Μέχρι στιγμής τίποτα δεν έχει αλλάξει στον τομέα της δημόσιας διοίκησης και της διαχείρισης αυτών των κονδυλίων. Αρκεί κανείς να διαβάσει την πρόταση του ΕΒΕΑ και του προέδρου του κ. Μίχαλου, που ζητάνε να ιδρυθούν 59 επιτροπές σε 59 περιοχές της χώρας για την αξιολόγηση των προτάσεων και την έγκριση των χρηματοδοτήσεων. Μόνο το κόστος αυτών των επιτροπών και οι μίζες τους θα εξαντλήσουν το σύνολο των κεφαλαίων που θα εισρεύσουν.
Το παρελθόν μας διδάσκει ένα πράγμα: Ότι η Ελλάδα εισέπραξε και κατασπατάλησε εκατοντάδες δισεκατομμύρια απο επιδοτήσεις και δανεικά τα τελευταία τριάντα χρόνια, χωρίς να δημιουργήσει ούτε ανάλογης αξίας υποδομές, ούτε κατα διάνοια ανάλογες παραγωγικές μονάδες. Η επιδότηση ώς τώρα σήμαινε υπερτιμολόγηση και μίζα. Είχε δηλαδή στηθεί ένα τεράστιο κύκλωμα συμβούλων, αξιολογητών, επιχειρηματιών και διοικητικών στελεχών που λειτουργούσε ώς εξής:
Ο σύμβουλος έλεγε στον επιχειρηματία οτι μπορεί να υπαχθεί σε ένα πρόγραμμα επιδότησης. Μετά του περιέγραφε πώς πρέπει να γραφτεί η αίτηση για να είναι τυπικώς εντάξει. Μετά υπερτιμολογούσαν το έργο ώστε η επιδότηση να καλύπτει και την ίδια συμμετοχή του επιχειρηματία και να περισσεύουν και λεφτά. Στη συνέχεια το αρμόδιο υπουργείο ενέκρινε την επιδότηση με το ανάλογο λάδωμα, το οποίο εντασσόταν στη λογική οτι ο υπάλληλος που ενέκρινε έβλεπε οτι όλα αυτά ήταν κουραφέξαλα και γνώριζε οτι θα πάνε στις τσέπες του επιχειρηματία και των συμβούλων, οπότε έπαιρνε και την ανάλογη μίζα η οποία του εδίδετο αδιαμαρτύρητα.
Έτσι φαγώθηκαν εκατοντάδες δις ευρώ χωρίς να δούμε προκοπή. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και τώρα, αν αρχίσουν οι εκταμιεύσεις των ευρωπαικών χρημάτων. Το στημένο απο χρόνια συστηματάκι θα επαναλειτουργήσει στη στιγμή και πεινασμένοι καθώς είναι όλοι οι εμπλεκόμενοι, τα χρήματα της «ανάπτυξης» θα φαγωθούν με ρυθμό ...πιράνχας.
Η οικονομία μας όμως και κυρίως ο λαός που έχει υποστεί τεράστια μείωση των εισοδημάτων του και έχει κάνει αγόγγυστα πολύ μεγάλες θυσίες, δεν αντέχουν αυτή τη λογική.
Το σύστημα της διαχείρισης των αναπτυξιακών κεφαλαίων πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων. Καταρχήν πρέπει να είναι όσο πιο απλό γίνεται και όσο πιο ξεκάθαρο. Δεύτερον πρέπει να επιδοτήσει παραγωγικές επενδύσεις κατά το δυνατόν στοχευμένες. Δεν μπορεί οι επιδοτήσεις να πηγαίνουν «όπου νάναι». Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μείνουν περιθώρια για συμπαιγνίες και μίζες. Διότι τελικά, αν αυτά τα λεφτά που τόσο τα έχει ανάγκη η χώρα φαγωθούν πάλι απο τα ίδια συστήματα της λαμογιάς, καλύτερα να μην έρθουν καθόλου. Καλύτερα να μας τα χρωστάνε και να μας τα δώσουνε όταν έχουμε στρώσει – διότι ακόμη η δημόσια διοίκηση δεν έχει στρώσει, ούτε μυαλό έχει βάλει. Όλοι είναι στο πόστο τους και περιμένουν με το στόμα ανοικτό να πέσει το Μάννα εξ ουρανού για να το ...χάψουν.