Μπορεί ο κ. Σπύρος Λάτσης, να μην θεωρείται ξένος, αλλά σίγουρα τα χρήματα του και οι επιχειρήσεις του δεν έχουν εθνική ταυτότητα αφού πρόκειται για έναν διεθνή επιχειρηματία και επενδυτή. Δεν θα έβαζε δηλαδή λεφτά στην Ελλάδα χαριστικά - δεν έβαλε εξάλλου ούτε αυτός ούτε κάποιος άλλος εφοπλιστής, πέραν των διαφόρων αγαθοεργιών τους σε τοπικό κυρίως επίπεδο σε όλη τη διάρκεια της κρίσης - αλλά θέλει να επενδύσει στο Ελληνικό διότι βρίσκει μια μεγάλη, ίσως και πολύ μεγαλύτερη από αυτή που σήμερα εμφανίζεται, ευκαιρία για κέρδος. Το αν το ΤΑΙΠΕΔ θα κάνει αποδεκτή την πρόταση του ( η οποία φαίνεται ότι έχει και "παράξενους" όρους) θα το μάθουμε σύντομα, όμως ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ κ. Γιάννης Εμίρης φαίνεται ενθουσιασμένος από την προσφορά και το δήλωσε στο διεθνές πρακτορείο ειδήσεων Bloomberg.
Το ευνοικό διεθνές επενδυτικό κλίμα πάντως, μπορεί αυτή τη στιγμή να χρηματοδοτήσει την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές με κρατικά ομόλογα, αλλά και αρκετές αυξήσεις κεφαλαίου των υπολοίπων τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Το σύνολο του επιχειρηματικού και τραπεζικού κόσμου οφείλει να εκμεταλευτεί αυτό το καλό κλίμα και είναι απορίας άξιον γιατί η Εθνική τράπεζα δεν προχωράει σε αύξηση κεφαλαίου αφού είδε πόσο πετυχημένες ήταν αυτές της Πειραιώς και της Alpha Bank.
Όπως λέει κορυφαίος τραπεζίτης, ο οποίος είχε διοικήσει και την Εθνική, "σήμερα βρέχει λεφτά και απορώ γιατί η διοίκηση της Εθνικής δεν προχωράει σε αύξηση κεφαλαίου".
Εν πάσει περιπτώσει, τώρα το ζήτημα είναι να μπορέσουμε να απορροφήσουμε όσο περισσότερα κεφάλαια μπορούμε - κυρίως ο ιδιωτικός τομέας - για να αρχίσει να λειτουργεί ξανά η οικονομία. Και ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον κάποιες από τις διαρθρωτικές αλλαγές τελικά θα υλοποιηθούν.
Αυτό που παραμένει αμφίβολο είναι αν θα υπάρξουν άμεσες ξένες παραγωγικές επενδύσεις αφού ούτε οι επενδυτικοί νόμοι, ούτε το φορολογικό σύστημα τις ευνοούν και καθώς η γραφειοκρατία και η διαφθορά συνεχίζουν να αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο για κάθε επένδυση, ελληνική ή ξένη.
Οι κίνδυνοι
Ο μεγάλος κίνδυνος αυτή τη στιγμή προέρχεται από το πολιτικό σκηνικό που μοιάζει για μια ακόμη φορά απελπιστικό. Όχι μόνο επειδή έρχονται δύσκολες ευρωεκλογές και ενδεχομένως ακόμη δυσκολότερες εθνικές εκλογές, αλλά επειδή ήδη έχει ξεκινήσει ένας αγώνας παροχολογίας που θυμίζει όλα όσα έπρεπε να έχουμε πια ξεχάσει, όλα όσα μας έφεραν στην άθλια και ντροπιαστική κατάσταση των τελευταίων ετών.
Δυστυχώς η κυβέρνηση, πρίν ακόμη δεί το πρωτογενές πλεόνασμα άρχισε να το μοιράζει σε δημοσίους υπαλλήλους με τα λεφτά που μάζεψε από τους υπερβολικούς και άδικους φόρους που εξαθλίωσαν τον ιδιωτικό τομέα και διέλυσαν την οικονομία. Και η παροχολογία από την αντιπολίτευση συνεχίζεται αδιάκοπα με λεφτά που δεν υπάρχουν φυσικά και ούτε θα υπάρξουν στο μέλλον. Για να δοθούν οι παροχές που ήδη υποσχέθηκε η κυβέρνηση στους δημοσίους υπαλλήλους, μονιμοποιούνται οι δυσβάστακτοι έκτακτοι φόροι και η αφαίμαξη του ιδιωτικού τομέα και των έντιμων φορολογούμενων. Και καθώς ο δημόσιος τομέας είναι απόλυτα οργανωμένος και συντεταγμένος πίσω από τους κομματικούς μηχανισμούς και τους πολιτικούς μας, όλοι θα αρχίσουν τώρα να κλαίγονται, να απειλούν και να διεκδικούν αυξήσεις έναντι της ψήφου τους και φυσικά οι πολιτικοί θα τους δώσουν ότι υπάρχει στο ταμείο με την ελπίδα της επανεκλογής.
Αυτό θα φέρει άμεσα την χώρα ξανά σε έλλειμμα και η μόνη περίπτωση να μην συμβεί αυτό, είναι να τα στυλώσει η τρόικα και να αυξηθεί η εποπτεία. Διότι χωρίς πολύ αυστηρή εποπτεία, νομίζω ότι είναι φώς φανάρι, το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα τα διαλύσει αμέσως όλα.
Ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να στηρίζεται πλέον στην πολιτική ηγεσία και στον δημόσιο τομέα για να επιβιώσει και να αναπτυχθεί. Πήρε ένα πάρα πολύ σκληρό μάθημα τα τελευταία χρόνια και πρέπει να έχει ήδη αντιληφθεί ότι η εξωστρέφεια είναι η μόνη διέξοδος και οτι από αυτήν προέρχεται κάθε προοπτική ανάπτυξης. Στο πλαίσιο αυτό ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να εκμεταλευθεί άμεσα και στο μέγιστο βαθμό κάθε ευκαιρία που του δίνει η σημερινή ευνοική στάση των ξένων, διότι δεν αποκλείεται αυτή η περίοδος να αποδειχθεί ένα βραχύβιο διάλειμμα και η κρίση να παραταθεί λόγω της ανικανότητας και της ανευθυνότητας του πολιτικού κόσμου.