Η επίτευξη συμφωνίας με τους δανειστές και η λήξη της παρατεταμένης αβεβαιότητας, ήταν μεν απαραίτητη, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση. Για να εμπιστευθούν τα κεφάλαιά τους στη χώρα, οι επενδυτές χρειάζονται συγκεκριμένες συνθήκες. Μια από τις κυριότερες είναι ένα σταθερό και ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς, το οποίο θα τους επιτρέπει να προγραμματίζουν και να προϋπολογίζουν το κόστος της επένδυσής τους, με μεσοπρόθεσμο τουλάχιστον ορίζοντα. Στην Ελλάδα η αυτονόητη αυτή συνθήκη δεν υφίσταται, καθώς το φορολογικό πλαίσιο αλλάζει διαρκώς και μάλιστα προς το δυσμενέστερο.

Οι επενδυτές ζητούν μείωση της γραφειοκρατίας, ένα απλούστερο και σύγχρονο νομοθετικό πλαίσιο, αλλά και μια δημόσια διοίκηση η οποία – στη βάση αυτού του πλαισίου - θα λαμβάνει και εφαρμόζει αποφάσεις με διαφάνεια, με ορθολογισμό και αποτελεσματικότητα. Ούτε κι αυτή η αυτονόητη συνθήκη ισχύει, στη χώρα που – για να δώσουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα – δεν έχει ακόμη ολοκληρωμένο χωροταξικό σχεδιασμό και ολοκληρωμένο εθνικό κτηματολόγιο.

Οι επενδυτές ζητούν ένα σύστημα δημοσίων υποδομών και επενδύσεων, οι οποίες υποστηρίζουν την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όπως μεταξύ άλλων οι υποδομές σε ψηφιακά δίκτυα και μεταφορές. Η Ελλάδα υστερεί όχι μόνο στην ανάπτυξη αυτών των υποδομών – ειδικά όσον αφορά τα ψηφιακά δίκτυα – αλλά και στην ομαλή λειτουργία τους, αφού οι αποκλεισμοί εθνικών οδών, σιδηροδρομικών γραμμών, λιμανιών κτλ, τείνουν να αποτελέσουν ρουτίνα στη χώρα.

Τέλος, οι επενδυτές ζητούν κυβέρνηση η οποία θα πιστεύει πραγματικά στις ιδιωτικές επενδύσεις και στις μεταρρυθμίσεις που αυτές απαιτούν και δεν θα τις αντιμετωπίζει ως «πικρό ποτήρι». Η πρόκληση, επομένως, για την παρούσα, αλλά και για τις μελλοντικές κυβερνήσεις, είναι να εφαρμόσουν συγκεκριμένες πολιτικές και μέτρα, με βάση τα παραπάνω κριτήρια. Για να εμπιστευθούν ξανά τη χώρα οι επενδυτές, ζητούν υπευθυνότητα, συνέπεια και αποτελεσματικότητα.