Πόσοι από αυτούς έβαλαν ανενδοίαστα στο συρτάρι συγκλονιστικές υποθέσεις που συντάραξαν το Πανελλήνιο για να βγούνε λάδι τρυφεροί και ακαμάτηδες πολιτικοί γόνοι και διεφθαρμένες μέχρι το μεδούλι κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό ναυάγιο;
Πόσοι από αυτούς τους εκλεκτούς «είχαν υπόληψη, ήταν «καθαροί» και έδρεπαν τον ανυπόκριτο σεβασμό των συναδέλφων τους;
Πόσοι, αυτής της ορισμένης συνομοταξίας, δεν πήραν το μερτικό τους εξαγοράζοντας τη συνείδησή τους για λίγα δράμια προσκυνημένης και ετερόφωτης αίγλης που τους έδινε η αηδιαστική συνάφεια με την εκτελεστική εξουσία;
Κι απ΄ την άλλη…
Πόσοι σημερινοί πολιτικοί της λεγόμενης «πρώτης γραμμής» σε κόμματα όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δικαιούνται να υπερηφανεύονται ότι, έκαναν έστω κάτι λίγο για να κατοχυρωθεί η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και να αφεθεί απερίσπαστη να ρυθμίζει τα interna corporis;
Πόσοι από αυτούς-σε αντίθεση με τα κοινά κλεφτρόνια…- την έχουν γλυτώσει φτηνά, είτε λόγω παραγραφής μεγάλων υποθέσεων διασπάθισης δημόσιου χρήματος όπου φέρονται να εμπλέκονταν, ή/και λόγω επίδειξης ευτελών συμπεριφορών και προνομιακών παραχωρήσεων έναντι εκπροσώπων της παλαιάς κρατικοδίαιτης και παρασιτικής επιχειρηματικής τάξης;
Πόσοι από αυτούς επίσης, θεωρούν ότι οι δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης που έχουν κατά καιρούς υποβάλλει (επί το πλείστον τσαπατσούλικες, γραμμένες στο πόδι, ασυνάρτητες, απρόθυμες, κωμικές και ίσως απολύτως ψεύτικες) δεν τους υποβιβάζουν στο επίπεδο του Άκη, του Γιάννου, του Μαντέλη και άλλων ατιμασμένων αστέρων που κάνουν τους απλούς ανθρώπους να τινάζουν το πέτο με περιφρόνηση;
Ναι, συμφωνούμε πως είναι κατάπτυστη η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει, όπως και σε άλλες περιοχές της Διοίκησης, τα δικά του ερείσματα στη Δικαιοσύνη. Αλλά ποιοί φωνάζουν; Και ποια γλώσσα μιλάνε; Και κυρίως γιατί δεν προτείνουν κάτι της προκοπής ώστε να αλλάξει ο αέρας στον βούρκο και επιλέγουν τις κλίμακες της υστερίας;
Μόνο η Βασιλική Θάνου ή ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος (επίλεκτος του Κώστα Καραμανλή…) που γελοιοποίησε τη Βουλή στο σκάνδαλο Siemens και με το κυπατζίδικο πόρισμα για τον «αυτοκτονημένο» Τσαλικίδη, είναι πρόβλημα;
Ο Χαράλαμπος Αθανασίου ή ο Σανιδάς δεν είναι; Και μας φταίνε τα συμπτώματα ή μήπως οι αιτίες; Αλλά αυτές «καίνε»…
Παρεμπιπτόντως, τέτοιου είδους αντιπολίτευση, όσο κι αν ο Κυριάκος από την ώρα που εκδηλώθηκε η επίθεση πήρε των οματιών του και πήγε διήμερο στην Σπάρτη, δεν κρύβει το απελπιστικά άδειο προγραμματικό πρόσωπο της ΝΔ, της οποίας το μοναδικό συνεκτικό στοιχείο, είναι η νοσταλγία της εξουσίας ώστε να δικαιωθεί η στρατιά των «αδικαίωτων» που συνωστίζεται στις γραμμές της…
Είναι αστεία παρόλα αυτά, η προσπάθεια κορυφαίων πλην απαξιωμένων πολιτικών του άλλοτε (ολέθριου) δικομματισμού να ανακτήσουν ηθικό έδαφος, καταγγέλλοντας συνεχώς τον ΣΥΡΙΖΑ για μια κατάσταση που οι ίδιοι εξέθρεψαν και την οποία επιχειρεί τώρα εκείνος να ανατρέψει…αντιγράφοντας τις πρακτικές τους. Αυτό για να λέμε του στραβού το δίκηο.
Ετούτο το μεταλλαγμένο υβρίδιο μπορεί να αποτελεί το όνειδος της συνεπούς Αριστεράς, αλλά δεν έχει καταφέρει ακόμα να δημιουργήσει μια τόσο συμπαγή και αποπνικτική μάζα σκανδάλων, όση είναι σωρευμένη στην δυσώδη αυλή των άλλων. Όχι πως δεν προλαβαίνει βέβαια… Αλλά, η υποκρισία των αντιπάλων του που καιροφυλακτούν για να δρέψουν την αποτυχία του- στην πραγματικότητα την ήττα της χώρας…- και να υποστηρίξουν ότι «όλοι τελικά είναι το ίδιο», βγάζει μάτια!..
Στο κρεσέντο τους απάνω, ακόμα και… «προοδευτικές» πολιτικές καρικατούρες, όπως και κάμποσοι "αυτοθυματοποιμένοι" δικαστές, ξέχασαν τελικά να μας πουν:
*αυτή η υπερήφανη γυναίκα η Ηριάννα που πληρώνει όπως φαίνεται την ελεύθερη επιλογή της ζωής της, έπρεπε σήμερα να βρίσκεται στη φυλακή, όπως αποφάσισε το Εφετείο; Το ενδεχόμενο να επαναληφθεί η περίπτωση του Τάσου Θεοφίλου που, επειδή απλά «ήταν αναρχικός», του στέρησαν πέντε από τα καλύτερα χρόνια της ζωής του πριν αθωωθεί πανηγυρικά πριν από λίγες ημέρες, δεν προβληματίζει άραγε κανέναν εκεί «στα ψηλά»;
*αν η μη καταβολή δεδουλευμένων, η οποία όπως αποφάσισε πρόσφατα ο Ά(γ)ρειος Πάγος δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων της σύμβασης εργασίας ενός εργαζομένου, τι ακριβώς συνιστά;
Τέτοιες κατάπτυστες αποφάσεις μήπως, για να το πούμε κομψά, παράγουν εντέλει, αρνητικά κοινωνικά αποτελέσματα;
(Ειδικά για το τελευταίο, ένα υστερόγραφο για τυχόν καλοθελητές που μπλέκουν πρόθυμα την Αριστερά με τη βία:
Απόρησε ο Βλαδίμηρος το 1916, όταν τον πληροφόρησαν ότι ο Γραμματέας των Αυστριακών Σοσιαλδημοκρατών είχε δολοφονήσει τον πρωθυπουργό της χώρας για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στον πόλεμο.
Με τη θέση που κατείχε- είπε ο Λένιν- θα μπορούσε να κάνει κάτι λιγότερο δραματικό και ίσως και λιγότερο «ρομαντικό», αλλά πάντως περισσότερο αποτελεσματικό, αν αποφάσιζε να κυκλοφορήσει στους αγωνιστές του κόμματός του μια αντιπολεμική έκκληση…)