Η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα. Διαθέτει τεράστια ιδιωτική αποταμίευση 386 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία. Διαθέτει ανεκτίμητη ακίνητη περιουσία που μένει εντελώς αχρησιμοποίητη, διαθέτει ικανό εργατικό δυναμικό και ικανά μυαλά. 

Δυστυχώς η χώρα μαστίζεται από τη διαφθορά. Η χώρα ελέγχεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από ένα σύστημα διαπλεκόμενων σχέσεων μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών. Οι διαπλεκόμενοι εκμεταλλεύονται το δημόσιο χρήμα προς όφελός τους, στερώντας τη χώρα από επενδύσεις σε κρίσιμους τομείς, όπως Υγεία, Παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, πρόνοια και επενδύσεις υποδομών. 

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ξένων αναλυτώνπου κατά τη γνώμη μου είναι ιδιαίτερα μετριοπαθείς-, η διαφθορά κοστίζει στην ελληνική οικονομία 20 δισ. ευρώ τον χρόνο. Η παραοικονομία, σύμφωνα με αυθαίρετες εκτιμήσεις (ο καθένας κάνει τη δική του), ανέρχεται από το 30% ως το 100% του ΑΕΠ. 

Η οικονομία στηρίζεται σε ασφυκτικό βαθμό στο κράτος. Το μέγεθος του δημοσίου τομέα είναι τεράστιο, η γραφειοκρατία εμποδίζει τα πάντα και επιβάλλει τη διαφθορά με τις μίζες και τα ρουσφέτια. Περισσότερο απ΄ όλα εμποδίζει την εξυγίανση του δημόσιου τομέα, αφού ζει και πλουτίζει από τη διαφθορά και το χάος. Ο ιδιωτικός τομέας είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό κρατικοδίαιτος. Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις στηρίζονται στις δημόσιες δαπάνες, ενώ οι εξαγωγικές επιχειρήσεις είναι ελάχιστες. Η ανταγωνιστικότητα της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ και κατά συνέπεια χάνουμε κάθε χρόνο πολλά δισ. ευρώ λόγω των μεγάλων εισαγωγών και των μικρών εξαγωγών. 

Χονδρικά αυτή είναι η κατάσταση μας. 

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, μέτρα όπως αυτά που επιβάλλει το ΔΝΤ φέρνουν μεν αποτέλεσμα, όμως δεν λύνουν το πρόβλημα. Αν για παράδειγμα το Δημόσιο απολύσει 100.000 δημοσίους υπαλλήλους, θα απολύσει- όπως έχει σαφώς εννοηθείτους συμβασιούχους. Δηλαδή τους νεότερους, παραγωγικότερους και «αλάδωτους» υπαλλήλους. Θα διώξει λοιπόν αυτούς και θα κρατήσει τους μεγαλύτερους σε ηλικία, πιο διεφθαρμένους και λιγότερο παραγωγικούς υπαλλήλους. Περιορίζεται λοιπόν το κόστος του Δημοσίου, αλλά το ίδιο παραμένει αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο. 

Αν αυξήσει τον ΦΠΑ στο 25%, τι θα κερδίσει; Ισως- αν δεν έχουμε μεγάλη ύφεση- να αυξήσει κάπως τα έσοδα. Από ποιους; Από αυτούς που αποδίδουν τον ΦΠΑ, δηλαδή τους τίμιους. Οσοι κλέβουν τον ΦΠΑ θα συνεχίσουν να τον κλέβουν. Συνεπώς το μέτρο που θα έπρεπε πρώτα να πάρει είναι μέτρο κατασταλτικού ελέγχου ώστε να εισπράττεται ο ΦΠΑ. Το ίδιο ισχύει για τους υπόλοιπους φόρους και τις εισφορές των Ταμείων. 

Αν ο περιορισμός της δημόσιας δαπάνης εξαντληθεί στους μισθούς και στις συντάξεις, αυτό θα είναι καταστρεπτικό. Η σπατάλη του Δημοσίου κρύβεται σε άλλες δαπάνες κυρίως. Φυσικά και πρέπει να περιοριστεί το μέγεθος του δημόσιου τομέα, και οι υπερβολές σε επιδόματα και μισθούς, αλλά το μαχαίρι πρέπει να πέσει σε ένα πλήθος άλλων δαπανών που σήμερα δεν ελέγχονται. 

Βεβαίως η συνταγή της ΕΕ και του ΔΝΤ θα είναι μια συνταγή σκληρή και επώδυνη για όλους. Αλλά τουλάχιστον ας φροντίσει η κυβέρνηση να εξυγιάνει τον ασθενή αντί να του κόψει το κεφάλι.