Αν το μελετήσει κανείς από κάποια απόσταση από τα ελληνικά κόμματα και την εμφυλιακή νοοτροπία, θα διαπιστώσει οτι τη στιγμή αυτή, το "κεφάλαιο", το "σύστημα", οι "συντηρητικοί" έχουν "κλέψει" την ατζέντα του Σοσιαλισμού.
Για παράδειγμα ο όρος βιώσιμη ανάπτυξη σχετίζεται με 17 παγκόσμιους στόχους που έχουν θέσει οι ηγέτες σχεδόν όλων των χωρών. Δείτε ποιοί είναι αυτοί οι στόχοι:
1.Μηδενική φτώχεια 2. Μηδενική πείνα 3. Καλή υγεία και ευημερία 4. Ποιοτική εκπαίδευση 5. Ισότητα των φύλλων 6. Καθαρό νερό και αποχεύτευση 7. Φτηνή και καθαρή ενέργεια 8. Αξιοπρεπής εργασία και οικονομική ανάπτυξη 9. Βιομηχανία, καινοτομία και υποδομές 10. Λιγότερες ανισότητες 11. Βιώσιμες πόλεις και κοινότητες 12. Υπεύθυνη κατανάλωση και παραγωγή 13. Δράση για το κλίμα 14. Ζωή στο νερό 15. Ζωή στη στεριά 16. Ειρήνη δικαιοσύνη και ισχυροί θεσμοί 17. Συνεργασία για τους στόχους.
Αυτοί οι στόχοι περιλαμβάνουν εκτός των αναπτυξιακών και όλες τις εξαγγελίες των σοσιαλιστών, των οικολόγων, των ειρηνιστών, των μη κερδοσκοπικών οργανισμών, των εναλλακτικών, όλων. Η ατζέντα αυτή δεν φτιάχτηκε από την αριστερά, φτιάχτηκε από τους ηγέτες της Δύσης και από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Φτιάχτηκε από το "σύστημα". Και υιοθετώντας όλα όσα επεδίωκαν πάντα οι σοσιαλιστές, δηλαδή καλή παιδεία, υγεία, εργασία, ευημερία, ισότητα των φύλλων, προστασία του περιβάλλοντος κλπ, ουσιαστικά τους άφησαν χωρίς ατζέντα.
Ο κόσμος μοιάζει να ξεφεύγει - ιδεολογικά τουλάχιστον - από τις αντιπαραθέσεις αριστεράς και δεξιάς. Πηγαίνει σε κοινούς στόχους για όλους και το ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει ο ανά τον κόσμο ψηφοφόρος είναι ποιός πολιτικός είναι σε θέση να εφαρμόσει καλύτερα αυτή την ατζέντα.
Και εκεί πρέπει να επενδύσουν οι "προοδευτικοί" δηλαδή να τονίσουν οτι την ατζέντα αυτή την οποία υιοθέτησε όλος ο κόσμος, εμείς τη φτιάξαμε, εμείς δώσαμε μάχες επί δεκαετίες για να αποκτήσει την παγκόσμια αποδοχή που έχει σήμερα. Και να συνδέσουν τις πολιτικές τους προσπάθειες στην εφαρμογή αυτής της ατζέντας η οποία ούτως ή άλλως έχει ήδη υιοθετηθεί παγκοσμίως και από την πλειοψηφία των λαών και από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις.
Το πόσο σημαντική είναι αυτή η ατζέντα αποδεικνύεται αφενός από το γεγονός ότι χαίρει γενικής αποδοχής, αλλά και από την ταχύτητα εφαρμογής της. Για παράδειγμα τα μεγαλύτερα funds της Νορβηγίας ανακοίνωσαν ότι δεν θα επενδύσουν ποτέ σε καμία εταιρεία που αφήνει αποτύπωμα άνθρακα. Η παγκόσμια ναυτιλία πιέζει και πιέζεται για να αποφύγει το θείο στα καύσιμα. Μαζί της πιέζονται οι κατασκευαστές μηχανών, οι παραγωγοί καυσίμων, τα κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί. Οι εταιρείες ενέργειας το ίδιο. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες το ίδιο. όλοι οι κλάδοι επικεντρώνονται σε αυτή την ατζέντα.
Το κριτήριο για να θεωρηθεί πλέον μια εταιρία "καλή" ή "κακή" δεν είναι μόνο η κερδοφορία της, αλλά οι πρακτικές που ακολουθεί στο πλαίσιο της ατζέντας για τη βιώσιμη ανάπτυξη. Παράλληλα υπάρχει και το κριτήριο της Εταιρικής Υπευθυνότητας. Οι εταιρείες οφείλουν με βάση αυτή την αρχή να προσφέρουν οφέλη στην κοινωνία. Όχι ώς φιλανθρωπία, αλλά ώς καθήκον. Και κρίνονται από αυτό. Οι εταιρείες χωρίζονται σε "καλές" και "κακές" ανάλογα με το μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης που επιλέγουν και την εταιρική τους κοινωνική υπευθυνότητα. Οι καταναλωτές αναγνωρίζουν τις "καλές" εταιρίες και προτιμούν τα προϊόντα τους, ενώ μποϋκοτάρουν τις "κακές". Σιγά - σιγά αυτή η νοοτροπία γίνεται και επενδυτικό κριτήριο. Οι επενδυτές προτιμούν να αγοράσουν τις "καλές" εταιρίες και οι τράπεζες προτιμούν να τις χρηματοδοτήσουν. Το κόστος του να είναι μια εταιρία "κακή" αυξάνεται ιλιγγιωδώς. Η μόλυνση του περιβάλλοντος, το μη αξιοπρεπές περιβάλλον εργασίας, η μηδενική κοινωνική συμμετοχή αρχίζουν να κοστίζουν πολύ ακριβά.
Με λίγα λόγια η παγκοσμιοποίηση θέτει τους δικούς της κανόνες οι οποίοι όπως ήταν αναμενόμενο ξεφεύγουν από τους εγχώριους και κατά συνέπεια μεταβάλουν το εγχώριο πολιτικό σκηνικό παντού.
Κάποιοι από τους Έλληνες πολιτικούς το έχουν αντιληφθεί και προσαρμόζονται σε αυτά τα νέα δεδομένα. Οι περισσότεροι και συνολικά τα κόμματα, ακόμη ασχολούνται με τα παλιά. Αριστερός, δεξιός, προοδευτικός, συντηρητικός, όροι που χάνουν τη σημασία τους αν η παγκόσμια κοινότητα κινείται σε άλλες κατευθύνσεις και άλλους διαχωρισμούς.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν οτι δεν μετράει το παρελθόν κανενός, ούτε οτι τα στρατόπεδα καταργούνται. Σημαίνουν όμως οτι τα επιτελεία των κομμάτων και οι Έλληνες πολιτικοί πρέπει να εκσυγχρονίσουν τη σκέψη και το λόγο τους και να ξεφύγουν από το "κόλλημα" δεκαετιών στις εμφυλιακές ταμπέλες.
Αλλιώς οι εξελίξεις θα περνάνε από δίπλα τους και αυτοί δεν θα καταλαβαίνουν γιατί συμβαίνουν όσα θα συμβούν.