Αυτό όμως που είναι το πιο εντυπωσιακό, δεν είναι τα ποσά, αλλά η διαφάνεια στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα.
Ξέρω οτι αυτό ακούγεται αστείο σε μια χώρα με έντονο αντιαμερικανισμό αλλά κυρίως με σύνδρομο συνωμοσιολογίας. Όπως και να το κάνουμε όμως, στην «μισητή» Αμερική το σύστημα λειτουργεί και έχει διαφανείς διαδικασίες, τουλάχιστον όσον αφορά στους χρηματοδότες των κομμάτων. Αυτό μπορείτε να το διαπιστώσετε μόνοι σας απο τη δημοσιευόμενη στο Reporter λίστα.
Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα...
Και στην Ελλάδα φυσικά οι επιχειρηματίες χρηματοδοτούν τα κόμματα. Ή μάλλον έτσι νομίζουν. Η αλήθεια είναι οτι τους υποψηφίους απευθείας χρηματοδοτούν, με μαύρα κι άραχνα.
Ουδείς πέραν αυτού που τα δίνει και αυτού που τα παίρνει δεν γνωρίζει ποσά.
Ουδείς γνωρίζει πόσα δόθηκαν στον υποψήφιο και πόσα έδωσε αυτός στο κόμμα.
Ούτε ο αρχηγός του κόμματος, ούτε το κόμμα γνωρίζουν ποιός επιχειρηματίας χρηματοδότησε και με πόσα χρήματα τον κάθε υποψήφιο.
Και φυσικά δεν δημοσιεύεται ποτέ τίποτα σχετικό.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που προκύπτει απο τη λίστα των αμερικανών: Άλλοι χρηματοδοτούν τον Ομπάμα και άλλοι τον Ρόμνει. Άλλοι τους Δημοκρατικούς και άλλοι τους Ρεμπουμπλικάνους.
Εδώ βέβαια δεν είναι έτσι. Οι Έλληνες επιχειρηματίες χρηματοδοτούν τους πάντες. Συνήθως μοιράζουν τα ίδια στα δυο μεγάλα κόμματα, αλλά δίνουν και στα υπόλοιπα, μην τύχει και ξεφύγει καμμιά περίεργη επερώτηση.
Μετά χρηματοδοτούν τους υποψηφίους, ανεξαρτήτως κόμματος. Με μεγαλύτερα ποσά χρηματοδοτούνται όσοι θεωρούνται υποψήφιοι γαι υπουργικές καρέκλες. Με ακόμη μεγαλύτερα ποσά χρηματοδοτούνται όσοι έχουν αναλάβει «εργολαβία» να στηρίξουν ένα αίτημα του επιχειρηματία χρηματοδότη.
Για να μη μιλήσουμε για τη «βιομηχανία επερωτήσεων» που φημολογείται οτι στήνουν σε κάθε Βουλή άλλες ομάδες βουλευτών διαφόρων κομμάτων.
Και για να σπάσει λίγο ο εκνευρισμός που δημιουργεί στον αναγνώστη η ανάγνωση τέτοιων κειμένων αναφέρω μια μικρή ιστορία με επιχειρηματία που έδωσε (παλιότερα) τεράστιο για την εποχή ποσόν, σε μεγάλο Έλληνα πολιτικό και περίμενε να πάρει ...απόδειξη.
Οι σύμβουλοι του του εξήγησαν οτι απόδειξη δεν δίνεται, αλλά οτι μπορεί να ζητήσει κουπόνια του κόμματος ίσης αξίας με το ποσόν που έδωσε.
Ο επιχειρηματίας τα ζήτησε και μετά απο αρκετούς μήνες αναμονής και πολλές δικαιολογίες για την καθυστέρηση, ο πολιτικός του έστειλε μια βαλίτσα με κουπόνια. Χάρηκε ο επιχειρηματίας, αλλά ένα πειραχτήρι διευθυντής του, του είπε : «Δεν τα μετράς για να είσαι σίγουρος;»
Και καθώς ο επιχειρηματίας ξεκίνησε να μετράει τα κουπόνια, διαπίστωσε οτι ήταν ληγμένα. Ήταν των περασμένων εκλογών και δεν είχαν καμία ισχύ. Τότε πλέον επείσθει οτι ο πολιτικός είχε κρατήσει ολόκληρο το ποσόν για πάρτη του και δεν είχε δώσει ούτε δραχμή στο κόμμα.
ΠΡΟΣΟΧΗ για να μην παρεξηγηθούμε: Δεν ζητάνε όλοι οι υποψήφιοι λεφτά, ούτε παίρνουν όλοι οι υποψήφιοι λεφτά απο επιχειρηματίες. Όμως είναι πολλοί αυτοί που το κάνουν. Και για να το θέσουμε αλλιώς: Υπάρχουν και (αρκετοί) έντιμοι πολιτικοί.
Υ.Γ. Το μόνο κόμμα που γνωρίζει μέχρι τελευταίας πεντάρας ποιός έδωσε πόσα και σε ποιόν δικό του υποψήφιο, είναι το ΚΚΕ. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που το ΚΚΕ αρνήθηκε να συζητήσει με τους ξένους ειδικούς που είχαν έρθει εδώ πριν απο δυο χρόνια για να διαμορφώσουν ένα διαφανές σύστημα χρηματοδότησης των κομμάτων.
Θα σκέφτηκαν, υποθέτω, στον Περισσό: Αφού εμείς γνωρίζουμε, δεν χρειάζεται να μάθουν και οι άλλοι ποιός μας χρηματοδοτεί. Και έτσι αρνήθηκαν να δούν την επιτροπή διαφάνειας των χρηματοδοτήσεων.