Σας θυμίζω το ερώτημα:
«Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους;
Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» («Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού») και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» («Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους»).
Όσοι από τους πολίτες της χώρας απορρίπτουν την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΟΧΙ.
Όσοι από τους πολίτες της χώρας συμφωνούν με την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΝΑΙ.»
Πόσοι κατάλαβαν το ερώτημα; Πόσοι διάβασαν τα κείμενα που ετέθησαν προς επιλογή; Πόσοι ήταν σε θέση να αντιληφθούν τις επιπτώσεις της κάθε επιλογής;
Προφανώς ελάχιστοι.
Το ερώτημα ήταν διατυπωμένο έτσι ώστε όλοι μηδενός εξαιρουμένου να πρέπει να παγιδευτούν και να απαντήσουν ΟΧΙ. Η ασάφεια υπήρχε επίτηδες ώστε ο καθένας να απαντήσει ΟΧΙ σε δικά του υποθετικά ερωτήματα τα οποία θεωρούσε οτι υπονοούντο στο διατυπωμένο ερώτημα.
Σχεδόν όλοι απήντησαν σε κάποιο άλλο ερώτημα που θεωρούσαν οτι υποκρύπτεται πίσω από αυτό του ψηφοδελτίου : “Θέλετε να σταματήσει η λιτότητα ή όχι;” Αυτό ήταν το ερώτημα στο οποίο απήντησαν οι περισσότεροι. “Θέλετε να μείνουμε στην ΟΝΕ;” ήταν το δεύτερο υπονοούμενο ερώτημα. “Στηρίζετε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ;” ήταν ένα ακόμη υπονοούμενο ερώτημα. Ακόμη και σε αυτά τα υπονοούμενα ερωτήματα ή ψήφος έπρεπε να είναι “ανάποδη”. Αν δηλαδή κάποιος ήθελε να σταματήσει η λιτότητα έπρεπε να απαντήσει ΟΧΙ. Το ίδιο έπρεπε να απαντήσει αν ήθελε να στηρίξει την κυβέρνηση, δηλαδή πάλι “ΟΧΙ”.
Ο Πρώθυπουργός είχε με λύσσα υποστηρίξει το ΟΧΙ. Η αντιπολίτευση είχε χλιαρά υποστηρίξει το ΝΑΙ.
Τελικά βγήκε ένα θορυβώδες ΟΧΙ με 61.31% ενώ το ΝΑΙ πήρε 38,69%.
Από την επομένη η κυβέρνηση, δήθεν διαπραγματευόμενη, έφερε μια νέα συμφωνία πολύ σκληρότερη από αυτή την οποία απέρριψε ο λαός μέσω του δημοψηφίσματος.
Γιατί έγιναν όλα αυτά; Για να βγεί ο Τσίπρας και η παρέα του από το αδιέξοδο στο οποίο είχαν αυτοεγκλωβιστεί από της ακατανόητη και ανόητη “στρατηγική” τους. Πώς βγήκαν; Κοροιδεύοντας τους πάντες. Έκαναν ένα δήθεν δημοψήφισμα με ένα ακατανόητο ερώτημα, υποστήριξαν το ΟΧΙ, κέρδισαν και μετέτρεψαν το ΟΧΙ σε ΝΑΙ.
Ευτυχώς η χώρα δεν διχάστηκε με αυτό το δημοψήφισμα. Και δεν διχάστηκε διότι το ερώτημα ήταν ακατανόητο και μπερδεμένο. Πάρα πολλοί ψηφοφόροι της αντιπολίτευσης ψήφισαν ΟΧΙ θεωρώντας οτι ψηφίζουν κατά της λιτότητας των μνημονίων. Κέρδιαν μεν, έχασαν δε, διότι βγήκε μεν ΟΧΙ αλλά ήρθε νέο μνημόνιο και σκληρότερη λιτότητα. Όσοι ψήφισαν ΟΧΙ για να φύγουμε από την ΟΝΕ έπαθαν ακριβώς το ίδιο. Όσοι ψήφισαν ΟΧΙ για να στηρίξουν την κυβένρηση τα κατάφεραν και μέσα σε λίγους μήνες η κυβέρνηση τους έχει τσακίσει στους φόρους και έχει στείλει δεκάδες χιλιάδες από αυτούς στην ανεργία και κάτω από το όριο της φτώχειας.
Την ίδια κακή μοίρα είχαν και όσοι ψήφισαν ΝΑΙ. Δεν φτάνει που έχασαν στο δημοψήφισμα, υφίστανται και αυτοί όλα τα δεινά των φόρων, της φτώχειας και της ανεργίας. Αυτοί δε, είχαν ένα επιπλέον πρόβλημα, ότι κακοχαρακτηρίστηκαν. Τους βάφτισε η κυβέρνηση Γερμανοτσολιάδες, τρόικα εσωτερικού, προδότες του έθνους κλπ. Άσε δε που ψήφισαν ΝΑΙ, ενώ ούτε αυτοί ήθελαν λιτότητα και φόρους.
Τέλος πάντων, το δημοψήφισμα είναι παρελθόν, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε οτι δεν υπήρξε ποτέ αν δεν έμεναν οι επιπτώσεις του που θα μας βασανίζουν για δεκαετίες, αφού εξαιτίας αυτού του δημοψηφίσματος και της δήθεν διαπραγμάτευσης υφιστάμεθα πολύ σκληρότερη λιτότητα και χάσαμε και την όποια αξιοπιστία είχαμε διατηρήσει στο εξωτερικό.
Όλα αυτά τα γράφω για να μη ξεχνιώμαστε. Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να καταφέρνει να περνάει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι ξένοι χωρίς να ανοίγει ρουθούνι, μεταρρυθμίσεις τις οποίες καμμία άλλη κυβένρηση δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει, αλλά δεν παύει να είναι μια κυβέρνηση χυδαία, μια κυβέρνηση που λειτουργεί παγιδεύοντας τους ψηφοφόρους, που λειτουργεί βρίζοντας και εκβιάζοντας τους πάντες, που δε σέβεται ούτε το λαό, ούτε τη γνώμη του, συνεπώς ούτε τη Δημοκρατία.
Η διοίκηση της χώρας έχει εκχωρηθεί στο εξωτερικό από όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια. Ότι περνάει από τη Βουλή μετά το 2009 είναι προιόν παραγωγής ξένων θεσμών. Και τα καλά και τα κακά. Η δε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ η οποία υποτίθεται οτι προασπίζεται τους οικονομικά ασθενέστερους ψεύδεται και σε αυτό. Τους διαλύει κυριολεκτικά καταδικάζοντας τους σε μακροχρόνια, ίσως και ισόβια (καθώς τα χρόνια περνάνε και οι ηλικίες αυξάνονται) ανεργία, τους στερεί κάθε πηγή εισοδήματος και καταστρέφει τους πιο αδύναμους από όλους που είναι οι χαμηλοσυνταξιούχοι.
Από εδώ και πέρα η κατάσταση χειροτερεύει για όλους και αυτό φαίνεται από το νέο κύμα πτωχεύσεων επιχειρήσεων που αφήνουν πίσω τους δεκάδες χιλιάδες νεών ανέργων. Χειροτερεύει επίσης αφού τα εισοδήματα μειώνονται από τους φόρους και από την ανεργία, από τη μείωση των συντάξεων σήμερα και των μισθών μεθαύριο.
Ο λαός που παγιδέυτηκε με αυτό το δημοψήφισμα, που παγιδεύτηκε πιστεύοντας τα ψέμματα των πολιτικών περί εναλλακτικών λύσεων, που πίστεψε οτι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα τον προστατεύσουν, θα αντιμετωπίσει τους επόμενους μήνες περισσότερη φτώχεια και ανεργία. Και φυσικά, όπως λέει και το τραγούδι, “Ότι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο”…Θα το δούμε και αυτό σύντομα, πρίν φτάσουμε στο επόμενο δημοψήφισμα που θα έχει ένα πολύ απλό και κατανοητό ερώτημα: Θέλετε να μείνουμε στο Ευρώ ή ΟΧΙ; Και τότε δεν θα χρειάζεται πλέον προπαγάνδα. Η φτώχεια και η ανεργία θα έχουν κάνει ήδη τη δουλειά τους.