Ο κ. Παπανδρέου λέει μεν οτι πήραμε μέτρα το ίδιο σκληρά με αυτά που προτείνει το ΔΝΤ αλλά δεν είχαμε την ανάλογη οικονομική ενίσχυση με φθηνά δάνεια.
Η αλήθεια όμως είναι οτι τα μέτρα του ΔΝΤ είναι πολύ πιο σκληρά απο αυτά που πήρε η κυβέρνηση. Είναι μέτρα που θα οδηγήσουν στην άμεση απόλυση εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, σε πώληση της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, του ΟΣΕ και όλων των κρατικών επιχειρήσεων – ανεξάρτητα αν θεωρούνται στρατηγικής σημασίας ή όχι-, σε πώληση γής, κτηρίων και όλων των άλλων περιουσιακών στοιχείων, σε κατάργηση του 13 ου μισθού, σε άμεσο άνοιγμα όλων των επαγγλεμάτων κλπ.
Τα μέτρα αυτά δεν μπορεί να τα πάρει ούτε η κυβέρνηση Παπανδρέου ούτε καμία άλλη. Όχι μόνον επειδή θα πέσει, αλλά επειδή θα οδηγήσουν την ανεργία σε πάρα πολύ υψηλά ποσοστά, θα καταδικάσουν σε φτώχεια διαρκείας τους έλληνες πολίτες, σε ανεξέλγκτη κοινωνική έκρηξη και σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας το ελληνικό κράτος. Φυσικά αν επιχειρηθεί η εφαρμογή τους η κυβέρνηση θα πέσει και θα μπούμε σε μια διαδοχή κυβερνήσεων συνασπισμών που ούτε αποφάσεις θα παίρνουν, ούτε τη χώρα θα μπορούν να διοικήσουν, ούτε να σταθούν πολιτικά περισσότερο απο μερικούς μήνες θα μπορούν. Η προσφυγή λοιπόν στο ΔΝΤ δεν είναι καθόλου αστεία υπόθεση και ενδέχεται να καταλήξει σε ολική καταστροφή που θα οδηγήσει τελικά αναπόφευκτα στην έξοδο απο την Eυρωζώνη και το ευρώ και στην πτώχευση της χώρας.
Αυτό ίσως είναι και το σενάριο που προκρίνουν οι εταίροι κυρίως οι γερμανοί και οι χώρες της Μπενελούξ, δηλαδή το Βέλγιο η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο, που διαθέτουν ισχυρές οικονομίες.
Απο την άλλη μεριά το «σπρώξιμο» των αδυνάτων οικονομιών στην αγκαλιά του ΔΝΤ ανοίγει το δρόμο για την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία, με λίγα λόγια για όλες τις χώρες του Νότου που δεν έχουν καταφέρει να μειώσουν τα ελλείμματα τους. Η Γαλλία ισορροπεί σε ενα τεντωμένο σχοινί και όλες οι χώρες υποφέρουν εξαιτίας της προσήλωσης στους ασφυκτικούς όρους της συνθήκης του Μάαστριχτ. Η εμμονή αυτή – ανεξαρτήτως του τι θα γίνει με εμάς- θα καταλήξει τελικά σε διάσπαση της Ευρωζώνης. Διότι ας μη γελοιόμαστε, καμμία απο τις χώρες του Νότου δεν μπορεί μακροπρόθεσμα να επιβιώσει μέσα στα όρια της συνθήκης και με το πανίσχυρο ευρώ.
Η διαπίστωση αυτή είναι που δημιουργεί και τις τριβές στο εσωτερικό της ΕΕ με τους Γάλλους και τους Ισπανούς να τάσσονται υπέρ της βοήθειας στην Ελλάδα (και μελλοντικά στις άλλες χώρες) και τυς Γερμανούς να αντιστέκονται σε αυτό το ενδεχόμενο.
Οι επόμενες εβδομάδες πάντως θα είναι κρίσιμες οχι μόνο για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας αλλά και για το μέλλον της Ευρωπαικής Ένωσης. Και όσο δύσκολο και αν φαίνεται σήμερα, ο κ. Παπανδρέου τη μάχη πρέπει να την δώσει και να την κερδίσει στις Βρυξέλλες και οχι στο ΔΝΤ. Ακόμη και αν δεν υπάρξει βοήθεια, καλό θα είναι τώρα που ξεσκεπάστηκε η μπλόφα μας περί ΔΝΤ, να μην προσφύγουμε αλλά να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε έστω και με υψηλά επιτόκια.