Πάμε τώρα στο νέο διαπραγματευτικό χαρτί του Τσίπρα (που είναι το παλιό ξανά), το χρέος. Ο Τσίπρας ζητάει ρύθμιση του χρέους. Το ίδιο ζητάει και η Λαγκάρντ του ΔΝΤ, το ίδιο και ο Ντράγκι της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας. Δυο άνθρωποι πολύ ισχυρότεροι στη διεθνή σκηνή (καλώς ή κακώς) από τον Τσίπρα. Το δε αστείο είναι οτι ο Τσίπρας, φέτος, πρίν από λίγους μήνες, υπέγραψε μια συμφωνία με τους Ευρωπαίους οτι η ρύθμιση του χρέους μεταφέρεται το 2018. Και έρχεται τώρα και «απαιτεί» να συζητηθεί μέσα στο 2016. Λάθος μέγα, αλλά ας ελπίσουμε οτι κάτι παραπάνω ξέρει λόγω θέσεως. Οι ξένοι του είπαν ορθά κοφτά «όχι» αλλά εν πάσει περιπτώση υπάρχει μια σχισμή ελπίδας αφού επιμένει υπέρ της ρύθμισης, η Λαγκάρντ και ο Ντράγκι.
Ποιά είναι αυτή η ελπίδα; Οτι θα πετύχουμε σε κάποιο Eurogroup σύντομα σχετικά μια δέσμευση ότι το ελληνικό χρέος θα ρυθμιστεί με επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής και μετατροπή των επιτοκίων από κυμαινόμενα σε σταθερά(και χαμηλά) μέσα στο 2018. Αυτό δηλαδή που είχε πετύχει και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος και ο Στουρνάρας (με υποσχετική αφηρημένη, αλλά όχι συγκεκριμένη).
Έτσι κατοχυρώνει ο Τσίπρας οτι αυτός πέτυχε τη συγκεκριμένη ρύθμιση του χρέους και όχι ο Πρωθυπουργός του 2018 όποιος κι αν είναι, βολεύονται η Λαγκάρντ και ο Ντράγκι, κατοχυρώνουμε και εμείς μια δέσμευση πολύ συγκεκριμένη για να πανηγυρίσουμε και να ελπίζουμε και αν είμαστε τυχεροί οι αγορές θα εκτιμήσουν αυτή τη δέσμευση και θα μας φερθούν σχεδόν σαν να έγινε η ρύθμιση. Θα θεωρούμαστε δηλαδή βιώσιμοι. Θα στεναχωρηθεί λίγο ο Σόιμπλε που λέει οτι αν τους ρυθμίσουμε το χρέος τώρα, οι Έλληνες θα χαλαρώσουν και δεν θα κάνουν μεταρρυθμίσεις, αλλά θα χαρεί μετά, όταν θα δικαιωθεί και θα κυκλοφορεί λέγοντας «εγώ σας τάλεγα».
Όλα καλά λοιπόν.
Και ξαφνικά βγαίνει ο Ρέντσι (που είναι πολύ ισχυρότερος διεθνώς επειδή η Ιταλία είναι πολύ μεγαλύτερη χώρα) και λέει οτι θα βάλει βέτο στον προυπολογισμό της Ευρωπαικής Ένωσης αν οι ανατολικές χώρες δεν δεχτούν πρόσφυγες. Αυτό λοιπόν είναι σοβαρή διαπραγμάτευση. Όπως ήταν σοβαρή διαπραγμάτευση και η προηγούμενη που έκανε ο Ρέντσι ο οποίος είπε στη Μέρκελ οτι αν η Ευρώπη επιμένει να χρησιμοποιηθεί η μέθοδος του κουρέματος καταθέσεων (bail in) στην Ιταλία για τη διάσωση των τραπεζών της, τότε να ετοιμάζεται άμεσα για έξοδο της Ιταλίας. Και έπιασε αυτό. Σύμφωνα με κύκλους πολύ καλά ενημερωμένους για τις συζητήσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες της ΕΚΤ και της Κομισιόν, η μέθοδος του bail inστην Ευρώπη τελείωσε – οριστικά λένε, ίσως να επανέλθει αν χρειαστεί, αλλά προς το παρόν τελείωσε.
Εδώ λοιπόν βλέπουμε τι σημαίνει διαπραγμάτευση και οτι ένας ισχυρός ηγέτης μιας ισχυρής χώρας που ξέρει τι θέλει και που ξέρει πώς να απειλήσει, πετυχαίνει, ενώ ένας άπειρος ηγέτης μιας μικρής χώρας που δεν ξέρει τι θέλει και τι είναι εφικτό να πετύχει, ούτε διαθέτει οπλοστάσιο, περιορίζεται να παριστάνει οτι διαπραγματεύεται για να πείθει τους αφελείς ψηφοφόρους του, αλλά και χάνει και πληρώνει (εμείς όχι αυτός) για να μάθει. Λάθος στόχοι, λοιπόν από τον Τσίπρα, το προσφυγικό θα ήταν και για εμάς σημαντικός στόχος, όπως και οι στρατιωτικές και διπλωματικές σχέσεις μας με τους Τούρκους, όπως και άλλοι που δεν τίθενται. Δεν τίθενται επειδή δεν ταιριάζουν με τους στόχους που έθετε η καφενόβια αριστερά, ούτε με τις ιδεοληψίες τους, ούτε με τους μελλοντικούς τους στόχους που είναι η παραμονή στην εξουσία, άρα η κοροιδία των ντόπιων.
Και λάθος στόχοι και στο εσωτερικό, πάλι εξαιτίας της καφενόβιας ιδεοληψίας, πάλι λόγω αδυναμίας και ανικανότητας.
Στο εσωτερικό είχε την ευκαιρία να φτιάξει τον δημόσιο τομέα (που είναι η δουλειά του) αντί να διαλύσει τον ιδιωτικό.
Επειδή ο δημόσιος τομέας που τον θέλουν μεγάλο και ισχυρό οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ είναι το δικό τους οικονομικό μοντέλο, ας ασχολιόντουσαν πώς θα έφτιαχαν έναν αποδοτικό δημόσιο τομέα. Θα τους έγραφε η ιστορία με χρυσά γράμματα αν μπορούσαν να κάνουν αυτό το τέρας να λειτουργήσει υπέρ της χώρας και της κοινωνίας. Ας έφτιαχναν καλύτερες υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Κοινωνικής Ασφάλισης. Θα μου πείτε με τι λεφτά; Με ότι υπάρχει. Με αυτά τα ολίγα, ας αξιολογήσουν τους δημοσίους υπαλλήλους, ας καταργήσουν άδειες θέσεις που είναι και άχρηστες, ας κλείσουν άχρηστους οργανισμούς και ας μεταφέρουν τους άχρηστους υπαλλήλους τους εκεί που χρειάζονται, ας εντοπίσουν τους συγκεκριμένους διεφθαρμένους και ας τους διώξουν, ας προβάλουν τους ικανούς Δημοσίους υπαλλήλους, ας κάνουν κάτι τέλος πάντων για να βελτιώσουν την απόδοση του «μαγαζιού τους». Στο κάτω - κάτω, αν δεν το κάνει αυτό η αριστερά, ποιός θα το κάνει; Αυτοί που θα έρθουν μετά θα το διαλύσουν αναγκαστικά. Όμως, οχι. Δεν το κάνουν αυτό, είναι δύσκολο.
Προτιμούν να κάνουν ψευδείς διαπραγματεύσεις, να λοιδωρούν και να αναθεματίζουν όλους τους ανεξάρτητους θεσμούς και όλους όσους τους κάνουν κριτική και να πορεύονται χαλαρά, μέχρι να δούνε τι θα γίνει. Καλά είμαστε εδώ που καθόμαστε, ασε τώρα, για όλα φταίνε τα πουλημένα media, οι Δικαστές, οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοδικηγόροι, οι πλούσιοι, οι ιδιοκτήτες ακινήτων, οι επιχειρηματίες και πάει λέγοντας. Δεν με πιστεύετε; Ρωτήστε και τον Καρανίκα.