Ο κ. Πλακιωτάκης δήλωσε οτι η Τουρκία παίζει με τις ζωές των μεταναστών που εμείς σώζουμε. Η δήλωση αυτή ήρθε σε απάντηση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου ο οποίος κατηγόρησε τους Έλληνες λιμενικούς οτι πυροβολούν τους πρόσφυγες μέσα στις βάρκες, ενώ είναι παγκοσμίως γνωστό οτι ακριβώς το αντίθετο κάνουν, τους διασώζουν.
Η διάσταση λοιπόν που δίνει η δήλωση Πλακιωτάκη στο διεθνές αυτό ζήτημα είναι οτι πράγματι η Τουρκία όχι μόνο ανέχεται αλλά και στηρίζει ομάδες μαφιόζων να εισπράττουν πολύ χρήμα για να φορτώσουν σε μισοδιαλυμένες βάρκες πρόσφυγες και να τους στείλουν στην Ελλάδα στο πλαίσιο μιας επίσημης τουρκικής πολιτικής, πολλαπλώς εκπεφρασμένης από τον Ερντογάν για να πιέσει την Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη.
Θυμίζει η δήλωση Πλακιωτάκη το παραμύθι με τον γυμνό Βασιλιά που χρειάστηκε ένα παιδί να πεί οτι ο Βασιλιάς είναι γυμνός για να αποκαλυφθεί η αλήθεια που ήταν μπροστά στα μάτια όλων, αλλά κανείς δεν έβλεπε.
Ο Ερντογάν επανειλημμένως έχει απειλήσει την Ευρώπη οτι θα στείλει κύματα προσφύγων σε ένα απάνθρωπο παιχνίδι εκβιασμών το οποίο το ονομάζει διπλωματική πολιτική. Η διπλωματική πολιτική της Τουρκίας είναι επισήμως ένας ανοιχτός εκβιασμός, μια αδιανόητη εκμετάλευση δυστυχισμένων ανθρώπων, μια μαζική δολοφονία.
Η Ελλάδα, αντίθετα από άλλες γειτονικές χώρες οι οποίες φερόμενες εξίσου απάνθρωπα με τους Τούρκους βυθίζουν αυτές τις βάρκες σκοτώνοντας χιλιάδες πρόσφυγες, τους προστατεύει και τους δέχεται στα νησιά της προκαλώντας μεγάλο πρόβλημα στις τοπικές κοινωνίες αλλά και αποδεχόμενη στη συνέχεια τη δημιουργία άλλων μεγάλων προβλημάτων στην Αθήνα και στην ελληνική επαρχεία. Και ενώ εδώ τα κόμματα παίζουν ένα λαικίστικο παιχνίδι με τους πρόσφυγες για τη δημιουργία εντυπώσεων στους ψηφοφόρους τους, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν επισήμως τονίσει επαρκώς σε διεθνές επίπεδο την ουσία του προβλήματος, που δεν είναι μόνο πώς θα αντιμετωπιστεί με καλύτερους όρους το πρόβλημα, αλλά το ποιός ευθύνεται για αυτό το πρόβλημα. Και αυτός που ευθύνεται για αυτό το πρόβλημα είναι ο Ερντογάν και η τουρκική πολιτική.
Η διεθνής κοινότητα λοιπόν συζητάει τη λύση ενός προβλήματος που την επιβαρρύνει υπερβολικά, το οποίο όμως δημιουργεί και μεγεθύνει απροκάλυπτα ο Ερντογάν και το χρησιμοποιεί χωρίς περιστροφές για να την εκβιάζει. Και μάλιστα, όπως σωστά επισημαίνει ο κ. Πλακιωτάκης, ο Ερντογάν στο πλαίσιο αυτής της διπλωματικής, υποτίθεται, πολιτικής, παίζει με χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, εξαθλιώνει χιλιάδες οικογένειες προσφύγων τους οποίους σε μεγάλο βαθμό δημιουργεί ο ίδιος με την επιθετική του πολιτική στις γύρω χώρες και όλα αυτά τα κάνει για να εκβιάζει την διεθνή κοινότητα και κυρίως την Ευρώπη.
Η Τουρκία δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται από την Ευρώπη ώς ένας από τους παράγοντες επίλυσης του προβλήματος, αλλά ο γενεσιουργός παράγων του και ο Ερντογάν μόνο ώς ένας απάνθρωπος δικτάτορας μπορεί να αντιμετωπιστεί και όχι ώς ένας πολιτικός ηγέτης ο οποίος δικαιούται να συνομιλεί ισότιμα με την διεθνή κοινότητα.
Η διάσταση λοιπόν που προβάλει με τη δήλωση του ο Πλακιωτάκης θα έπρεπε να είναι η επίσημη ελληνική άποψη για το ζήτημα και να προωθηθεί επισήμως σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς ώστε να επανεξεταστεί και η στάση της Ευρώπης απέναντι στο μεγαλύτερο ανθρωπιστικό πρόβλημα της εποχής μας.