Η πρόταση έχει τα καλά της για τα πρώτα μεταμνημονιακά χρόνια. Ας πούμε πέντε. Βγάζει την αβεβαιότητα χρηματοδότησης της Ελλάδας κατά την περίοδο που θα αγωνίζεται να αποκτήσει πλήρη πρόσβαση στις αγορές χρέους.

Ωστόσο ως λύση για χώρα που επιχειρεί να ανακτήσει τον έλεγχο του προϋπολογισμού της είναι εντελώς αντιπαραγωγική. Δυσκολεύει την πρόσβαση στις αγορές και μεγεθύνει συγκυριακά προβλήματα.

Η Ελλάδα θα αποπληρώνει το χρέος της προς τους ευρωεταίρους αναχρηματοδοτώντας το από τις αγορές. Η μη αποπληρωμή σημαίνει εθελούσια αποχή από τις αγορές, επικυρωμένη από την Ευρωζώνη.

Σε μία κρίση όπως αυτή του 2008-11 θα `ναι αναμενόμενο. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις όμως, ακόμη και αστοχία στην εκτέλεση του προϋπολογισμού θα συνεπάγεται τρία χρόνια τουλάχιστον καθυστέρησης για την αποκατάσταση της τότε κανονικότητας.

Από την άλλη πλευρά ήδη προβλέπονται μέτρα για την προστασία της ελληνικής οικονομίας από "στραβές". Οι διάφοροι κόφτες κατ' αρχάς, αλλά και τα περιώνυμα μακροπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Ετσι, είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς σε τι θα βοηθούσε μια τέτοια πρόταση στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους εκτός της περίπτωσης του perpetual μνημονίου κάτι που σηκώνει πολύ μεηάλη συζήτηση.