Για να περάσουν από πάνω μας αυτές οι οικονομικές ερπύστριες, ήταν αναγκαίο, το έδαφος να στρωθεί με μια άνευ προηγουμένου επίθεση, ώστε να εξουθενωθούν οι όποιες αντιστάσεις και να τεθεί συλλήβδην ο λαός υπό συνθήκες ηθικής ομηρείας.
Αίφνης, διαπιστώσαμε την εκκωφαντική παρουσία ανθρώπων εντός και εκτός χώρας που με υψωμένο διδακτικά τον δείκτη, κατακεραύνωναν τους «φυγόπονους Έλληνες» που γλέντιζαν τις νοικοκυρεμένες αποταμιεύσεις των φίλεργων Βορείων σε ποτά και γυναίκες (ναι το έχει πει και αυτό, αυτός ο ατάλαντος ψηλολέλεκας Νταϊσελμπλουμ…) και διήγαν βίο ανέμελο, σαν να μην υπάρχει αύριο.
Αυτή η παραφορά της απονομής συλλογικής ευθύνης, μας άφησε για πολλά φεγγάρια σκεπτικούς και άφωνους. Γιατί εκείνοι που έχουμε στείλει στη Βουλή, είναι φτενοί και λίγοι. Δεν μπορούν να υπερασπιστούν το όνομα της χώρας και την αξιοπρέπεια των πολιτών της.
Προσπαθούν με κουτοπονηριές και μανούβρες της κακιάς ώρας που πιάνουν μόνο σε ανεκπαίδευτα εκλογικά ακροατήρια, να διαχειριστούν με τις καχεκτικές τους δυνάμεις πράγματα που τους υπερβαίνουν, όπως ας πούμε η στρατηγική δυνατότητα της χώρας να διαμορφώνει με σχετική αυτάρκεια το μέλλον της μέσα σε έναν άνισο κόσμο.
Έχουμε φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι αυτογνωσίας και οικτιρμού, ώστε να λυπόμαστε πια τους ηγέτες μας που δεν μπορούν να εμπνεύσουν ούτε καν τον θυμό μας.
Κάποιοι μάλιστα, περνώντας απέναντι, χαίρονται με τα στραπάτσα τους αγνοώντας ότι η χλεύη που εισπράττουν «έξω» -από τη Μάλτα μέχρι τους Βαλκάνιους γείτονες, για να σταθούμε στα «λιμά»…-εκτελωνίζεται ακέραια στη χώρα και μας φυλάει ένα μερτικό στον καθένα.
Η κυβέρνηση αυτή, όπως και οι προηγούμενες στα χρόνια των Μνημονίων είναι ολέθρια. Αλλά, έστω δια πυρός και σιδήρου, πέρασε από τη Βουλή μέτρα που μετατρέπουν βαθμηδόν την ελληνική κοινωνία σε έρημο. Πιο κάτω δεν πάει…
Είναι επίσης αλήθεια ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ένας πολιτικός με ασήμαντες παραστάσεις-όπως και οι περισσότεροι ομότεχνοί του- και συνοικιακού επιπέδου εμπειρίες, θεωρείται πλέον παντελώς αναξιόπιστος από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Όμως τώρα προέχει μια ρύθμιση για το χρέος. Όχι μάχη διατυπώσεων, αλλά ρύθμιση καθαρή που θα διαβαστεί σωστά από τις αγορές-αν επιμείνουμε να παίζουμε σε αυτό το παιχνίδι της Ευρωζώνης…- και θα δώσει την δυνατότητα στην ελληνική Οικονομία να βγει απ΄ τον αναπνευστήρα. Όθεν, όσο τραγικά και αν χειρίστηκε τα πράγματα ο κ. Τσίπρας και η «ηγετική» ομάδα, χρειάζεται πράγματι εθνική συνεννόηση.
Δεν έχουμε τίποτε τέρατα απέναντι. Έχουμε χώρες που τους σώσαμε εμείς οι «τεμπέληδες του Νότου» τις Τράπεζές τους, επειδή θεωρήθηκε αδιανόητο να τιναχτούν στον αέρα και τώρα πρέπει να μας δώσουν ανταποδοτικά, έναν ελάχιστο χώρο να σταθούμε.
Δεν έχουμε έτσι κι αλλοιώς πολλά περιθώρια. Και σχεδόν καμιά ελπίδα. Οπότε γιατί να μην το δοκιμάσουμε;