Ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου είπε οτι πρώτη θα πουληθεί η ΔΕΠΑ, η εταιρία δηλαδή που διαθέτει το δίκτυο διανομής φυσικού αερίου. Πρόκειται ασφαλώς για μια ενδιαφέρουσα αποκρατικοποίηση η οποία θα είχε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν η ΔΕΠΑ είχε εγκαταστήσει και ενα δίκτυο οπτκών ινών παράλληλα με τους σωλήνες του φυσικού αερίου, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Ας δούμε τα μεγάλα γράμματα. Ενα μεγάλο μέρος των μετοχών της ΔΕΠΑ ανήκει στην Αγροτική Τράπεζα η οποία τις απέκτησε έναντι οφειλών και τις έχει καταγεγραμμένες στο χαρτοφυλάκιο της έναντι μιας αξίας Χ. Το Δημόσιο πουλάει τις δικές του μετοχές πολύ φθηνότερα απο την αξία αυτή και η ΑΤΕ αρνείται να δώσει τις δικές της μετοχές έναντι αυτής της χαμηλής αξίας, διότι αν το κάνει, η Διοίκηση της ΑΤΕ θα κατηγορηθεί για απιστία. Συνεπώς, ορθώς η Διοίκηση της ΑΤΕ αρνείται να πουλήσει και θέλει να κάνει χωριστό διαγωνισμό για το δικό της κομμάτι των μετοχών. Όμως ποιός αγοραστής θα αγοράσει τις μετοχές του Δημοσίου αν δεν μπορεί να αποκτήσει το 25% της ΑΤΕ; Δύσκολο να βρεθεί τέτοιος επενδυτής εκτός αν έχει υποσχέσεις «κάτω απο το τραπέζι». Οι υποσχέσεις «κάτω απο το τραπέζι» ήταν και θα είναι πάντα πρόβλημα για τη διαφάνεια της λειτουργίας του κράτους, συνεπώς δεν είναι αυτή η ορθή λύση.
Η ορθή λύση είναι να ξεκαθαρίζει το δημόσιο την περιουσία που προτίθεται να πουλήσει, πρίν το κάνει. Και δεν την ξεκαθαρίζει.
Περιμένετε να δείτε τι θα γίνει με το Ελληνικό. Πόσοι Δήμοι εμπλέκονται στο Ελληνικό; Πόσοι ιδιώτες θα εμπλακούν στην ιστορία αυτή, πόσες οργανώσεις οικολογικές, πολιτιστικές, δημοτικές κλπ; Πάμπολες. Και όμως η κυβέρνηση χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο συζητάει να το πουλήσει και να το αξιοποιήσει. Ας υποθέσουμε λοιπόν οτι κάποιοι Άραβες, ή κάποιοι άλλοι αγοράζουν το Ελληνικό και αποφασίζουν να το αξιοποιήσουν κτηριακά, με βάση τη συμφωνία που έχουν κάνει με την κυβέρνηση. Θα αρχίσουν την επομένη οι προσφυγές απο «γείτονες» και η υπόθεση θα πάει στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Και εκεί θα κολλήσει για καμιά δεκαετία – ώς συνήθως. Ποιός επενδυτής – που έχει στην Ελλάδα έναν νομικό σύμβουλο – εμπλέκεται σε αυτή την ιστορία; Θα δούμε.
Και ας υποθέσουμε οτι κάποιος επενδυτής θέλει, παρόλα αυτά, να αγοράσει μια ελληνική επιχείρηση που πουλιέται. Θα διαβάσει πρίν προχωρήσει τον φορολογικό νόμο. Και θα σταματήσει την επένδυση του. Πρώτον διότι θα χαθεί στο χάος των διατάξεων. Δεύτερον διότι θα καταλάβει οτι ποτέ δε μπορεί να είναι νόμιμος. Τρίτον διότι θα φοβηθεί pvw ένα λάθος του λογιστηρίου του θα τον στείλει στο αυτόφωρο. Τέταρτον διότι θα μάθει για την ετήσια «έκτακτη εισφορά». Πέμπτον διότι τελικά θα καταλάβει οτι το κόστος μιας επένδυσης στην Ελλάδα είναι ανυπολόγιστο.
Υπο αυτές τις συνθήκες αποκρατικοποιήσεις δεν γίνονται. Και αν κάποιες γίνουν, οι ξένοι επενδυτές θα φύγουν σε λίγα χρόνια πανικόβλητοι και μετανοιωμένοι που έμπλεξαν με το ελληνικό δημόσιο.
Είναι πολλές οι παράμετροι που πρέπει να ληφθούν υπόψη για μια ξένη επένδυση. Πρώτον πρέπει να είναι φερέγγυος ο πωλητής, δηλαδή να του ανήκει αυτό που πουλάει, πράγμα που στην περίπτωση του ελληνικού δημοσίου δεν είναι ξεκάθαρο. Δεύτερον πρέπει το αντικείμενο της πώλησης να έχει «καθαρούς» τίτλους. Ούτε αυτό συμβαίνει στις περισσότερες των περιπτώσεων. Τρίτον πρέπει να υπάρχει μεγάλη ζήτηση για αυτό που πουλιέται. Όταν αυτή τη στιγμή όλος ο κόσμος γνωρίζει οτι η Ελλάδα καίγεται να πουλήσει θα περιμένουν όλοι να πέσουν χαμηλότερα οι τιμές για να ενδιαφερθούν. Τέταρτον για να επενδύσει κάποιος ξένος χρειάζεται σταθερό επιχειρηματικό περιβάλλον, εύληπτο, σαφές και σταθερό φορολογικό καθεστώς , ισχυρή εγχώρια ζήτηση, προοπτικές ικανοποιητικού κέρδους. Τίποτα απο αυτά δεν υπάρχει.
Μόνο τρελοί – και πλυντήρια χρήματος - θα επένδυαν σε αυτή τη χώρα σήμερα.