Και ποιο ήταν το επόμενο βήμα; Απευθύνθηκε (πάντα η κυβέρνηση) με δημόσια πρόταση στο φιλότιμο των Ελλήνων επιχειρηματιών, τους οποίους κάλεσε να αντιληφθούν την αξία της Ολυμπιακής για την Ελλάδα. Συγκεκριμένα απηύθυνε δημόσια ανοιχτή πρόταση σε επιχειρηματικούς ομίλους να αγοράσουν την εταιρεία με τη μέθοδο της απευθείας διαπραγμάτευσης. Αμέσως ο επιχειρηματίας Α. Βγενόπουλος έσπευσε να ανταποκριθεί στην προτροπή της κυβέρνησης και ανακοίνωσε ότι αποδέχεται τη δημόσια πρόταση να ξεκινήσει απευθείας διαπραγματεύσεις, ότι δέχεται συμμετοχή άλλων ομίλων, αλλά αν οι άλλοι όμιλοι δεν επιθυμούν τη συμμετοχή της ΜΙG, τότε προτίθεται να αποσυρθεί και ότι, αν η κυβέρνηση θέλει να ξαναπάρει πίσω την Ολυμπιακή, της την επιστρέφει τρεις μήνες μετά τις επόμενες εκλογές. Όλα αυτά, καταλήγει η ΜΙG, εφόσον το Διοικητικό της Συμβούλιο κρίνει ότι έχει επιτευχθεί η διακομματική και κοινωνική συναίνεση για το ζήτημα.
Πρόκειται για μια πρωτότυπη πρακτική της κυβέρνησης προκειμένου να φύγει από το αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε με την Ολυμπιακή και ενδεχομένως να τη χρησιμοποιήσει και για τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας γενικότερα. Μια πρακτική ασφαλώς εμπνευσμένη από τη διαφήμιση που παίζεται αυτές τις ημέρες στις τηλεοράσεις. Μπαίνει λοιπόν η κυβέρνηση σε ρόλο Νίκου Ξανθόπουλου και λέει στους πολίτες: «Βάλτε ένα χεράκι, όχι για εμάς, αλλά για τη φουκαριάρα την ελληνική οικονομία». Αν η ζωή ήταν διαφήμιση ή παλιά ελληνική ταινία, η έκκληση της κυβέρνησης θα είχε λογική. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Οι επιχειρηματίες, οι εργαζόμενοι, οι φορολογούμενοι πολίτες περιμένουν από την κυβέρνηση να πάρει εκείνη την πρωτοβουλία για να σώσει την οικονομία, να αποφύγουμε την ύφεση, τις απολύσεις, την πτώχευση της χώρας και των νοικοκυριών. Περιμένουμε όλοι από την κυβέρνηση να διοικήσει επιτέλους το κράτος, ή να αποδεχθεί την αδυναμία της και να αποχωρήσει- με ένα ταρατατζούμ- όπως είχε έρθει πριν από πέντε χρόνια. Πέντε χρόνια στα οποία διέλυσε τα πάντα και έφερε την ελληνική κοινωνία στο απροχώρητο.
Και ενώ οι προβλέψεις για μια παρατεταμένη, βαθιά και επικίνδυνη παγκόσμια οικονομική ύφεση έχουν κινητοποιήσει τους πολιτικούς ηγέτες που ανακοινώνουν καθημερινά νέα μέτρα για την αντιμετώπισή της, ο Έλληνας πρωθυπουργός περιορίζεται σε ένα διάγγελμα που αποσκοπεί απλώς και μόνο στο να δείξει ότι παρακολουθεί την κατάσταση. Ότι δηλαδή δεν είναι απών. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένας θεατής της πραγματικότητας ο οποίος αδυνατεί να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία.
Δεν είναι καν σε θέση να ελέγξει τους υπουργούς του που τρώγονται μεταξύ τους και ακολουθούν το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», ενώ ο υπουργός Οικονομίας Ι. Παπαθανασίου, ο άνθρωπος που επιστρατεύτηκε για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, θα βλέπει καθημερινά την προσπάθειά του να συμμαζέψει την οικονομία να ανατρέπεται από τις υποσχέσεις που θα δίνουν οι συνάδελφοί του υπουργοί για παροχές σε όποιον κατεβαίνει στους δρόμους. Διότι, όπως έδειξε η κατάσταση, οι επιλογές της κυβέρνησης απέναντι στις πιέσεις είναι δύο: Ή παροχές ή σπάσιμο του κεφαλιού και ψεκασμός με χημικά. Αυτό βεβαίως δεν ονομάζεται πολιτική, ονομάζεται απελπισία.
Γρηγόρης Νικολόπουλος
[email protected]