Πρώτον, ήρθε στην Ελλάδα ο πανίσχυρος πρόεδρος της Deutsche bank Ackerman και συνάντησε τον Πρωθυπουργό, τον υπουργό Οικονομικών και τον υπουργό Επικρατείας.
Δεύτερον, η καγκελάριος της Γερμανίας κυρία Μέρκελ κάλεσε σε συνάντηση τον Γιώργο Παπανδρέου στο Βερολίνο στις 5 Μαρτίου.
Τρίτον, οι μεγαλύτερες γερμανικές τράπεζες ανακοίνωσαν οτι δεν θα ξανααγοράσουν ελληνικά ομόλογα.
Τέταρτον, διέρρευσε σε όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης (απο επίσημες πολιτικές πηγές όπως γράφουν) οτι η γερμανική κρατική τράπεζα KfW θα αγοράσει ελληνικά ομόλογα αξίας 25 δις ευρώ.
Αυτά σημαίνουν τα εξής:
Πρώτον οτι η Ευρωπαική Ένωση δεν θα στηρίζει τις αδύναμες οικονομίες. Δεν θα προχωρήσει σε οικονομική ενοποίηση, δεν θα εκδώσει ευρωομόλογα και δεν θα παρέχει εγγυήσεις για τον δανεισμό των αδύναμων χωρών.
Δεύτερον, οτι αντί να κάνει αυτά η ΕΕ μέσω των θεσμικών της οργάνων θα τα κάνουν οι κρατικές τράπεζες των ισχυρών χωρών και φυσικά θα παίρνουν ανταλλάγματα (πέραν του επιτοκίου των ομολόγων).
Τρίτον οτι δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε το πραγματικό οικονομικό όφελος αυτής της απόφασης, αφού δεν γνωρίζουμε πόσα ελληνικά ομόλογα θα αγόραζαν – αν αγόραζαν – οι ιδιωτικές γερμανικές τράπεζες που ανακοίνωσαν οτι δεν θα ξαναγοράσουν και συνεπώς πόσα χρήματα παραπάνω θα εισπράξουμε με τα 25 δις της KfW.
Τέταρτον, δεν ξέρουμε πώς θα αντιδράσουν οι αγορές- δηλαδή οι υπόλοιποι πιστωτές μας – σε αυτό το ντήλ. Ενδέχεται να πούν οτι αφού οι γερμανικές τράπεζες δεν θα συμμετάσχουν στις δημοπρασίες ομολόγων εμείς ( οι υπόλοιποι πιστωτές) μπορούμε να κανονίσουμε τα επιτόκια και αφού δεν οφελούμαστε απο το ντήλ με τους Γερμανούς, δεν μειώνουμε τα spreads με τα οποία δανείζουμε τους Έλληνες. Ουσιαστικά αυτό που κάναμε σε συνεργασία με τους γερμανούς είναι οτι παρακάμψαμε τις αγορές. Αλλά φέτος χρειαζόμαστε 53 δις ευρώ και του χρόνου ούτε ξέρουμε πόσα θα χρειαστούμε. Πρόκειται λοιπόν για ένα πείραμα με άγνωστες συνέπεις – τις οποίες πολύ σύντομα θα υποστούμε.
Πέμπτον, δεν γνωρίζουμε τι θα πληρώσουμε για αυτή τη στήριξη αφού δεν ξέρουμε ούτε τι μας προσφέρουν ούτε τι τους δίνουμε για αντάλλαγμα. Οι μόνοι Έλληνες που το ξέρουν αυτό είναι ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο υπουργός οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο υπουργός Επικρατείας Χάρης Παμπούκης.
Οι υπόλοιποι μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Και οι δικές μου υποθέσεις είναι οτι θα υπάρχει ευρύτερη συνεργασία με την Γερμανία, προφανώς θα πρέπει να προσφέρουμε αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία και να θέσουμε τους Γερμανούς σε προνομιακή θέση σε αγορές οπλικών συστημάτων, σε αποκρατικοποιήσεις, σε ενεργειακές επενδύσεις και σε άλλες συμφωνίες για να ξεπληρώσουμε αυτή την αγορά ομολόγων απο την γερμανική κρατική τράπεζα. Για αυτό εξάλλου κλείστηκε και το ραντεβού του έλληνα πρωθυπουργού με την γερμανίδα Καγκελάριο κυρία Μέρκελ.
Τις λεπτομέρειες αυτού του ντήλ, δηλαδή τα ανταλάγματα, θα τις καταλάβουμε τα επόμενα χρόνια, απο τις δουλειές που θα παίρνουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα.
Όλα τα παραπάνω, είναι όπως είπα υποθέσεις.
Αυτό που δεν είναι υπόθεση, αλλά σαφέστατα προκύπτει τώρα, είναι το πολιτικό ζήτημα. Και το πολιτικό ζήτημα είναι οτι πρέπει να ξεχάσουμε την Ευρώπη των λαών και να προσαρμοστούμε στην Ευρώπη των συναλλαγών.
Θα πεί κανείς: μα είμαστε αχάριστοι; Δεν φτάνει που οι Γερμανοί βάζουν το χέρι στην τσέπη για να αποφύγουμε εμείς την πτώχευση, ζητάμε και τα ρέστα;
Οχι δεν ζητάμε τα ρέστα, αλλά δεν μπορούμε να ζούμε και με ψευδαισθήσεις. Οι Έλληνες ένοιωθαν Ευρωπαίοι. Υποθέτω και όλοι οι άλλοι, ή σχεδόν όλοι οι άλλοι λαοί της Ευρώπης και κυρίως του ευρωπαικού νότου. Η Ευρωπαική Ένωση για εμάς είχε ένα νόημα υψηλότερο, προσέφερε μια αίσθηση ασφάλειας, μια αίσθηση αλληλεγγύης, είχε μια μεγάλη δόση ιδεολογίας.
Αυτό το σκηνικό στο οποίο πιστεύαμε αποδεικνύεται οτι δεν είναι όπως νομίζαμε.