Ας συγκρίνουμε για παράδειγμα τρία νούμερα. Τις δαπάνες του υπουργείου Τουρισμού, τις δαπάνες του Υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής και τις δαπάνες της Βουλής των Ελλήνων.
Κάθε λογικός Έλληνας θα θεωρούσε οτι οι δαπάνες για τον τουρισμό θα ήταν οι μεγαλύτερες, αφού ο τουρισμός είναι η μεγαλύτερη αν όχι η μόνη πηγή καθαρών εισροών χρήματος στη χώρα.
Και όμως. Το σύνολο δαπανών που προβλέπει ο προυπολογισμός του 2019 για το Υπουργείο τουρισμού, είναι 80 εκατομμύρια Ευρώ, ενώ του Υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής είναι 128,35 εκατομμύρια και οι δαπάνες της Βουλής φτάνουν στο εξωφρενικό ποσό των 135,98 εκατομμυρίων Ευρώ.
Επαναλαμβάνω οτι δεν έχουμε αναλυτικά στοιχεία αυτών των δαπανών, δηλαδή δεν ξέρουμε αυτές οι δαπάνες για ποιόν λόγο υπάρχουν, ποιά κόστη καλύπτουν, αλλά αυτό που μπορούμε προχείρως να σχολιάσουμε είναι το γεγονός οτι ο σημαντικότερος για την οικονομία κλάδος της χώρας έχει το πιο “ριγμένο” από απόψεως δαπανών υπουργείο.
Διότι οι δαπάνες που διατίθενται για το υπουργείο Τουρισμού, είναι μικρότερες από τις δαπάνες όλων των άλλων υπουργείων.
Δεν σημαίνει αυτό οτι οι δαπάνες του υπουργείου Τουρισμού πρέπει να αυξηθούν, σημαίνει όμως οτι οι δαπάνες όλων των άλλων μπορούν να μειωθούν. Ή τουλάχιστον να μεταφερθούν δαπάνες από άλλα υπουργεία στο υπουργείο Τουρισμού.
Η σύγκριση αυτή και ακόμη περισσότερο αν συγκρίνουμε όλες τις δαπάνες των διαφόρων υπουργείων μεταξύ τους, αλλά και με τις δαπάνες μεγάλων επιχειρήσεων, όπως η ΔΕΗ, η Motor Oil, τα ΕΛΠΕ, ο Όμιλος Μυτιληναίου, ο ΟΛΠ κλπ, θα διαπιστώσουμε οτι το κόστος λειτουργίας του ελληνικού κράτους, είναι “τρελό”.
Ο Προυπολογισμός βεβαίως έχει αγκυλώσεις από το παρελθόν. Ο Τσακαλώτος και ο Χουλιαράκης και οποιοσδήποτε άλλος υπουργός Οικονομικών, δεν μπορούν να αποφασίσουν και να κόψουν ριζικά τις άχρηστες ή υπερβολικές δαπάνες από κάποια υπουργεία για να τις μεταφέρουν σε άλλα παραγωγικά και χρήσιμα. Μπορούν να κάνουν περιορισμένες παρεμβάσεις που ακόμη και αυτές αναστατώνουν τον δημοσιουπαλληλικό κόσμο και ενδέχεται να προκαλέσουν αντιδράσεις που θα οδηγήσουν σε διακοπή των εργασιών στα Υπουργεία. Αυτό ισχύει τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ που ασφαλώς και δεν θέλει να μειώσει δαπάνες και σπατάλες, αλλά και για τη Νέα Δημοκρατία ή όποια άλλη κυβέρνηση αναλάβει μεθαύριο.
Για να αντιμετωπσιθούν αυτές οι αγκυλώσεις και να υπάρξει εξορθολογισμός (δηλαδή σημαντικός περιορισμός) των δαπανών του κράτους χρειάζονται μεγάλες, θαρραλέες και με μεγάλο πολιτικό κόστος μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης.
Μεταρρυθμίσεις που καμμία κυβέρνηση δεν τολμά να κάνει και που ενδεχομένως, με την εξαίρεση ελάχιστων Βουλευτών, κανένα κόμμα δεν θέλει τελικά να κάνει. Διότι η μείωση των δημοσίων δαπανών σημαίνει αυτομάτως μείωση εισοδημάτων και μείωση ισχύος των πολιτικών. Ποιός πολιτικός λοιπόν θα αποφασίσει και θα επιβάλει τέτοιες αλλαγές;