Το πλήθος των υποψηφίων "πολιτικών" είναι τρομακτικό. Μπορεί να προκαλέσει απελπισία ή ασταμάτητα γέλια. Προτιμούμε το δεύτερο. Η απελπισία δεν είναι ευχάριστη και ούτως ή άλλως είτε απελπισμένοι είτε γελώντας, στο ίδιο αποτέλεσμα θα οδηγηθούμε.
Ας συγκρίνουμε λοιπόν τους τουλάχιστον 140.000 υποψηφίους με κάποια άλλα πλήθη Ελλήνων.
Η δύναμη του Ελληνικού Στρατού συνολικά είναι λιγότερη από 140.000 - και εδώ λόγω ανοργανωσιάς ο επίσημος αριθμός δεν είναι ακριβής.
Έχουμε δηλαδή περισσότερους "πολιτικούς" παρά στρατιωτικούς. Κάτι λέει αυτό για μια χώρα της Ευρώπης που έχει σχετικά με τις άλλες μεγάλο στρατό αφού είναι ευρωπαικό σύνορο.
Ένας άλλος αριθμός που μπορεί να συγκριθεί με τον αριθμό των υποψηφίων "πολιτικών" μας, είναι ο αριθμός των ανέργων που ΔΕΝ αναζητούν εργασία.
Προσέξτε: Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας στους περισσότερους από 1 εκατ. άνεργους περιλαμβάνονται 160.000 εγγεγραμμένοι άνεργοι που δεν αναζητούν εργασία, δηλαδή, σύμφωνα με τις επεξηγήσεις του υπουργείου, ενώ τους προτείνονται δουλειές, δεν τις δέχονται.
Θα είχε ενδιαφέρον αν μπορούσαμε να δούμε πόσοι από τους ανέργους που δεν αναζητούν εργασία ταυτίζονται με τους υποψηφίους. Δεν μπορούμε να το δούμε, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε οτι πολλοί από τους υποψηφίους δεν κάνουν άλλη δουλειά και οτι λόγω κρίσης και ανέχειας πολλοί είναι εγγεγραμμένοι στις λίστες ανεργίας. Φυσικά αφού θέλουν να γίνουν πολιτικοί δεν δέχονται να πάνε σε άλλη δουλειά άρα πολύ πιθανό να συμπεριλαμβάνονται στους άνεργους που δεν αναζητούν εργασία.
Αν κάποιος έχει καλή διάθεση μπορεί να αναρωτηθεί για διάφορα σε σχέση με τον αριθμό των υποψηφίων.
Για παράδειγμα, πώς όλοι αυτοί θεωρούν οτι είναι ικανοί να "ηγηθούν" της χώρας, της Περιφέρειας, του δήμου, της Κοινότητας; Είναι όλοι τόσο σπουδαίοι;
Μα δεν χρειάζεται να είναι σπουδαίοι. Οι άνθρωποι αυτοί βλέπουν ποιοί κυβερνούν σήμερα και σκέφτονται - απολύτως λογικά - οτι αν μπορεί αυτός να είναι υπουργός, γιατί να μην είμαι εγώ;
Μπορούμε επίσης να υποθέσουμε οτι πολλοί από τους υποψηφίους σίγουρα θα έπαιρναν καλύτερο βαθμό από τους κορυφαίους της κυβέρνησης αν εξεταζόντουσαν στα βασικά μαθήματα του Δημοτικού σχολείου. Πολλοί θα ήξεραν καλύτερη ορθογραφία, καλύτερη γεωγραφία, καλύτερη ιστορία και καλύτερη αριθμητική. Δεν χρειάζεται να εξεταστούν όμως οι υποψήφιοι, ήδη έχει φανεί το χαμηλό επίπεδο των κυβερνώντων.
Ένας λόγος λοιπόν για τον οποίο έχουμε τόσο πολλούς υποψήφιους πολιτικούς είναι οτι θεωρούν πως είναι καλύτεροι από τους κυβερνώντες. Και μάλλον έχουν δίκιο.
Ένας άλλος λόγος μάλλον είναι η οικονομική κρίση. Οι επιχειρήσεις έκλεισαν, η ανεργία είναι στο ζενίθ, οι αμοιβές είναι χαμηλές, η πολιτική σε κάθε επίπεδο είναι μια σωτηρία. Είτε σε αμοιβόμενες θέσεις, είτε με τα μπαχτσίσια και τις μίζες, είτε με την επιρροή, όλο και κάποιο μεροκάματο θα βγαίνει και μάλιστα πολύ ξεκούραστα.
Ένας τρίτος λόγος είναι οτι όλοι διαπιστώσαμε στα χρόνια της κρίσης πως οι κυβερνήσεις μας προτιμούν να διαλύσουν τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να στηρίξουν τους απασχολούμενους στο δημόσιο τομέα.
Το να έχεις δουλειά σήμερα σε μια ιδιωτική επιχείρηση δεν λέει απολύτως τίποτα. Ενα εκατομμύριο Έλληνες που δούλευαν σε επιχειρήσεις στην αρχή της κρίσης έμειναν άνεργοι και άφραγκοι. Αντίθετα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι υπάλληλοι της αυτοδιοίκησης, όλοι όσοι πληρώνονται από το δημόσιο ή έχουν δημόσιες θέσεις, έχουν δουλειά και μάλιστα σταθερά καλύτερα πληρωμένη από αυτούς που δουλεύουν σε επιχειρήσεις. Το να είσαι λοιπόν "άρχοντας" ακόμη και σε κοινοτικό επίπεδο, είναι καλύτερο από το να είσαι ελεύθερος επαγγελματίας, μισθωτός υπάλληλος, επιχειρηματίας. Είσαι κάτι, έχεις μια υπόσταση, μια ασφάλεια. Τρέχουν λοιπόν όλοι να "καλυφθούν" κάτω από τη φτερούγα του κράτους.
Θα μου πείτε, ποιός θα δουλέψει σε αυτή τη χώρα για να αυξηθεί η πραγωγή, να έχουμε ανάπτυξη, να ανέβει το βιοτικό επίπεδο; Αστεία ερώτηση. Κάποιος άλλος.
Ο κάποιος άλλος είναι όλοι αυτοί οι ήρωες του ιδιωτικού τομέα που εργαζόμενοι συντηρούν με τους φόρους τους όλους τους άλλους. Τους κρατικούς, τους δημόσιους και τους δημοτικούς υπαλλήλους, τους άνεργους, τους παπάδες, τις ΔΕΚΟ, τους "άρχοντες", τον Στρατό, τα κόμματα, το κοινωνικό κράτος. Όλοι αυτοί στηρίζονται πάνω στους λίγους και εξαντλημένους ιδιωτικούς υπαλλήλους και μικροεπιχειρηματίες. Σε αυτούς που οι κυβερνήσεις "αρμέγουν" για να επιβιώσουν οι ίδιες και οι στρατιές των κρατικοδίαιτων.
Ποιός σώφρων λοιπόν άνθρωπος, βλέποντας ρεαλιστικά την κατάσταση της χώρας θέλει να δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα; Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι λογικό να είναι όλοι υποψήφιοι στις εκλογές. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Και μια συμβουλή: επειδή σε τρείς μέρες έχουμε εκλογές, ξεκινήστε τη μελέτη. Πρέπει να μελετήσετε τα βιογραφικά όλων των υποψηφίων και να διαλέξετε ποιους θα ψηφίσετε για να αναλάβετε τα έξοδα τους.