Λέω μάλλον, διότι δεν αποκλείεται αν η τρόικα επιμείνει στο να ολοκληρωθούν όλες οι δεσμεύσεις μας, να μη βγάλουμε άκρη και να βρεθούμε μετά τις διακοπές των εορτών χωρίς καθόλου πρόγραμμα. Δεν πιστεύω ότι θα φτάσουμε εκεί, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι ότι ακόμη και αν συμφωνήσουν οι δανειστές σε αυτή την προληπτική πιστωτική γραμμή με την ενισχυμένη εποπτεία, η χώρα δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι θα καταφέρει να ξεφύγει από την κρίση. 

Μετά την υποτιθέμενη επιτυχία μας και την έξοδο από το μνημόνιο, μένει να κάνουμε όλα όσα έπρεπε να έχουμε κάνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια και δεν τα κάναμε. Θα πρέπει δηλαδή να ξεκαθαρίσουμε το δημόσιο τομέα, να μειώσουμε το κόστος του, να περιορίσουμε τη γραφειοκρατία, να εξασφαλίσουμε αξιοκρατία (και τιμωρία), να αυξήσουμε την παραγωγικότητα του και να λάβουμε ισχυρά μέτρα κατά της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Με λίγα λόγια θα πρέπει  να αντιμετωπίσουμε τις αιτίες της κρίσης τις οποίες δεν αντιμετωπίσαμε μέχρι σήμερα. Παράλληλα, θα πρέπει να αναζωογονήσουμε την οικονομία, να αυξήσουμε την παραγωγή και  τις εξαγωγές, να διασφαλίσουμε ρευστότητα για τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, να αντιμετωπίσουμε την καλπάζουσα ανεργία. Αυτά, για να μείνουμε μόνο στα βασικά και να μη μπλέξουμε στις λεπτομέρειες (μέσα στις οποίες πολύ συχνά κρύβεται ο διάβολος).

Το ζήτημα λοιπόν είναι ποια κυβέρνηση θα τολμήσει να τα κάνει αυτά; Η σημερινή που τα απέφυγε με μεγάλη επιμέλεια και η οποία σήμερα είναι εντελώς ανίσχυρη και παραλυμένη; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να ξαναφτιάξει ένα ακόμη μεγαλύτερο δημόσιο; Μια μεγάλη κυβέρνηση συνασπισμού όλων των αντιμνημονιακών κομμάτων που υπόσχονται λαγούς με πετραχίλια; Μια «οικουμενική» κυβέρνηση στην οποία όλοι θα προσπαθούν να ρίξουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλο; Καμία κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να τα κάνει αυτά, διότι  όλοι οι Έλληνες  πολιτικοί θέλουν το μεγάλωμα του κράτους, την πελατειακή σχέση, το ρουσφέτι. Δυστυχώς είναι όλοι «παλαιοκομματικοί».

Ακόμη χειρότερο είναι το πάρα πολύ πιθανό ενδεχόμενο, να είναι έτσι και η πλειοψηφία των πολιτών. Έτσι έχουμε μάθει, άντε τώρα να ξεμάθουμε. 

Αν πράγματι έτσι εξελιχθεί η κατάσταση, θα πρέπει να ξέρουμε ότι η πιστωτική γραμμή που θα πάρουμε κατά πάσα πιθανότητα από την Πρωτοχρονιά και μετά, έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Πρώτον ότι έχει πολύ σκληρή εποπτεία και προαπαιτούμενα για να εκταμιευτούν τα χρήματα που θα ζητήσουμε. Δεύτερον ότι έχει διάρκεια μέχρι έξι μήνες. Αν στο εξάμηνο δεν έχουμε κάνει όλα τα συμφωνημένα, δικαιούμαστε να πάρουμε παράταση άλλους έξι μήνες. Και εκεί τελειώνει η πιστωτική γραμμή. Αν δεν καταφέρουμε να δανειζόμαστε από τις αγορές με άνεση (που αν δεν έχουμε κάνει τα συμφωνημένα δεν θα δανειζόμαστε καθόλου) η μόνη λύση που μας μένει είναι να ξαναπάμε και να ζητήσουμε νέο μνημόνιο, δηλαδή κατευθείαν δάνεια από τις χώρες μέλη της Ε.Ε. και από το ΔΝΤ.

Τα ξέρουν αυτά οι πολιτικοί μας; Φυσικά και τα ξέρουν. Και γιατί δεν κάνουν κάτι λοιπόν; Μάλλον θα κάνουν. Θα πανηγυρίσει ο Σαμαράς ότι βγήκαμε νικητές από το μνημόνιο, θα κάνουμε εκλογές και όποιος τολμήσει να κερδίσει θα έχει μπροστά του ένα εξάμηνο να λάβει τα μέτρα που κανείς δεν θέλει να λάβει …και να καταρρεύσει. Ο ίδιος πριν καταρρεύσει ή ο επόμενος κατηγορώντας τον προηγούμενο ότι του παρέδωσε «καμένη γη», θα πάει στις Βρυξέλλες να ζητήσει νέο μνημόνιο. Μαύρο φίδι που μας έφαγε…