Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν πρόκειται να πάρει μέτρα που θα περιορίζουν τη δράση των κερδοσκόπων, διότι αυτό θα αποτελούσε ριζική αλλαγή στη λειτουργία των αγορών με άγνωστες επιπτώσεις και επί της πραγματικής οικονομίας. 

Στην ουσία, αυτό που κάνει η κερδοσκοπία είναι να αυξομειώνει την αποτίμηση της αξίας της πραγματικής οικονομίας και να προσφέρει μέσω αυτής της αυξομείωσης, κέρδη. Η πραγματική οικονομία είναι ουσιαστικά εν υπνώσει, ενώ η κερδοσκοπία δημιουργεί την άνοδο και την πτώση των αγορών δημιουργώντας τον τζίρο και τις συναλλαγές. Η κερδοσκοπία δεν αντιμετωπίζεται με περιοριστική νομοθεσία, διότι αυτό θα άλλαζε σημαντικές παραμέτρους της λειτουργίας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Αντιμετωπίζεται μόνο με παρεμβάσεις στην αγορά και με την ανάληψη ρίσκου απο αυτούς που πλήττονται απο την κερδοσκοπία. Διότι το σύστημα είναι ένα σύστημα "καζίνο" και μόνο με το "τζογάρισμα" εκ μέρους των κρατών και των κεντρικών τραπεζών μπορεί να αντιμετωπισθεί η εναντίον τους κερδοσκοπική επίθεση.
Αυτό λοιπόνπου μπορούν να κάνουν οι ευρωπαίοι ηγέτες και οι αρμόδιοι τραπεζικοί φορείς είναι να «ποντάρουν» ανάποδα από τους κερδοσκόπους και να τους δημιουργήσουν ζημιές, ώστε να μην τολμούν να τα βάζουν με τα ομόλογα των ευρωπαϊκών χωρών.
Το ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα περάσουν νομοθεσία κατά της κερδοσκοπίας (εκτός ίσως από μια νομοθεσία γεμάτη τρύπες και παράθυρα, που δεν θα έχει ουσιαστική επίδραση) φάνηκε και από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού της Βρετανίας κ. Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος τάχθηκε ανοικτά κατά αυτής της νομοθεσίας. 

Οσον αφορά εμάς, η αλήθεια είναι ότι η κερδοσκοπία μάς επιβαρύνει, αλλά δεν είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα. Συνολικά αυξάνει το κόστος δανεισμού μας κατά 600 εκατομμύρια τον χρόνο, που σε σύνολο χρέους 300 δισεκατομμυρίων ευρώ και σε σχέση με το μέγεθος των ελλειμμάτων μας είναι σχετικά μικρό ποσό.

Το μεγάλο πρόβλημά μας δεν είναι η κερδοσκοπία, αλλά η αδυναμία περιορισμού των ελλειμμάτων μας, τόσο του δημοσιονομικού όσο και του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. 
Για να αντιμετωπιστούν αυτά θα πρέπει, πρώτον, να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας, να περιοριστούν οι σπατάλες και να αυξηθούν τα έσοδα και, δεύτερον, ο ιδιωτικός τομέας να αναλάβει το κόστος των επενδύσεων, της αύξησης της ανταγωνιστικότητας και της αύξησης της απασχόλησης. 

Τα προβλήματα αυτά, δηλαδή τα μεγάλα ελλείμματα, δεν μπορεί να αντιμετωπιστούν με τη βοήθεια των ευρωπαίων εταίρων. Αν ποτέ δημιουργηθεί αυτό το περίφημο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο για τη βοήθεια των αναξιοπαθούντων της Ευρώπης (πράγμα που ο επίτροπος Χοακίν Αλμούνια δήλωσε ότι είναι μακροπρόθεσμη σκέψη), ακόμη κι αν μας δώσουν μετρητά- πράγμα που δεν φαίνεται καθόλου πιθανό-, εμείς θα πρέπει να μειώσουμε τις δαπάνες μας. Δυστυχώς, όσο κι αν θέλουμε να ρίξουμε το μπαλάκι στη διεθνή κοινότητα, τελικά εμείς εδώ θα πρέπει να περιορίσουμε τα ελλείμματα μειώνοντας τα εισοδήματά μας.