Καταρχήν, η κυβέρνηση επέβαλε στις τράπεζες τις απόψεις της, αυξάνοντας το όριο προστασίας, περιλαμβάνοντας επιχειρηματικά δάνεια στις ρυθμίσεις και πετυχαίνοντας κούρεμα δανείων ανάλογα με την αγοραία αξία των υποθηκευμένων ακινήτων. Η νίκη της κυβέρνησης της προσφέρει επικοινωνιακά οφέλη στα μάτια των ψηφοφόρων αφού τους διευκολύνει. Από την άλλη μεριά, οι τράπεζες θα επανεξετάσουν από την αρχή τα δάνεια που καλύπτονται από αυτή την προστασία και σύμφωνα με τον κ. Κ. Χατζηδάκη της Νέας Δημοκρατίας, τελικά πολλοί που ήταν καλυμμένοι θα μείνουν ακάλυπτοι.Επί της ουσίας, το πρόβλημα των τραπεζών παραμένει άλυτο και περιμένουμε πλέον την εφαρμογή των προτάσεων Στουρνάρα και του ΤΧΣ για τα κόκκινα δάνεια με την ελπίδα οτι το πρόβλημα θα περιοριστεί. Όμως σε καμμία περίπτωση το πρόβλημα των κόκκινων δανείων δεν θα λυθεί οριστικά με αυτά τα μέτρα και θα συνεχίσει να κρέμεται ώς Δαμόκλειος σπάθη το ζήτημα της αυξήσεων κεφαλαίων των τραπεζών.Όπως και να το δεί κανείς, το πρόβλημα καταλήγει στην έλλειψη χρήματος.
Κάποιος πρέπει αργά ή γρήγορα να βάλει λεφτά στις τράπεζες και ο κάποιος είναι ένας εκ των τριών: Οι μέτοχοι νέοι ή παλιοί, το κράτος (δηλαδή οι φορολογούμενοι), οι Ευρωπαίοι. Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν αντιμετωπίζεται παρόλο που και οι τρείς αυτές ομάδες θεωρούν οτι υπάρχει λύση.
Για όλους η λύση είναι μία: να βάλει λεφτά κάποιος άλλος.
Έτσι αφού όλοι πιστεύουν οτι κάποιος άλλος θα βάλει τα λεφτά που λείπουν και κανείς δεν τα βάζει, η λύση του προβλήματος αναβάλεται ώστε να το αντιμετώσει ο επόμενος. Ο επόμενος Πρωθυπουργός, η επόμενη διοίκηση της τράπεζας, ο επόμενος Ευρωπαίος ηγέτης κλπ.
Στο θέμα λοιπόν των κόκκινων δανείων, παίζουμε την “Κολοκυθιά”. Ή τον “Μουτζούρη”…τελικά το ίδιο κάνει.Με αυτή την τακτική όμως το πρόβλημα παραμένει, η οικονομία δεν χρηματοδοτείται, επενδύσεις δεν γίνονται, ανάπτυξη δεν έχουμε, η οικονομία σέρνεται. και θα συνεχίσει να σέρνεται.