Η πολιτική Γαβρόγλου στην Παιδεία, η οποία αναμφίβολα χαίρει της έγκρισης του Πρωθυπουργού και της στήριξης ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εντελώς παράλογη και καταστροφική.
Ανακοίνωσε χθές ο Γαβρόγλου πως στόχος του είναι να μπαίνουν όλοι ελεύθερα στα Πανεπιστήμια χωρίς εξετάσεις.
Μάλιστα. Ώς επιλογή από μόνη της στέκει, αν θεωρήσουμε οτι από τους χιλιάδες που θα γράφονται στα ΑΕΙ, οι μισοί θα κόβονται στο πρώτο έτος και από τους υπόλοιπους οι μισοί κάθε φορά στα επόμενα έτη. Αυθαίρετο το ποσοστό 50%, αλλά το αναφέρω χάριν παραδείγματος. Μπορεί να είναι και μεγαλύτερο, μπορεί - δύσκολα - και μικρότερο, αν μιλάμε για σοβαρό Πανεπιστήμιο που παρέχει σοβαρή εκπαίδευση.
Δεν μιλάμε όμως για αυτό. Μιλάμε για ένα Πανεπιστήμιο σε κατάσταση απόλυτου μπάχαλου, όπου όλοι θα γράφονται και σχεδόν όλοι θα βγαίνουν με πτυχίο, εκτός αν οι ίδιοι τα παρατήσουν.
Μιλάμε για ένα Πανεπιστήμιο στο οποίο οι καθηγητές τοποθετούνται κομματικά ή επειδή κουβαλούσαν την τσάντα του προηγούμενου καθηγητή, μιλάμε για ένα Πανεπιστήμιο που τις μισές ημέρες της εκπαιδευτικής χρονιάς δεν λειτουργεί, μιλάμε για ένα Πανεπιστήμιο στο οποίο ελέω πολιτικού ασύλου διενεργούνται ποινικά αδικήματα, μιλάμε για ένα Πανεπιστήμιο που όμοιο του δεν υπάρχει στην Ευρώπη ούτε στον δυτικό κόσμο γενικότερα, τόσο χάλια μαύρα είναι το επίπεδο του. Και πανηγύριζαν οι Έλληνες εκπαιδευτικοί που κάποιες από τις ελληνικές Ανώτατες σχολές βρίσκονται μεταξύ των χιλίων καλύτερων του κόσμου. Των χιλίων, όχι των εκατό, ούτε των είκοσι, των χιλίων! Και όχι όλες, μερικές βρίσκονται μεταξύ των χιλίων. Οι περισσότερες σχολές ούτε στα χίλια καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν συγκαταλέγονται. Και όταν μιλάμε για χίλια και λέμε “τα χίλια καλύτερα”, είναι φυσικά αστείο. Διότι ποτέ τα καλύτερα δεν μπορεί να είναι χίλια. Μπορεί να είναι το πολύ εκατό ή διακόσια σε παγκόσμιο επίπεδο.
Υπό αυτές τις συνθήκες η πολιτική Γαβρόγλου - ΣΥΡΙΖΑ, είναι για κλάμματα. Όπως για κλάμματα είναι και ο διορισμός 15.000 εκπαιδευτικών που προανήγγειλε, όταν υπάρχουν ήδη χιλιάδες εκπαιδευτικοί που δεν διδάσκουν αλλά πληρώνονται για να απεργάζονται βλακώδεις πολιτικές σαν αυτή που ακολουθεί η κυβέρνηση, κλεισμένοι στα γραφεία του υπουργείου Παιδείας (αν πηγαίνουν) και κάνουν πανάκριβα ιδιαίτερα (και μαύρα) αφού ούτως ή άλλως στα Σχολεία και στα Πανεπιστήμια τα παιδιά δεν διδάσκονται σχεδόν τίποτα.
Θα μου πείτε οτι υπάρχουν Έλληνες φοιτητές που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Ναι υπάρχουν, επειδή οι ίδιοι έχουν σκιστεί στο διάβασμα, επειδή οι ίδιοι έχουν τεράστιο ενδιαφέρον για αυτό που σπουδάζουν και τεράστια αντοχή για να αντέξουν τα εμπόδια που τους βάζει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Όπως υπάρχουν και ορισμένοι καθηγητές που νοιάζονται και πράγματι εκπαιδεύουν σωστά αυτούς τους μαθητές και τους φοιτητές.
Στην ουσία δηλαδή δεν πρόκειται περί εκπαιδευτκού συστήματος, διότι το κάθε “σύστημα” είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να μην αφήνει κάτι στην τύχη και ένα σωστό εκπαιδευτικό σύστημα είναι φτιαγμένο ώστε μπαίνοντας να μαθαίνεις και βγαίνοντας να ξέρεις. Εδώ μπαίνεις και αν θές μαθαίνεις και βγαίνοντας ίσως και να ξέρεις. Δεν ισχύει δηλαδή για όλους οτι ξέρουν κάτι βγαίνοντας από το Πανεπιστήμιο, δείτε ζωντανά παραδείγματα σε αυτή την κυβένρηση συμπεριλαμβανομένου του “μηχανικού” Πρωθυπουργού μας.
Η απάντηση στα προβλήματα της Παιδείας για ορισμένους πολιτικούς μας αλλά και για αρκετούς πολίτες, είναι τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Λάθος. Ιδιωτικά Πανεπιστήμια υπάρχουν και σήμερα. Είναι για παράδειγμα το Deree College και άλλα αμερικάνικα που δραστηριοποιούνται στη χώρα. Και κάποια από αυτά όπως το Deree είναι υψηλού επιπέδου και απόδειξη για αυτό είναι οτι οι απόφοιτοι τους γίνονται δεκτοί στα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου για μεταπτυχιακά (στα 100 καλύτερα εννοώ, όχι στα 1.000). Όμως αυτά τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια ονομάζονται Κολλέγια. Αναγνωρίζονται ώς Πανεπιστήμια σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά δεν τα αναγνωρίζει το ελληνικό δημόσιο, το οποίο για να αναγνωρίσει το πτυχίο των αποφοίτων τους, τους περνάει από εξετάσεις. Οι απόφοιτοι αυτών των ιδιωτικών Πανεπιστημίων μπορούν να πιάσουν δουλειά ανάλογη με τις σπουδές τους σε οποιαδήποτε ελληνική επιχείρηση και να κάνουν εξιαρετική καριέρα, αλλά δεν μπορούν να πιάοσυν δουλειά στο ελληνικό δημόσιο.
Τι ακριβώς θα αλλάξει λοιπόν με την άρση της απαγόρευσης ιδρύσεως ιδιωτικών Πανεπιστημίων; Τίποτα, απλώς αντί να ονομάζονται Κολλέγια θα ονομάζονται Πανεπιστήμια και το πτυχίο τους θα αναγνωρίζεται από το ελληνικό δημόσιο. Για όποιον απόφοιτο θέλει να δουλέψει σε αυτό. Σημειωτέον δε, οτι τα λεγόμενα ιδιωτικά, ξένα Πανεπιστήμια, αυτά τουλάχιστον που θεωρούνται και είναι υψηλού επιπέδου, δεν είναι ιδιωτικά, είναι μη κερδοσκοπικά ιδρύματα που δεν μοιράζουν μέρισμα, αλλά επενδύουν τα έσοδα τους για βελτίωση της εκπαίδευσης που παρέχουν.
Τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια λοιπόν δεν είναι λύση, όπως δεν είναι λύση για το επίπεδο της Παιδείας στην Ελλάδα ούτε τα ιδιωτικά σχολεία. Για να ανέβει το επίπεδο σπουδών, για να μορφωθούν τα ελληνόπουλα, για να μάθουν να σκέφτονται, πρέπει να αναβαθμιστούν τα δημόσια σχολεία και τα δημόσια Πανεπιστήμια. Ξεκινώντας από το νηπιαγωγείο και καταλήγοντας στα μεταπτυχιακά προγράμματα.
Και για να γίνει αυτό χρειάζεται από την πολιτεία ο σχεδιασμός ενός σωστού συστήματος εκπαίδευσης με αξιολογήσεις φοιτητών, καθηγητών, υποδομών, με σωστά προγράμματα εκπαίδευσης, με στόχους και όραμα. Το να προσθέτουμε στο υπάρχον δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης, εκπαιδευτικούς που τελείωσαν το ελληνικό Πανεπιστήμιο και δεν έμαθαν τίποτα και να “διδάσκουν” αυτά που δεν ξέρουν σε άλλους που μπήκαν και θα βγούν όπως μπήκαν, δεν έχει καμία απολύτως αξία. Ίσως ούτε καν σε ψήφους που είναι το μόνο ζητούμενο για τους κυβερνώντες.