Διότι οι τιμές των ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά είναι οι μισές απο τις ονομαστικές τους αξίες. Αν λοιπόν αγοραστούν απο την ελληνική κυβέρνηση ουσιαστικά είναι σαν να έχει κάνει haircut του χρέους κατά 50%. Και φυσικά είναι εθελοντικό, αφού ουδείς είναι υποχρεωμένος να πουλήσει τα ομόλογα του, συνεπώς όποιος τα πουλήσει στη δευτερογενή αγορά είναι σαν να έχει δεχθεί εθελοντικό haircut. Οι διεθνείς οίκοι δεν μπορούν να μιλούν για πιστωτικό γεγονός σε αυτή την περίπτωση. Το δε ελληνικό χρέος, θα μειωθεί κατά ποσό διπλάσιο απο το κόστος της αγοράς αυτών των ομολόγων, αφού η τιμή τους είναι η μισή απο την ονομαστική. Αν δηλαδή διατεθούν 10 δις ευρώ για αγορά ομολόγων στη δευτερογενή, το χρέος μειώνεται κατά 20 δις, όσο είναι δηλαδή η ονομαστική αξία των ομολόγων που θα αγοραστούν. Αυτός είναι ο μόνος υγιής τρόπος μείωσης του χρέους χωρίς να έχουμε πιστωτικό γεονός.

Το πρόβλημα είναι οτι η Ελλάδα δεν έχει λεφτά για να αγοράσει τα ομόλογα αυτά. Θα μπορούσε λοιπόν είτε να δανειστεί απο τους εταίρους για αυτό το σκοπό, είτε να χρησιμοποιήσει τα χρήματα απο τις πωλήσεις επιχειρήσεων και γής του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων. Όμως οι εταίροι δεν μας δανείζουν για να κάνουμε αυτές τις αγορές. μας δανείζουν μόνο για να πληρώνουμε στη λήξη τους – δηλαδή στην ονομαστική αξία τους – τα ομόλογα που λήγουν. Μέγα λάθος αν θέλει κανείς να βοηθήσει τη μείωση του χρέους,, όμως το κίνητρο τους είναι η παραγωγή κέρδους και για αυτό ακριβώς επέλεξαν αυτή την οδό.

Γίνεται πλέον προφανές οτι εταίροι δεν μπορούν να  παραμείνουν για πολύ ακόμη στην ίδια λογική, καθώς το μέγεθος του χρέους της Ιταλίας, της Ισπανίας και των άλλων ευρωπαικών χωρών δεν επιτρέπει να ακολουθηθεί η ίδια συνταγή. Αναγκαστικά λοιπόν θα καταλήξουμε στην επαναγορά ομολόγων, είτε αυτή γίνει απο τις χώρες που έχουν εκδώσει τα ομόλογα - με δανεικά φυσικά, είτε γίνει απο την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα.  Και αυτή είναι η ορθότερη λύση. Διότι αν αγοραστούν απο την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα, ή απο τον Μηχανισμό Στήριξης, τότε μπορεί να γίνει μια ανταλλαγή με μακροπρόθεσμα ομόλογα των «πτωχευμένων» χωρών και να τους δωθεί ο απαραίτητος χρόνος (που δεν τους δίδεται απο τις αγορές) για να εξυγιάνουν τα οικονομικά τους.

Η λύση αυτή μπορεί να συνδυαστεί και με το Ευρωομόλογο καθώς και με Αναπτυξιακά Ευρωομόλογα ώστε να μπορέσει η Ευρώπη να επανέλθει συνολικά σε αναπτυξιακή τροχιά.

Το ότι δεν έχει ακόμη επιλεγεί η προφανής αυτή λύση – που είναι και η μοναδική – αποδεικνύει οτι η Ευρώπη είναι ακόμη ανώριμη να προχωρήσει σε μια σοβαρή οικονομική ενοποίηση. Τα εθνικά συμφέροντα υπερέχουν του ευρωπαικού συμφέροντος και αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο διότι μπορεί να οδηγήσει σε συνολική επίθεση των αγορών προς την Ενωμένη Ευρώπη, σε μείωση της αξιοπιστίας της και σε ανεξέλγκτη κατάρρευση όλων των ευρωπαικών ομολόγων και κατά συνέπεια σε αδυναμία χρηματοδότησης των ευρωπαικών χωρών.

Γρηγόρης Νικολόπουλος