Οι τρείς αυτές λέξεις είναι ο «εκσυγχρονισμός» (Σημίτης), Η «επανίδρυση του κράτους» (Κ. Καραμανλής) και η «μεταρρύθμιση» (Γ. Παπανδρέου).

Αν καταφέρουμε και προχωρήσουμε σε αυτά, τα πράγματα θα πάνε πολύ καλύτερα. Δυστυχώς πολλοί ψηφοφόροι δεν θέλουν να ακούνε καμμία από αυτές τις λέξεις. Γιατί παραπλανήθηκαν και από τους τρείς πολιτικούς, όπως φυσικά και από όλους τους άλλους που ακολούθησαν.

Η ουσία όμως ήταν οτι αυτοί οι τρείς, ακόμη και αν δεν εφήρμοσαν αυτά που υποσχέθηκαν, είχαν εντοπίσει τη σωστή κατεύθυνση, αυτήν περιέγραφαν παρόλο που δεν τα κατάφεραν. Οι επόμενοι, δηλαδή Σαμαράς και Τσίπρας, έδωσαν ανέφικτες και κατά τη γνώμη μου ανήθικες υποσχέσεις, εκπαίδευσαν τους ψηφοφόρους στο ψέμμα, τους εκπαίδευσαν στην ουτοπία, τους εκπαίδευσαν στη χυδαιότητα. Εξαιτίας αυτών των δυο εθιστήκαμε στην ιδέα να περιμένουμε από τους πολιτικούς μας την «κωλοτούμπα». Και παράλληλα η οικονομία έπεσε στο γκρεμό και βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση με τις επιχειρήσεις να διαλύονται, τη φτώχεια και την ανεργία να βασιλεύουν.

Τι πρέπει να γίνει τώρα;

Να βρεθεί ένας ειλικρινής και ρεαλιστής πολιτικός και να υιοθετήσει αυτά τα τρία «καμμένα» συνθήματα, θέτοντας εκ νέου τον σωστό, ξεχασμένο στόχο.

Και ας μη θέλουν οι περισσότεροι ψηφοφόροι να τις ακούνε. Αυτά χρειάζονται στην Ελλάδα, αυτά θα έπρεπε να προσφέρει κάθε πολιτικός. Θα έπρεπε να τσακώνονται ποιός θα τα καταφέρει καλύτερα σε αυτούς τους στόχους και όχι ποιός θα τους αποφύγει , όπως κάνουν σήμερα.

Ποιός μπορεί να το κάνει αυτό;

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα δεν περιμένουμε να πεί κάτι τέτοιο, ούτως ή άλλως η ασυναρτησία και η «θολούρα» είναι το παιχνίδι που παίζει. Για τον Λαφαζάνη δεν συζητάμε καν, ο άνθρωπος θέλει επιστροφή στη δραχμή, έξοδο από την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ και κρατικοποίηση τελικά της ιδιωτικής περιουσίας. Νομίζει οτι βρίσκεται στην παλιά Σοβιετική Ένωση. Το ίδιο και το ΚΚΕ, για τη Χρυσή Αυγή τους ΑΝΕΛ τον  Λεβέντη κλπ δεν συζητάμε.

Μένουν ο Μειμαράκης και ο Θεοδωράκης. Και οι δυο θα μπορούσαν να υιοθετήσουν αυτή τη σωστή λογική και να επαναφέρουν τη σωστή συζήτηση στο τραπέζι της πολιτικής. Και οι δυο θεωρούν οτι πρέπει να ξαναβρεί η πολιτική το κύρος της και οι δυο θέλουν να μείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη και οι δυο πιστεύουν στην ελεύθερη οικονομία.

Περιμένουμε λοιπόν να δούμε αν κάποιος από τους πολιτικούς αυτούς θα τολμήσει να πεί αυτή την αλήθεια και να επαναφέρει τη συζήτηση στη σωστή της βάση.

Θα είχε πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε μέχρι τις εκλογές αυτές αν θα ακούσουμε κάτι ειλικρινές και ρεαλιστικό από οποιοδήποτε κόμμα. Ειλικρινές και ρεαλιστικό εννοώ για παράδειγμα ένα στοιχειώδες έστω πρόγραμμα για την οικονομία που να λαμβάνει υπόψη του την πραγματικότητα, δηλαδή να θεωρεί δεδομένη την εφαρμογή των μέτρων και των μεταρρυθμίσεων του μνημονίου και παράλληλα να περιγράφει μια πολιτική που μπορεί να επιταχύνει κατά το δυνατόν την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο, όχι με σκίσιμο και ρήξη, αλλά με επιτυχή ολοκλήρωση του μνημονίου και επάνοδο της Ελλάδας σε αναπτυξιακή πορεία.

Δυστυχώς, εξαιτίας της ρητορικής Σαμαρά και Τσίπρα, αλλά και όλων των άλλων μικρότερων κομμάτων, δεν είναι σαφές στους πολίτες το τι επιδιώκουν οι Ευρωπαίοι να κάνουν με τα μνημόνια και την επιβολή μεταρρυθμίσεων. Πολλοί θεωρούν οτι οι Ευρωπαίοι και η παγκόσμια κοινότητα μας επιβουλεύονται, οτι θέλουν να μας κλέψουν τα “ασημικά” οτι θέλουν να μας εξαφανίσουν από τον χάρτη. Φυσικά όλα αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας με μηδενική αξία.

Αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι Ευρωπαίοι (εκτός του να επιβάλουν ενα σκληρό συμμάζεμμα των δημοσιονομικών μας ελλειμμάτων) είναι να δημιουργήσουν στην Ελλάδα ένα σύγχρονο ευρωπαικό κράτος, αυτό το οποίο όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών δεν κατάφεραν να φτιάξουν.

Το βασικό πρόβλημα της χώρας όπως όλοι διαπιστώνουν καθημερινά, είναι οτι "δεν υπάρχει κράτος". Είναι μια πολύ συνηθισμένη κουβέντα που όλοι λέμε πολλές φορές μέσα στο χρόνο, αλλά δεν συνειδητοποιούμε οτι αυτό πράγματι ισχύει. Το "δεν υπάρχει κράτος" σημαίνει οτι το κράτος δεν λειτουργεί σωστά, δεν καλύπτει τις ανάγκες των πολιτών, δεν είναι δίκαιο, ούτε αποτελεσματικό. Και αυτό προσπαθούν οι Ευρωπαίοι να επιβάλουν μέσω των μεταρρυθμίσεων και κυρίως μέσω της αποκομματικοποίησης της δημόσιας διοίκησης. Για να υπάρξει κράτος πρέπει η δημόσια διοίκηση να είναι ανεξάρτητη από τα κόμματα και να λειτουργεί σωστά. Αν το πετύχουμε αυτό, η οικονομία θα αρχίσει να ανακάμπτει. Δυστυχώς όλα αυτά μοιάζουν με όνειρα θερινής νυκτός όταν παρακολουθεί κανείς τους Έλληνες πολιτικούς και την προεκλογική εκστρατεία τους. Από ασυναρτησία σε ασυναρτησία, από ψέμμα σε ψέμμα, απο κουτοπονηριά σε κουτοπονηριά.

Και ενώ η πραγματικότητα δεν επιτρέπει σε κανέναν λογικό άνθρωπο να ελπίζει σε κάποιο έστω και στοιχειωδώς καλύτερο οικονομικό μέλλον, η ελπίδα ώς γνωστόν πεθαίνει τελευταία. Και η ελπίδα είναι να πέσουν έστω μετά τις εκλογές οι πολιτικοί τόνοι και να κάτσουν οι πολιτικοί να δούν πώς μέσα από το μνημόνιο και μέσα από την κρίση μπορεί να βγεί κάτι καλό για τη χώρα.

Για να γίνει όμως αυτό, κάποιος πολιτικός πρέπει να το πιστέψει και να αναλάβει να το υλοποιήσει. Περιμένουμε να δούμε ποιος.