Λειτουργούν πέρα από κάθε λογική αγνοώντας τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή της προσπάθειας περιορισμού της, ακόμη και εις βάρος της υγείας των ψηφοφόρων τους, υπερασπιζόμενα δογματικές απόψεις και ψευδεπίγραφες ταμπέλες, εξυπηρετώντας μόνο το κομματικό κεκτημένο.
Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους της αριστεράς, μόνο η Ζωή Κωνσταντοπούλου η οποία δεν έχει ανάγκη να κουραστεί για να μας πείσει για την αριστεροσύνη της ή την επαναστατικότητα της, διατύπωσε μια σωστή άποψη. Ουσιαστικά είναι εκείνη που έβαλε στη θέση τους όλους τους υπόλοιπους “ηγέτες” της αριστεράς δηλώνοντας το εξής:

«Το να χάσεις τη ζωή σου παλεύοντας κατά της Χούντας και κάθε απολυταρχίας, αγωνιζόμενος για την Ελευθερία, είναι μεγαλειώδες. Το να χάσεις τη ζωή σου αγνοώντας επιδεικτικά και χάριν δήθεν αντιπολίτευσης τα μέτρα προστασίας της υγείας σου, είναι βλακώδες και τραγικό. Το να προσκαλείς άλλους να θέσουν σε διακινδύνευση τη ζωή τους και τη ζωή των συνανθρώπων τους κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι εγκληματικό. Το να φαντασιώνεσαι ότι μια γελοία, προκλητική και περιττή, εν μέσω lockdown, αστυνομική απαγόρευση συγκεντρώσεων εξομοιώνεται με τα τανκς της Χούντας είναι προσβλητικό. Το να ισχυρίζεσαι ότι έτσι τιμάς την Επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι ύβρις και εξευτελισμός της Επετείου.”
Με πέντε λόγια απλά και ξεκάθαρα η Κωνσταντοπούλου έβαλε στη θέση τους όλους τους δήθεν ηγέτες της αριστεράς που την κρίσιμη στιγμή εμφανίζονται πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.

Αντίθετα με την Κωνσταντοπούλου, όλοι οι άλλοι εκπρόσωποι της αριστεράς αντιδρούν σαν κουρδιστά παιχνίδια επαναλαμβάνοντας αστεία επιχειρήματα που όμως θα έχουν τραγική επίπτωση στην υγεία όλων όσοι αναγκασμένοι από το κομματικό καθήκον ή παρασυρμένοι από τις εμφυλιακές οικογενειακές μνήμες που εντέχνως συντηρεί η αριστερά για να μην αφήσει κανέναν νέο ψηφοφόρο να κρίνει ανεπηρέαστος και να ξεφύγει από το κομματικό μαντρί, αποφασίσουν να συμμετάσχουν στις παράνομες πορείες και συγκεντρώσεις για το Πολυτεχνείο.
Με αυτές τις πρακτικές η αριστερά έρχεται στην ίδια θέση με την εκκλησία υπερασπίζοντας το δικό της δόγμα με τον ίδιο τρόπο που οι παπάδες υπερασπίζονται το δικό τους καλώντας τους πιστούς στις εκκλησίες.
Ταυτίζονται δηλαδή οι αριστεροί ηγέτες με τους πλέον δογματικούς παπάδες θέτοντας σε κίνδυνο τα ποίμνια τους και παίζοντας κορώνα γράμματα την δημόσια υγεία σε μια προσπάθεια προστασίας του ρόλου τους και μόνο.