Ανεξαρτήτως του αν κάποιος πιστεύει ότι οι ΗΠΑ προκάλεσαν την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία και αν ο Πούτιν “ζορίστηκε” από τη διάθεση των Ουκρανών να ενταχθούν στον Δυτικό κόσμο και ενδεχομένως και στο ΝΑΤΟ, υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν χωρούν αμφισβήτηση.
Η Ουκρανία μια ανεξάρτητη χώρα και οι Ουκρανοί θέλουν ότι θέλουν - βασικά να αποφασίζουν οι ίδιοι για το τι θα κάνουν και για το πώς θα ζήσουν.
Ο Πούτιν διαφωνεί με τις επιλογές τους και δεν θέλει να τους αφήσει να κάνουν ότι θέλουν. Θέλει να τους ελέγχει.
Εμφανίζεται λοιπόν ως “απελευθερωτής” των Ουκρανών αλλά οι Ουκρανοί δεν θέλουν να “απελευθερωθούν” από τον Πούτιν και σκοτώνονται υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους και το δικαίωμα τους να ζουν ελεύθερα, όπως εκείνοι θέλουν. Και δεν σκοτώνονται στους δρόμους των ουκρανικών πόλεων επειδή τους είπαν οι Αμερικανοί να το κάνουν. Δεν θέλουν τους Ρώσους. Αν τους ήθελαν θα τους υποδέχονταν με ανοιχτές αγκάλες και με γαρίφαλα, δεν θα σκοτώνονταν στις μάχες για χατήρι των Αμερικανών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν οι Ρώσοι προσέφεραν στους αμάχους Ουκρανούς μια διέξοδο διαφυγής προς τη Ρωσία - αν είναι δυνατόν - αυτοί αρνήθηκαν να φύγουν και προτίμησαν να κάτσουν μέσα στο πεδίο της μάχης και να σκοτωθούν.
Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ουκρανίας και η πραγματικότητα της Ρωσίας είναι ότι θέλει να ελέγχει όλες τις πρώην “Σοβιετικές δημοκρατίες”, παρόλο που δεν υπάρχει πια Σοβιετική Ένωση. Όμως κανείς άλλος δεν το θέλει αυτό, ούτε οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες που έχουν κερδίσει την ανεξαρτησία τους, ούτε φυσικά ο υπόλοιπος κόσμος.
Σε κάθε περίπτωση και υπό οποιαδήποτε οπτική, ο Πούτιν έχει άδικο.
Εισέβαλε σε μια χώρα με τον στρατό και με σκοπό να τη σβήσει από τον χάρτη, ισχυριζόμενος ότι η Ουκρανία θα ήταν απειλή για τη Ρωσία εάν έμπαινε στο ΝΑΤΟ και επικαλούμενος διάφορα “ιστορικά λάθη” τα οποία αποφάσισε να διορθώσει!
Αυτό δε σημαίνει ότι έχουν άδικο όλοι οι Ρώσοι, πολλοί από τους οποίους διαδηλώνουν εναντίον του πολέμου και συλλαμβάνονται ενώ άλλοι που βρίσκονται στη Δύση και είναι αθλητές διεθνούς φήμης, επιστήμονες και καλλιτέχνες, αποκηρύσσουν την εθνικότητα τους - με πολύ μεγάλο προσωπικό και ψυχολογικό κόστος προφανώς - εις ένδειξη διαμαρτυρίας κατά του απολυταρχικού καθεστώτος του Πούτιν.
Σε αυτή την ιστορία όμως, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και ένα ακόμη ζήτημα: Η Ρωσία δεν είχε ποτέ Δημοκρατία και οι Ρώσοι δεν έχουν ζήσει σε δημοκρατικό καθεστώς. Κάποιοι θέλουν δημοκρατία, κάποιοι άλλοι αδιαφορούν, κάποιοι άλλοι θεωρούν αυτονόητο ότι θα ζουν σε ένα αυταρχικό καθεστώς όπως έχουν συνηθίσει.
Και απ΄ότι φαίνεται απέχουν πολύ ακόμη από το να διεκδικήσουν και να κερδίσουν τη δημοκρατία.
Όπως θα ήταν αδιανόητη λοιπόν μια επίθεση των δημοκρατικών χωρών στη Ρωσία με την δικαιολογία της απελευθέρωσης της από το απολυταρχικό καθεστώς του Πούτιν και την εγκαθίδρυση εκεί της δημοκρατίας, έτσι είναι αδιανόητη και η επίθεση του Πούτιν στην Ουκρανία.
Ως γνωστόν η δημοκρατία είναι ένα δύσκολο πολίτευμα το οποίο δεν επιβάλλεται και για να υπάρξει πρέπει να κερδηθεί από τον κάθε λαό. Πρέπει να τη θέλει ο λαός διότι μόνο ο λαός επιβάλει τη δημοκρατία και την προασπίζεται. Αν λοιπόν οι Ρώσοι θέλουν δημοκρατία, θα πρέπει να την κερδίσουν μόνοι τους.
Σε αυτή την ιδιομορφία της δημοκρατίας, ότι δηλαδή δεν επιβάλλεται αλλά κερδίζεται, οφείλονται και όλες οι βίαιες, αιματηρές και τελικά αποτυχημένες προσπάθειες των άλλων “απελευθερωτών”, των Αμερικανών οι οποίοι συχνά - πυκνά επιχειρούν να “απελευθερώσουν” άλλες χώρες που δεν θέλουν να “απελευθερωθούν”.
Όπως λοιπόν είναι καταδικαστέες οι δικές τους επιθέσεις σε άλλες χώρες, έτσι είναι καταδικαστέα και η Ρωσική επίθεση στην Ουκρανία. Από τους αληθινούς δημοκράτες φυσικά, διότι με το να ζει κάποιος σε μια δημοκρατική χώρα, δεν σημαίνει ότι είναι και δημοκράτης.