Μέχρι σήμερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθούσε να είναι “αφηρημένα” καλός με όλους. Ήθελε να απευθυνθεί ταυτοχρόνως στο ακροατήριο της λαικής δεξιάς που παρέλαβε απο τους προηγούμενους ηγέτες της ΝΔ και στους φιλελεύθερους που τον στηρίζουν, αλλά και στον κεντρώο χώρο που είναι ακόμη μετέωρος και που για να κερδίσει αυτοδύναμα ο Μητσοτάκης πρέπει οπωσδήποτε να τον ψηφίσει.
Η ομιλία στη ΔΕΘ ήταν ξεκάθαρη, ήταν ρεαλιστική, ήταν ισορροπημένη. Δεν μπέρδευε τα πράγματα, οριοθετούσε μια δημοσιονομική πολιτική φιλική προς τις επιχειρήσεις και φιλικότερη από τη σημερινή για τους πολίτες, στόχευε στην ανάπτυξη και στις επενδύσεις και υποσχόταν σταθερότητα στους κανόνες, αξιοκρατία και αύξηση της παραγωγικότητας.
Δεδομένου οτι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο πλέον για ψέμματα και υποσχέσεις που δεν μπορούν ποτέ να τηρηθούν, το περίγραμμα της πολιτικής που εξήγειλε ο Μητσοτάκης θα έπρεπε να είναι ικανοποιητικό για τους ψηφοφόρους και αν μη τι άλλο ακούγεται έντιμο. Είναι δε μια πολιτική την οποία μπορεί να εφαρμόσει αφού ακόμη και οι σκληρότεροι λαικιστές του κόμματος του δεν μπορούν να αμφισβητήσουν. Βεβαίως όλα θα κριθούν στην πράξη για τον Μητσοτάκη και σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθούν από το ποιούς θα διαλέξει για να κυβερνήσει όταν κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Πρέπει έστω και τότε, την υστάτη στιγμή να απαλλαγεί από τους λαικιστές που του σκάβουν το λάκκο διαρκώς μέχρι σήμερα και ονειρεύονται ξανά παλιομοδίτικη λαικιστική κυβέρνηση.
Αντίθετα όμως με τον Μητσοτάκη που μοιάζει να βελτιώνεται ραγδαία ξεκαθαρίζοντας τη θέση του, στον άλλο πόλο της αντιπολίτευσης, στη ΔΗΣΥ, επικρατεί το χάος. Καταρχήν οι υποψήφιοι δεν έχουν ακόμη συμφωνήσει μεταξύ τους για τις διαδικασίες που θα ακολουθηθούν και οι κακές γλώσσες λένε οτι στο παρασκήνιο γίνεται “σκοτωμός’. Δεν έχει αποφαιστεί ούτε η ηλεκτρονική ψηφοφορία, ούτε τα debates και το χειρότερο όλων, στήνονται παραμάγαζα και επιτροπές από συνεργαζόμενους υποψηφίους που θέλουν να υποβαθμίσουν ή και να υποκαταστήσουν την επιτροπή Αλεβιζάτου.
Πέραν της διαδικασίας, δεν υπάρχει ξεκάθαρη πολιτική γραμμή της ΔΗΣΥ, αλλά ούτε του κάθε υποψηφίου. Με εξαίρεση τον Ραγκούση ο οποίος συστηματικά δηλώνει ποιές επιμέρους πολιτικές θα ακολουθήσει αν εκλεγεί, οι υπόλοιποι μιλούν περί διαγραμμάτων και ορισμένοι φαίνεται να βρίσκονται σε κομφούζιο. Τι μπορεί πχ να υποθέσει ο πολίτης που ακούει από τον Γιώργο Καμίνη οτι είναι και αριστερός και φιλελεύθερος και οτι αν κερδίσει την ηγεσία της ΔΗΣΥ θα παραμείνει στη θέση του στον Δήμο Αθηναίων; Μήπως ο Δήμαρχος θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει τι εννοεί και να μιλήσει επι της ουσίας, να μας πεί δηλαδή τι πολιτική θα ακολουθήσει; Μήπως και η Φώφη Γεννηματά θα έπρεπε να κάνει το ίδιο και να περιγράψει τουλάχιστπν τις βασικές της θέσεις πάνω στα ζητήματα της δημόσιας διοίκησης, της οικονομίας και των επενδύσεων; Μήπως ο θεοδωράκης θα έπρεπε να ξεφύγει από τη στενή λογική του αντι - Τσίπρα και να μας πεί τις κατευθύνσεις στις οποίες θέλει να οδηγήσει τον κεντρώο χώρο;
Αυτή τη στιγμή οι πολίτες χρειάζεται να ακούσουν ρεαλιστικά σχέδια ώστε να αποκτήσουν μια εικόνα για το τι μας περιμένει στο μέλλον. Και όπως ο Μητσοτάκης φαίνεται οτι - ορθώς - εγκαταλείπει τη μονότονη και ανούσια ρητορική του “Εμείς είμαστε καλύτεροι, φύγετε εσείς να έρθουμε εμείς” και συγκεκριμενοποιεί τις πολιτικές του επιλογές, έτσι θα έπρεπε και οι υποψήφιοι της ΔΗΣΥ να τοποθετηθούν συγκεκριμένα και να αφήσουν τις ασαφείς τοποθετήσεις. Αν φυσικά καταφέρουν να συμφωνήσουν σε σωστές και σύγχρονες διδικασίες και δεν εξευτελίσουν τη ΔΗΣΥ πριν ακόμη τη φτιάξουν.