Τι παραλαμβάνει ο κ. Παπαθανασίου; Μια οικονομία με σοβαρότατα διαρθρωτικά προβλήματα και με άμεσο κίνδυνο παύσης πληρωμών. Τα διαρθρωτικά προβλήματα ούτε μπορεί, ούτε προλαβαίνει να τα λύσει. Πάμε λοιπόν στο δεύτερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο υπουργός και από αυτό και μόνο πρέπει κατά τη γνώμη μου να κριθεί. Είναι η έλλειψη χρήματος στα δημόσια ταμεία. Το ελληνικό κράτος θα πρέπει συνολικά να δανειστεί 41 δισ. ευρώ μέσα στο 2009. Σε δέκα ημέρες θα πρέπει να έχει βρει τα πρώτα 2,5 δισ. ευρώ και προτού τελειώσει ο μήνας θα πρέπει να έχει μαζέψει συνολικά 7 δισ. ευρώ. Πού θα βρει τα λεφτά και με ποιους όρους;

Την Πέμπτη που παρέλαβε το υπουργείο, ο κ. Παπαθανασίου είπε τρία πράγματα: όχι άλλες θυσίες, συμμάζεμα των δαπανών και προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων από το εξωτερικό. Πολύ καλά τα είπε. Εν όψει εκλογών δεν πρέπει να γίνουν θυσίες από τον λαό. Σωστό επίσης είναι ότι πρέπει να γίνει συμμάζεμα των δαπανών. Οσον αφορά την προσέλκυση ξένων επενδύσεων είναι η μόνη λύση αυτή τη στιγμή, αλλά είναι μια λύση εντελώς ανέφικτη. Κανένας ξένος επενδυτής δεν θέλει να φέρει ούτε ένα ευρώ στην Ελλάδα. Με λίγα λόγια αυτά δεν γίνονται. Τι γίνεται;

Να χρησιμοποιήσει ο υπουργός το βασικό πλεονέκτημά του που είναι ότι προέρχεται από την «πιάτσα» και όχι από τα πανεπιστήμια. Καθώς ο ίδιος ήταν επί δεκαετίες πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος μιας εταιρείας που πουλούσε είδη κιγκαλερίας και ηλεκτρικές γκαραζόπορτες, γνωρίζει πολύ καλά την κλασική πρακτική του μικροεπιχειρηματία. Κυνηγάει μέχρι θανάτου όσους του χρωστάνε και δεν πληρώνει με τίποτε αν δεν φτάσει στο αμήν. Μια κουβέντα πρέπει να λέει όλη την ημέρα ο υπουργός: «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», όπως το έργο του Ντάριο Φο. Υπό τις σημερινές συνθήκες και παρά το γεγονός ότι όλοι οι υπουργοί θα πιέζουν για κονδύλια, είναι απολύτως δικαιολογημένος αν δεν τα εγκρίνει.

Θεωρητικά δεν υπάρχει καταλληλότερος άνθρωπος για να μην εγκρίνει πληρωμές και για να μεθοδεύσει τις εισπράξεις από έναν μικροεπιχειρηματία. Κανείς δεν περιμένει σήμερα από τον κ. Παπαθανασίου να εκπονήσει κάποιο σχέδιο οικονομικής πολιτικής, να προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές ή να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο για τις ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα. Το μόνο που περιμένουμε είναι να βρει δανεικά, να μαζέψει τους φόρους και να αρνηθεί να πληρώσει τις σπατάλες του κρατικού μηχανισμού. Αν τα κάνει αυτά και τη βγάλουμε καθαρή το 2009, και εφόσον δεν πέσει η κυβέρνηση, μετά έχει την άνεση να χαράξει μακρόπνοη πολιτική.

Γρηγόρης Νικολόπουλος
[email protected]