Ας ξεκινήσουμε με το ασφαλιστικό:

Τι μας λέει η θεσμόικα; Οι συνταξιοδοτικές δαπάνες είναι 17% του ΑΕΠ έναντι μέσου όρου 13% στην Ευρωζώνη. Η επιχορήγηση του δημοσίου είναι 10% του ΑΕΠ έναντι 2.5% στην Ευρωζώνη. Με τη Συμφωνία της Πρωτομαγιάς φεύγει 1% του ΑΕΠ της επιχορήγησης του δημοσίου και μένουμε με τη χαώδη διαφορά 6.5% του ΑΕΠ από το στόχο της ευρωπαϊκής κανονικότητας (10%-1%-2.5%). Έχουμε και την υποχρέωση τήρησης πλεονασμάτων, οπότε δεν προβλέπεται το παραμικρό στη συμφωνία για "επιστροφή" με οποιοδήποτε τρόπο αυτού του 1% (ή μέρους του) στο ασφαλιστικό σύστημα. Εξακολουθεί να χρηματοδοτείται από τη φορολογία περισσότερο από την "κανονικότητα". Το πιθανότερο είναι πως θα χρειασθούν και άλλες παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό. Εκτός εάν το ΑΕΠ από €175 δισ πάει στα €400 δις ή τα έσοδα από τις εισφορές διπλασιασθούν. Το τελευταίο σημαίνει μηδενισμό της ανεργίας και 66% αύξηση των εισφορών. Είπατε κάτι;

Ας πάμε στο φορολογικό:

Η διεύρυνση της φορολογικής βάσης (μείωση του αφορολόγητου) είναι αναμφίβολα θετικό μέτρο γιατί αποτρέπει της φοροδιαφυγή. Αυτό το θετικό όμως για να μην είναι μόνο εισπρακτικό μέτρο έπρεπε να συνοδεύεται με μείωση των χαμηλών συντελεστών. Παρά το ότι θα μπορούσε να είναι σοβαρό μεταρρυθμιστικό μέτρο, η Συμφωνία της Πρωτομαγιάς το αντιμετωπίζει πρωτίστως ως εισπρακτικό μέτρο. Για να πιάνουμε τα πλεονάσματα. Ως εκ τούτου, καμία πρόβλεψη δεν υπάρχει για "επιστροφή" αυτού του 1% του ΑΕΠ σε άλλες ομάδες φορολογουμένων. Άλλως τε, χρειάζονται οι φόροι, μεταξύ άλλων για να χρηματοδοτούν τις συντάξεις.

Ας πάμε στα αντίμετρα:

Τάχουμε πει. Χρήματα για επιστροφή θα υπάρχουν μόνον εάν τα συντηρήσιμα πλεονάσματα είνι πάνω από 3.7%. Ισόποσα των περικοπών στο ασφαλιστικό και φορολογικό θα φθάσουν μόνον για συντηρήσιμα πλεονάσματα σημαντικά πάνω από 5.5% (μέρος θα πάει σε άλλες κοινωνικές παροχές). Μούφα τα αντίμετρα, λοιπόν.

Τούτων δοθέντων, διαβάζουμε στο ΒΗΜΑ της 7/5 την παρέμβαση του κ. Χριστοδουλάκη - πρώην Υπουργού - πως "έφθασε η ώρα για το μεγάλο συμβιβασμό". Να συμφωνήσει η ευρωπαϊστική αντιπολίτευση και να ψηφίσει τη Συμφωνία της Πρωτομαγιάς, γιατί:

1. Τα χρήματα που αφαιρούνται από τις συντάξεις από την απάλειψη της προσωπικής διαφοράς (αυτό το 1% του ΑΕΠ του ασφαλιστικού) θα επιστρέψουν σε άλλους συνταξιούχους που τα έχουν περισσότερο ανάγκη! Πού το είδε;

2. Τα χρήματα που συγκεντρώνονται από τη μείωση του αφορολόγητου (αυτό το 1% του ΑΕΠ του φορολογικού) θα επιστρέψουν σε όλους τους φορολογούμενους με αλλαγές στις κλίμακες. Αλλαγές τόσο καλά σχεδιασμένες που θα σπρώξουν τις επιστροφές στους κυρίως πληττομένους! Πού είδε αυτές τις αλλαγές, αυτές τις επιστροφές;

Ο Τσίπρας "πουλάει" τη συμφωνία με τη μούφα των αντίμετρων. Ο σοσιαλδημοκράτης κ. Χριστοδουλάκης πάει ακόμη παραπέρα: φαντάζεται άλλη συμφωνία!

Ο "μεγάλος συμβιβασμός" έχει και τρίτο πυλώνα: τις προβλέψεις για εξορθολογισμό της λειτουργίας των ΔΕΚΟ και τον αυστηρό έλεγχο των προσλήψεων. Άτολμες χαρακτηρίζει αυτές τις προβλέψεις, αλλά και έτσι είναι θετικές. Ας στηρίξει λοιπόν η αντιπολίτευση αυτά τα "διαρθρωτικά μέτρα". Πόσο εκτός των προβλέψεων των προηγούμενων μνημονίων για 5:1 (αποχωρήσεις:προσλήψεις) ήταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις; Το πρόβλημα είναι των Τσίπρα-Καμμένου και δεν χρειάζεται καμιά στήριξη γι' αυτό. Οι αλλαγές στη συνολική λειτουργία του δημοσίου είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και σε καμιά περίπτωση συναίνεση επί των προβλέψεων της συμφωνίας δεν τις διασφαλίζει ή προωθεί. 

Έχουμε, λοιπόν, τη βάση ενός "μεγάλου συμβιβασμού" επί τριών πυλώνων εκ των οποίων οι δύο δεν υφίστανται και ο τρίτος είναι δευτερογενές πρόβλημα του σανού που τάιζαν οι Τσίπρας-Καμμένος επτά χρόνια τώρα. Μόνο ως κλείσιμο ματιού προς τη ΝΔ, η οποία απ' ό,τι φαίνεται θα κληθεί από τους εταίρους να συνεγγυηθεί την εφαρμογή των μέτρων, είναι χρήσιμη η πρόταση. "Να ρε σεις, αυτά βγήτε να λέτε για να καθαρίσετε". Κάθε άλλο παρά στις προθέσεις του είναι κάτι τέτοιο - κρίνω από τις εν γένει παρεμβάσεις του. Δεν επιθυμώ να κάνω δίκη προθέσεων για τα κίνητρα πίσω από την πρόταση αυτή. 

Ο "μεγάλος συμβιβασμός" έχει και επόμενο στάδιο. Όλοι μαζί θα απαιτήσουν την εξαγορά από τον ESM των δανείων του ΔΝΤ και θα έχουμε μια αμιγώς ευρωπαϊκή διαχείριση της κρίσης. Με τι λεφτά; Τα υπόλοιπα του Μνημονίου Τσίπρα είναι περίπου όσο το άθροισμα των βραχυπρόθεσμων έκτακτων υποχρεώσεων του δημοσίου (πάνω από €7 δισ ληξιπρόθεσμα του δημοσίου, €11.5 δισ repos - η ρευστότητα που αντλήθηκε από τα ΝΠΔΔ, σχεδόν €1 δισ η απόληψη από το λογαριασμό ΔΝΤ). Νέο χρήμα πρέπει να μπει από τους Ευρωπαίους ή να μη διευθετηθούν οι υποχρεώσεις του δημοσίου και η οικονομία να σέρνεται. Ανεξαρτήτως των χρημάτων, συζητάμε με μια συμφωνία μπροστά μας η οποία απονέμει στο ΔΝΤ το ρόλο του γενικού δερβέναγα. Να μην τα ξαναλέμε. Ο "μεγάλος συμβιβασμός" λοιπόν θέλει ψήφιση της Συμφωνίας της Πρωτομαγιάς για... να αλλάξει! 

Ούτε η αιτιολόγηση του κ. Χριστοδουλάκη για τα μέτρα, ούτε τα αντίμετρα του επικοινωνιακού μπαράζ του Μαξίμου λένε κάτι για μια σειρά άλλων προβλέψεων της συμφωνίας. Μιας και μιλάμε για τα χτυπητά μέτρα του 2019-2020 που έχουν αντίκτυπο στην τσέπη των πολιτών, ο "μεγάλος συμβιβασμός" προϋποθέτει και ευλογία των άμεσων περικοπών των κοινωνικών παροχών (από το 2018) και τη διάλυση των ελευθέρων επαγγελματιών (το 2010 ήταν το 35% του εργατικού δυναμικού). Να περιμένουμε σε επόμενη παρέμβαση το θετικό αυτών των μέτρων;

Το τι θα κάνει η αντιπολίτευση, κυρίως η ΝΔ, είναι δική της υπόθεση. Αν θέλει να αυτοκτονήσει και παράλληλα να παγιώσει για πολλά το ρόλο του συρφετού που μας κυβερνά, ας στηρίξει. Χρειάζεται συναίνεση; Βεβαίως! Είναι όμως δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Ας ζητάει το ΔΝΤ, ή όποιος άλλος, εγγυήσεις από την αξιωματική αντιπολίτευση. Ας το απαιτήσει από την κυβέρνηση: εξασφαλίστε τη στήριξη της αντιπολίτευσης. Δηλαδή, να αναγκασθεί ο ίδιος ο φορέας του λαϊκισμού να ανοίξει στα κόμματα και την κοινωνία την τράπουλα. Να συζητηθούν συνολικά τα ζητήματα που αφορούν το μέλλον όλων μας.