Έχουμε απο καιρό ενημερώσει την Αθήνα, ζητάμε ενισχύσεις, ζητάμε πολεμοφόδια, ζητάμε φάρμακα, ζητάμε να πάρουν τους τραυματίες αλλά τίποτα. Περιμένουμε απο εβδομάδα σε εβδομάδα, αύπνοι, κουρασμένοι, άρρωστοι, φοβισμένοι και είμαστε έτοιμοι να πανικοβληθούμε και να υποχωρήσουμε ατάκτως.

Και τότε ξαφνικά, εμφανίζεται απο την Αθήνα ένας στρατηγός. Για λίγες ώρες.

Μας επιθεωρεί, μας δίνει κουράγιο, μας υπόσχεται οτι θα έρθουν ενισχύσεις, θα έρθουν φάρμακα, θα έρθουν σφαίρες, θα έρθουν τα νοσοκομειακά να πάρουν τους τραυματίες και οτι εμείς θα αντικατασταθούμε απο άλλους, ξεκούραστους. Αρκεί να αντέξουμε λίγο ακόμη, να κάνουμε λίγο υπομονή, να κρατήσουμε λίγο ακόμη το χαράκωμα, να μην τραπούμε σε φυγή, να μη διαλύσουμε τις γραμμές μας.

Και φεύγει. Και εμείς έχουμε πάρει κουράγιο και συνεχίζουμε.

Αυτό περίπου έγινε με την Μέρκελ. Ήρθε να επιθεωρήσει και να δώσει κουράγιο.

Σε ποιόν; Σε όλους αλλά πρωτίστως στην κυβέρνηση. Στην τρικομματική κυβέρνηση που έτοιμη είναι να διαλυθεί υπο το βάρος του πολιτικού κόστους, υπο το βάρος της επίθεσης της τρόικας, υπο το βάρος της ευθύνης που έχει να αλλάξει μια χώρα μέσα σε λίγες εβδομάδες πλέον – αφού έχει καθυστερήσει επι μια τριετία η αλλαγή με ευθύνη όλων ανεξαιρέτως.

Η Μέρκελ ήρθε επειδή γνωρίζει οτι τα μέτρα είναι πολύ σκληρά και με μεγάλο πολιτικό κόστος και επειδή γνώριζε οτι το Eurogroup δεν θα μας έδινε τώρα τη δόση που περιμένουμε με απλωμένο χέρι, αλλά θα μας έχει στην υπομονή και στην προσπάθεια.

Η Μέρκελ ήρθε σε ρόλο στρατηγού σε προκεχωρημένο φυλάκιο σε καιρό πολέμου.

Μας εμψύχωσε, μας υποσχέθηκε οτι θα έρθουν ενισχύσεις αρκεί εμείς να αντέξουμε, αρκεί να μην τα παρατήσουμε και έφυγε.

Ήλθε, είδε και απήλθε.

Εμείς εδώ. Υπομονή, κουράγιο, προσπάθεια και περιμένουμε τις ενισχύσεις. Περιμένουμε το ιππικό όπως στο Λούκυ Λούκ. (Στο κόμικς το ιππικό πάντοτε ερχόταν αργά. Εδώ ελπίζουμε να μας προλάβει).