Απαιτείται λοιπόν να βρεθεί μια χρυσή τομή ώστε και οι τράπεζες να καλυφθούν από τους κινδύνους και οι επιχειρήσεις να χρηματοδοτηθούν. Οι λύσεις που προτείνονται σχετίζονται κυρίως με τις εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης από επενδυτικές εταιρίες οι οποίες επιτρέπεται και ρίσκο να πάρουν και δάνεια να δώσουν. Και σε αυτή τη λογική η κυβέρνηση πρέπει να εξετάσει τις διεθνείς πρακτικές και να προσαρμόσει το ισχύον στην Ελλάδα θεσμικό πλαίσιο.
Πέραν αυτού όμως υπάρχει και μια άλλη μεγάλη ευκαιρία η οποία ταιριάζει στην ελληνική οικονομική πραγματικότητα και σχετίζεται με τον τομέα της αγοράς γης και της οικοδομής, που παραδοσιακά και ιστορικά αποτελούν μοχλό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Ο Πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης παρουσίασε προχθές τον κλιματικό νόμο της χώρας και επεσήμανε ότι μετά το 2023 δεν θα επιτρέπεται να τοποθετούνται καυστήρες πετρελαίου σε περιοχές που υπάρχει επαρκές δίκτυο φυσικού αερίου. Πολύ σωστό μέτρο. Στη λογική αυτού του μέτρου θα μπορούσε να “κτιστεί” ένα ολόκληρο σύστημα οικοδόμησης “πράσινων” κτηρίων. Δηλαδή σπιτιών και επαγγελματικών ακινήτων που θα είναι κατασκευασμένα με οικολογικά υλικά, θα λειτουργούν με εναλλακτικές πηγές ενέργειας και ύδρευσης και θα προστατεύουν αντί να επιβαρύνουν το περιβάλλον. Η διευκόλυνση της “πράσινης οικοδομής” πέραν του ότι είναι αναγκαία για το περιβάλλον, είναι και επιβεβλημένη για την επιτάχυνση της ανάπτυξης στην Ελλάδα. Και εμμέσως ξεπερνιέται και το πρόβλημα των τραπεζικών χρηματοδοτήσεων διότι ο οικοδομικός κλάδος σε αντίθεση πχ με τις υπηρεσίες, συνδέεται ευθέως με χειροπιαστές εγγυήσεις διευκολύνοντας έτσι τη χορήγηση του δανείου. Τα δε υλικά και οι συσκευές που χρειάζονται για μια πράσινη οικοδομή σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι, ή μπορεί να είναι ελληνικής παραγωγής. Συνεπώς η χρηματοδοτούμενη από τις τράπεζες κατασκευή πράσινων κτηρίων με ελληνικά προϊόντα και υλικά και από ελληνικές κατασκευαστικές εταιρίες αφενός διευκολύνει τις τραπεζικές χρηματοδοτήσεις και αφετέρου διαχέει το χρήμα σε πολύ μεγάλο πλήθος ελληνικών επιχειρήσεων (παραγωγή και υπηρεσίες).
Παράλληλα με την διευκόλυνση των οικολογικών οικοδομών , είναι μια ευκαιρία για το κράτος να “επιστρέψει” τις αξίες των περιουσιών που επί δεκαετίες απαξίωναν οι κυβερνήσεις με το πρόσχημα της προστασίας του περιβάλλοντος. Διότι για παράδειγμα, αν απαιτούνται 4 ή και 10 στρέμματα (όπως ήταν κάποια στιγμή) για το χτίσιμο εκτός οικισμών, η αξία της περιουσίας όσων έχουν μικρότερα οικόπεδα έχει εκμηδενιστεί. Τι θα γινόταν όμως αν το κράτος επέτρεπε την οικοδόμηση και μικρότερων οικοπέδων πχ ενός στρέμματος, με την προϋπόθεση ότι η οικοδομή θα ήταν απολύτως οικολογική; Θα αποκαθιστούσε τις αξίες των περιουσιών των πολιτών και θα πολλαπλασίαζε τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας σημαντικά, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα βιώσιμη ανάπτυξη στις περιοχές οικοδόμησης. Και ένα ακόμη σημείο (κοινωνικής δικαιοσύνης) είναι ότι ενώ σήμερα ο ιδιοκτήτης ενός οικοπέδου τεσσάρων στρεμμάτων σε οποιοδήποτε νησί έχει μια περιουσία σημαντικής αξίας που θέλουν πολλοί ξένοι να την αγοράσουν, ο συγχωριανός του δεν έχει φράγκο επειδή το δικό του οικόπεδο δεν είναι τέσσερα στρέμματα ώστε να χτιστεί. Έτσι δημιουργούνται (από τύχη) μεγάλες περιουσιακές ανισότητες σε όλες τις αναπτυσσόμενες περιοχές της χώρας.
Αν λοιπόν στο πλαίσιο της πράσινης ανάπτυξης η κυβέρνηση προχωρούσε και σε κάποιες τέτοιου τύπου αποφάσεις για την δυνατότητα οικοδόμησης υπό περιβαλλοντικές προϋποθέσεις, θα πετύχαινε πολλαπλούς στόχους, τόσο οικονομικούς όσο και πολιτικούς, αφού θα αύξανε την αξία των περιουσιών εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών.