Η κυβέρνηση θέλει να κάνει μεταρρυθμίσεις. Ακόμη και για όσους πιστεύουν οτι δεν θέλει, ας πούμε οτι έχει υπο την εποπτεία και την πίεση των Βρυξελλών την υποχρέωση να αλλάξει τα κακώς κείμενα, άμεσα. Δεν μπορεί όμως.
Δεν μπορεί για παράδειγμα να κάνει οικονομία στο δημόσιο γιατί δεν διαθέτει καν μηχανογραφικό σύστημα που να καταγράφει τις δαπάνες του δημοσίου.
Ας πάρουμε την περίπτωση της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης των φαρμάκων απο τους γιατρούς. Αυτό είναι ένα ηλεκτρονικό σύστημα όπου ο γιατρός μπαίνει σε ενα δίκτυο, βάζει τον Αριθμό Φορολογικού Μητρώου του (ΑΜΚΑ), γράφει τη συνταγή, την οποία βλέπει ο φαρμακοποιός και το υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων και έτσι καταγράφεται ποιός γιατρός έγραψε ποιά φάρμακα και πόσες φορές, το ίδιο το σύστημα ελέγχει τις επιλογές του σε κάποιο βαθμό. Το ασφαλιστικό ταμείο γνωρίζει τι δαπάνες θα έχει, ακόμη δε περισσότερο οι ελεγκτικές αρχές μπορούν να επισημάνουν πόσα φάρμακα έγραψε ο κάθε γιατρός, αν συνδέεται με κάποια συγκεκριέμνη φαρμακοβιομηχανία κλπ.
Η εφορία μπορεί μέσω αυτού του συστήματος να ελέγξει τους γιατρούς και τα ταμεία μπορούν σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του υπουργείου να γλυτώσουν κάποια 2 ή και περισσότερα δις ευρώ τον χρόνο.
Αυτό το σύστημα κοστίζει περί τα 2 εκατομύρια ευρώ για να φτιαχτεί, μαζί με τα κομπιούτερ που το υπουργείο σκοπεύει να χαρίσει στους 50.000 γιατρούς για να μην έχουν τη δικαιολογία οτι δεν έχουν κομπιούτερ για να συμμεάσχουν στο σύστημα.
Αν το δημόσιο ακολουθήσει τη διαδικασία του δημόσιου διαγωνισμού για να επιλέξει την εταιρία που θα φτιάξει το σύστημα, χαθήκαμε. Η διαδικασία αυτή με τις ενστάσεις, θα φτάσει να βγάλει νικητή σε δυο ή τρία χρόνια. Μέχρι τότε θα έχουμε χάσει 6 δις και θα έχουμε πτωχεύσει. Η διαδικασία πρέπει να παρακαμφθεί.
Το ίδιο ισχύει και για όλες τις άλλες μηχανογραφικές ανάγκες του δημοσίου καθώς και για ένα πλήθος προμηθειών και δημοσίων έργων που αν γίνουν μέσω διαγωνισμών δεν θα τελειώσουν ποτέ.
Ενα ακόμη πιο ισχυρό παράδειγμα είναι το μηχανογραφικό σύστημα των δημοσίων δαπανών. Ο υπουργός Οικονομικών δεν έχει απο το γραφείο του ή οποδούποτε αλλού πρόσβαση στις δαπάνες των δημοσίων υπηρεσιών. Δεν ξέρει πόσα και για ποιόν λόγο ξοδεύει κάθε υπηρεσία. Ενώ για τους φορολογούμενους υπάρχει το TAXIS, για τις δαπάνες δεν υπάρχει ηλεκτρονική παρακολούθηση. Είναι λοιπόν πρώτη προτεραιότητα η δημιουργία αυτού του συστήματος που παρακολουθεί όλες τις δαπάνες κεντρικά και βαράει συναγερμό όταν ξεπερνιούνται.
Το πρόγραμμα αυτό δεν είναι ούτε τόσο περίπλοκο ούτε τόσο ακριβό όσο φαντάζει. Για παράδειγμα το ηλεκτρονικό σύσυτημα παρακολούθησης της Εθνικής ή ακόμη και μιας σαφώς μικρότερης τράπεζας παρακολουθεί πολύ περισσότερους λογιαριασμούς και υποκαταστήματα απο όσες είναι οι υπηρεσίες του δημοσίου.
Όμως γιατί το δημόσιο δεν έχει αυτά τα συστήματα;
Επειδή οι υπηρεσίες δεν θέλουν να ελέγχονται για να συνεχίζουν τη ρεμούλα και τη σπατάλη. Και προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους, οι υπηρεσίες θα μπλοκάρουν κάθε προσπάθεια υιοθέτησης τέτοιων συστημάτων. Για να ξεπερασει λοιπόν αυτά τα προβλήματα η κυβέρνηση πρέπει να ξεφύγει απο τις διαιδαλώδεις ρυθμίσεις που έχει φτιάξει η γραφειοκρατία για να προστατεύσει τα άνομα συμφέροντα της.
Πριν απο τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχε ψηφιστεί ένας τέτοιος νόμος ώστε να προχωρήσουν γρήγορα τα Ολυμπιακά έργα. Τώρα η ανάγκη είναι μεγαλύτερη. Αν δεν στρώσουμε απο φέτος, το αργότερο σε δυο χρόνια θα έχουμε πτωχεύσει και θα έχουμε εκδιωχθεί απο το ευρώ (ο μηχανισμός εκδίωξης που πρότεινε η Μέρκελ είναι θέμα χρόνου να φτιαχτεί).