«Οι δημόσιες δαπάνες δεν είναι κατ ανάγκην σπατάλες» έχει δηλώσει σε συνέντευξη του στο Reporter ο κ. Παπακωνσταντίνου τον Ιούνιο, ενώ ο κ. Σαχινίδης έχει επίσης αναγνωρίσει στη συνέντευξη που μας έδωσε την ίδια εποχή την αναγκαιότητα αύξησης των δαπανών για την παιδεία, την υγεία και το κοινωνικό κράτος. Έχουν επίσης πεί οτι κρίνουν αναγκαία την ενίσχυση της αγοράς με ρευστότητα.

Οι επικεφαλής του υπουργείου οικονομικών θα βρούν αύριο που θα καθήσουν στα γραφεία τους, τα ταμεία άδεια, το έλλειμμα σε ιστορικά υψηλό επίπεδο πυ πλησιάζει το 10% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος σε δυσθεώρητο ύψος. Θα δούν για πρώτη φορά απο κοντά τον φάκελλο με τους φοροφυγάδες και δεν θα δούν φοροελεγκές και φοροεισπράκτορες διότι δεν υπάρχουν. Αναλαμβάνοντας λοιπόν το κρισιμότερο υπουργείο της χώρας σε άθλια κατάσταση οι δυο νέοι πολιτικοί θα πρέπει να πετύχουν ενα εξαιρετικά δύσκολο συνδυασμό. Να περιορίσουν τη φοροδιαφυγή και τη σπατάλη όπου υπάρχει και να αυξήσουν τις δαπάνες σε κρίσμους τομείς της οικονομίας, ενισχύοντας την ρευστότητα της αγοράς.

Ακόμη δεν ξέρουμε πώς θα μοιράσουν μεταξύ τους τις αρμοδιότητες, αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπάρχει περιθώριο μοιρασιάς. Και οι δυο θα πρέπει να δουλεύουν νυχθημερόν και να τα κάνουν όλα. Και το ευχάριστο, είναι οτι και οι δυο θεωρούν οτι είναι ενα καλό δίδυμο. Είναι δηλαδή στενοί συνεργάτες αρκετό καιρό, ο τρόπος συνεννόησης μεταξύ τους υπάρχει και λειτουργεί καλά, διαθέτουν πολύ σοβαρή υποδομή σπουδών και εμπειρίας, είναι και οι δυο εξίσου εργατκοί, τίμιοι και ιδεαλιστές. Μπαίνουν λοιπόν και οι δυο μαζί σε ενα υπουργείο που δεν θα βρούν κανέναν φίλο. Θα βρούν μόνο ισχυροές ομάδες διεφθαρμένων εφοριακών, γραφειοκρατών που παίζουν στα δάχτυλα τη δημόσια διοίκηση και πανίσχυρων οργανωμένων συμφερόντων που νέμονται τον κρατικό προυπολογισμό. Διότι όταν έχεις 20 δις ευρώ καταναλωτικές δαπάνες και 30 δις ευρώ ανείσπρακτους φόρους, αυτό σημαίνει οτι κάποιοι ζούν πλουσιοπάροχα με αυτά τα 50 δις ευρώ και η ηγεσία του υπουργείου πρέπει να τα βάλει μαζί τους αν θέλει να διασώσει την ελληνική οικονομία. Πρέπει επίσης να τα βάλουν και με ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο το οποίο θα θέλει διαρκώς να ξοδεύει ολοένα και περισσότερο όταν αυτοί θα πρέπει να στηλώνουν τα πόδια και να λένε «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω».
 
Όπως όλοι καταλαβαίνουμε αυτό δεν είναι εύκολο. Απαιτείται σύστημα, σκληρή δουλειά, μεγάλες κόντρες, φαντασία, ενδεχομένως και ηρωισμός. Ειδικά αν σκεφθούν οτι για να πετύχουν πρέπει να γίνουν αντιπαθείς, ενώ αν θελήσουν να είναι συμπαθείς θα αποτύχουν.
 
Η μόνη ευχάριστη προοπτική που μπορούν να δούν είναι οτι αν πράγματι πετύχουν να συμμαζέψουν τα ασυμάζευτα θα έχουν γράψει ιστορία. Θα πρέπει επίσης να τους χαροποιεί η δυνατότητα που τους δίνεται να δημιουργήσουν ενα πιο δίκαιο κράτος, ενα κράτος Ρομπεν των δασών που παίρνει απο τους φοροφυγάδες και τους διεφθαρμένους και δίνει στα παιδιά, τους αρρώστους, τους γέρους και γενικά sτους έχοντες ανάγκη. Εαν το πετύχουν αυτό τότε πλέον οχι μόνο δεν θα έχουν γίνει αντιπαθείς, αλλά θα έχουν και πολύ φανατικούς ψηφοφόρους που θα τους στηρίξουν μελλοντικά στην πολιτική τους καριέρα.

Όλα αυτά βεβαίως είναι θεωρητικά. Το ζήτημα είναι πώς θα αντιδράσουν οι δυο πολιτικοί όταν αντικρύσουν για πρώτη φορά το τέρας της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς που ζεί και βασιλεύει στην οδό Καραγιώργη Σερβίας. Και έχουν δυο επιλογές. Η μία είναι να του πούν «καλημέρα σας, πώς είστε» όπως είπαν όλοι οι προηγούμενοι και η δεύτερη, ο «δύσκολος δρόμος» που έλεγε μέχρι προχθές και ο αείμνηστος Κώστας Κραμανλής, είναι του κόψουν το κεφάλι πριν προλάβει το τέρας να ακούσει την καλημέρα. Το πώς θα το κάνουν αυτό, το γνωρίζουν και οι δυο πολύ καλά. Με την παραδειγματική τιμωρία των πρώτων που θα πιάσουν.

Γρηγόρης Νικολόπουλος
[email protected]