αυτοί που βλέπουμε…στα ντοκιμαντέρ) και όχι τίποτε υποδαυλισμένα αλληλοσπαρασσόμενοι αγροίκοι, για να λεηλατούνται οι πόροι ολόκληρων Εθνών, μας απασχολεί επιδερμικά. Όμως η επιβίωση στη Γη, έχει υπερβεί τα όρια του φολκλόρ. Ιδίως όταν η μοναδική επιλογή που επιτρέπεται, ας πούμε σε στωικούς λαούς όπως οι Παλαιστίνοι, είναι ο θάνατος.

Ίσως θα ήταν καιρός η Δύση, αντί να θρηνεί όπως η Εκάβη πάνω από τα τείχη για τις  παρωχημένες πλέον αξίες της, (ή καλύτερα τις οριστικά χαμένες) οι οποίες χλευάζουν τους ανέργους και τη μεσαία τάξη που συνθλίβεται από τις κυνικές επιλογές του χρηματοπιστωτικού συστήματος, να δει κατάματα το πρόβλημα και να προσπαθήσει να καταλάβει τι πηγαίνει λάθος.

Δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις στην βαρβαρότητα. Ούτε πολιτισμικές διαφορές ανάμεσα σε έναν αποφασισμένο αυτόχειρα που ανατινάζεται μέσα σε ένα στάδιο γεμάτο άδολους νέους και έναν εκπαιδευμένο πιλότο της δυτικής πολεμικής αεροπορίας που κάνει στους «απέναντι» ακριβώς το ίδιο, βομβαρδίζοντας καραβάνια αμάχων στο όνομα της καταπολέμησης της «τρομοκρατίας». Η απόγνωση που παράγεται είναι ίδια…

Σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε που το ολέθριο δίδυμο Ρέϊγκαν-Θάτσερ απελευθέρωσε κάθε φραγμό στην Οικονομία, είναι ίσως η στιγμή να μπούνε ξανά κάποιοι κανόνες στο παιχνίδι και να οριοθετηθεί η δράση του κεφαλαίου που χωρίζει τους ανθρώπους σε χρήσιμους, όσο βρίσκονται στη ζώνη της κατανάλωσης και περιττούς, για τους οποίους δεν επιφυλάσσει κανέναν ρόλο στην αγορά εργασίας ή καλύτερα, στη ζωή την ίδια.

Σε ένα πλανήτη που ραγδαία βουλιάζει, η θέση αυτή, εδώ που τα λέμε, αποπνέει ηττοπάθεια, αλλά και από την άλλη, ίσως είναι μια μετριοπαθής επιλογή μήπως και βρεθεί από τα ψίχουλα των ιδεών ο δρόμος της επιστροφής.