Απο την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, το κέντρο της οικονομικής δραστηριότητας ήταν το Δημόσιο. Η ξένη βοήθεια – διότι πάντα με ξένη βοήθεια ζούσαμε – έφτανε στα δημόσια ταμεία και ο πολιτικός κόσμος ρύθμιζε το που θα κατευθυνθούν τα λεφτά. Τα περισσότερα χρησιμοποιούντο για το μεγάλωμα του δημοσίου τομέα και τα υπόλοιπα τρωγόντουσαν απο τους «ημέτερους» ενισχύοντας υπερβολικά συγκεκριμένους επιχειρηματίες που ονομάστηκαν παλιά ή νέα «τζάκια». Οι περισσότερες μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις στηρίζονται είτε στις παραγγελίες του δημοσίου είτε σε προνομιακές συνθήκες τις οποίες είχε διαμορφώσει προς όφελος τους το κράτος. Πολλές απο τις μικρότερες ζούν απο την αισχροκέρδεια στην εγχώρια αγορά, τις επιδοτήσειςμ και τη φοροδιαφυγή.
Αυτή ήταν η κατάσταση μέχρι και σήμερα. Και η νοοτροπία αυτή, ενός λαού που στηρίχτηκε εξολοκλήρου στο δημόσιο τομέα θα αλλάξει σήμερα αναγκαστικά. Το τέλος των επιδοτήσεων απο την ΕΕ, το τεράστιο δημόσιο χρέος, το διπλό έλλειμμα ( του προυπολογισμού και των εξωτερικών συναλλαγών) δεν επιτρέπουν στο δημόσιο να παίζει πλέον τον ρόλο του χρηματοδότη της οικονομίας. Δεν μπορεί το δημόσιο ούτε να χρηματοδοτεί, ούτε να προσλαμβάνει. Ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να σταθεί μόνος του στα πόδια του και να μεγεθυνθεί, να γίνει ανταγωνιστικός στο εξωτερικό, να επενδύσει και να απορροφήσει την ανεργία.
Φυσικά το δημόσιο θα πρέπει να του το επιτρέψει. Θα πρέπει να απελευθερώσει τις αγορες και να περιορίσει τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά για να μπορέσει ο ιδιωτικός τομέας να λειτουργήσει. Η κυβέρνηση δείχνει οτι υπο την πίεση των βρξελλών του ΔΝΤ και της ΕΕ είναι διατεθειμένη – αναγκασμένη – να το κάνει. Είναι όμως ο λαός έτοιμος για να ανταπεξέλθει σε αυτή την πρόκληση;
Μερικοί επιχειρηματίες είναι έτοιμοι, άλλοι προσαρμόζονται σταδιακά στην νέα κατάσταση. Όμως ο πολύς κόσμος δεν είναι έτοιμος. Οι αγρότες ακόμη περιμένουν τις επιδοτήσεις που δεν θα έρθουν. Οι ξενοδόχοι ακόμη ζητάνε απο το δημόσιο υποδομές που δεν θα γίνουν. Οι έμποροι και οι μικροεπιχειρηματίες ακόμη έχουν στραμμένα τα μάτια τους μόνο στην εγχώρια περιμένοντας να βγάλουν υπερκέρδος απο ελάχιστες πωλήσεις, λόγω των στρεβλώσεων της και της έλλειψης καταναλωτικής παιδείας. Φυσικά πολλοί ελλείψει εργασίας και προοπτικών θα φύγουν μετανάστες και θα αναζητήσουν την τύχη τους στις πολύ δύσκολες αγορές του εξωτερικού. Όμως οι υπόλοιποι θα πρέπει να αλλάξουν.
Όποιος δεν καταλάβει τα σημάδια των καιρών και δεν προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες τελικά δεν θα επιβιώσει. Η ύφεση θα είναι πολύ μεγαλύτερη απο αυτή που εκτιμά το υπουργείο οικονομικών και θα κρατήσει χρόνια. Τώρα και για λίγο καιρό ακόμη έχουν ανοίξει τα συρτάρια και τρώμε τα έτοιμα. Τα κέρδη της παραοικονομίας μπαίνουν στη νόμιμη οικονομία ώς κατανάλωση. Σε λίγο και αυτά θα τελειώσουν και θα πρέπει να παράγουμε για να βγάλουμε καινούργια λεφτά.
Ο εξαγωγικός προσανατολιςμός όλων των επιχειρήσεων είναι αναγκαίος για να αναπτυχθούμε εφόσον η εγχώρια αγορά στερεύει απο ρευστότητα. Η ελληνική παραγωγή θα γίνει αναγκαστικά πιο ανταγωνιστική λόγω συμπίεσης του κόστους. Φυσικά υπάρχουν εμπόδια για τις εξαγωγές. Η θέση της χώρας μακριά απο το κέντρο της Ευρώπης, η άγνοια των διεθνών κανόνων του μάρκετινγκ, η έλλειψη επαφών με τα διεθνή δίκτυα διανομής, η έλλειψη προιόντων που να καλύπτουν τις απαιτήσεις των διεθνών αγοραστών, η έλλειψη ελληνικού brand name. Όμως όλα αυτά πρέπει να ξεπεραστούν και θα ξεπεραστούν μέσα σε λίγα χρόνια αν κατανοήσουμε την αναγκαιότητα των εξαγωγών και συστηματικά στρατευθούμε σε αυτή την προσπάθεια. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια.