Απλούστατα, ότι τα κερδοσκοπικά κεφάλαια που με τις ευλογίες της ΕΚΤ και της Επιτροπής ανέβασαν το κόστος δανεισμού του Ελληνικού Δημοσίου στα ύψη κερδίζοντας δισεκατομμύρια ευρώ, τώρα θα κάνουν το ίδιο με τα επιτόκια που δανείζονται οι Ισπανοί, οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι. Και εκεί τα κέρδη τους θα είναι πολύ μεγαλύτερα, αλλά ακόμη μεγαλύτερο θα είναι το κόστος για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι μπορεί η Ελλάδα να είναι μια μικρή οικονομία που δεν επηρεάζει συνολικά την Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως όταν μιλάμε για Ισπανία και Ιταλία, μιλάμε για δύο τεράστιες οικονομίες με σημαντική επίπτωση στην ευρωπαϊκή οικονομία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήταν πραγματική ένωση αν μπορούσε- και ήθελε- να βοηθήσει κάθε χώρα-μέλος την ώρα της κρίσης. Όταν δεν το κάνει, παύει να είναι ένωση. Και επειδή η ισχύς εν τη ενώσει, η αδυναμία εν τη διασπάσει. Αυτό το έργο θα δούμε από εδώ και πέρα. Κερδοσκοπικά κεφάλαια να επιτίθενται κατά των άλλων ισχυρότερων ευρωπαϊκών οικονομιών και να θέτουν σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή οικονομία συνολικά, το ευρώ και την ευρωπαϊκή συνοχή.
Για να ξεφύγει η Ευρώπη από αυτόν τον κίνδυνο, έναν τρόπο έχει: Να εγκαταλείψει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ή τουλάχιστον να τη χαλαρώσει σημαντικά, προσθέτοντας διατάξεις για ενίσχυση από την ΕΕ των χωρών-μελών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Έτσι θα μπορέσει να πείσει τις αγορές ότι είναι ισχυρή και να δώσει ένα σήμα ότι δεν μπορούν οι κερδοσκόποι να πιέζουν μέχρι πτωχεύσεως τις χώρες-μέλη. Αν δεν το κάνει, η ΕΕ θα μετατραπεί μέσα σε λίγους μήνες από μια ισχυρή ένωση σε έναν χαλαρό συνασπισμό κρατών και αυτό σημαίνει πολλά για τις γεωπολιτικές ισορροπίες παγκοσμίως.
Όλα αυτά βεβαίως δεν σημαίνουν ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να λάβει τα μέτρα μείωσης του ελλείμματος. Όχι μόνο διότι το κόστος δανεισμού μας έχει ανέβει, όχι μόνο διότι σε λίγο θα πληρώνουμε και πρόστιμα στην ΕΕ για τη μη συμμόρφωσή μας στις υποδείξεις της, αλλά και διότι ούτε η ελληνική οικονομία ούτε η ελληνική κοινωνία μπορούν να επιβιώσουν αν δεν αλλάξουν. Μια κοινωνία στην οποία δεν εφαρμόζεται κανένας νόμος και ο καθένας κάνει ό,τι θέλει ατιμωρητί δεν είναι κοινωνία. Μια οικονομία που δεν παράγει τίποτε, δεν εξάγει τίποτε και ζει μόνο με δανεικά και επιδοτήσεις, δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ. Και εδώ, σήμερα, τελειώνουν οι επιδοτήσεις, τελειώνουν και τα δανεικά. Αν η ελληνική οικονομία δεν γίνει πιο ανταγωνιστική το μέλλον μας θα είναι η μείωση του βιοτικού μας επιπέδου περίπου κατά 30% (τόσο εκτιμούν οι οικονομολόγοι με βάση τη «φούσκα» της ελληνικής οικονομίας) και τελικά η μετανάστευση. Θα επανέλθουμε δηλαδή εκεί όπου ήμασταν πριν από την είσοδό μας στην ΕΟΚ, πριν από τις επιδοτήσεις και τα πακέτα Ντελόρ. Δυστυχώς ήλθε η ώρα της πληρωμής και πληρωμή σημαίνει θυσίες για όλους ώσπου να σταθούμε στα πόδια μας χωρίς δανεικά και επιδοτήσεις. Για πολύ καιρό δηλαδή.