1. Αναμφίβολη η αποκλιμάκωση της απόδοσης. Όμως, όλη η βελτίωση έγινε στις 40 μέρες ανάμεσα στις δύο εκλογές. Η αγορά προεξοφλούσε τον μεταρρυθμιστικό οίστρο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όμως το αποτέλεσμα των εκλογών και τα πραγματικά γεγονότα δεν μπορούν να τροφοδοτήσουν περαιτέρω αποκλιμάκωση. Η αγορά κάτι άλλο περίμενε είτε από το εκλογικό αποτέλεσμα είτε από την κυβέρνηση – κάτι άλλο περιμένει πια.

2. Κατά την περίοδο της αποκλιμάκωσης, το γερμανικό 10ετές βελτιωνόταν επίσης – με χαμηλότερο ρυθμό βέβαια. [… όπως μαρτυρά η διεύρυνση της απόστασης μετά των δύο καμπυλών]. Τώρα με τα διεθνή, το ελληνικό 10ετές έχει «φλατέψει» (είναι στα ίδια με τις παρομονές των εκλογών) ενώ το γερμανικό χτυπάει ρεκόρ χαμηλών (έντονα αρνητικών) αποδόσεων. Από την 25/7 και μετά, το ελληνικό δεκαετές «αγωνίζεται» να κατοχυρώσει το επίπεδο του 2%, ενώ το γερμανικό χτυπάει -0.70%. Από την 25/7 το γερμανικό έπεσε από -0.36% σε -0.70% (το πορτογαλικό από 0.44% σε 0.08%!), ενώ το ελληνικό παλεύει στο 2% (από 1.99% σε 2.04%).

3. Η εικόνα μετά την 25/7, κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική είναι. Το ελληνικό 10ετές παραμένει στα ίδια, ενώ το γερμανικό τρέχει και το spread ανέβηκε σχεδόν 40 μονάδες βάσης – περισσότερο από μια βαθμίδα αξιολόγησης.

Να ξαναπούμε: Θέλει πολλή δουλειά και προσήλωση σε στόχους (τους οποίους πρέπει να έχουμε!) για να φθάσουμε σε μια κανονικότητα συμβαδίζοντας με τους ευρωεταίρους μας. Εάν τα πράγματα εισπράττονται και από τους εταίρους όπως φαίνονται στις αναλύσεις, κάποιου άλλου είδους επιχειρήματα πρέπει να βρεθούν (να πείθουν βέβαια) για να ψηθούν οι δανειστές να μειωθεί η απαίτηση πλεονασμάτων. Το πρόβλημα είναι εάν χτίζεις επικοινωνιακά σε κάτι που δεν πείθει τους δανειστές, έρχεται η στιγμή του λογαριασμού, τότε που πανηγυρίζεις για ασήμαντες κατακτήσεις.