Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, από το 2008 έχουν βάλει λουκέτο πάνω από 244.000 επιχειρήσεις και έχουν χαθεί 843.000 θέσεις εργασίας. Σε όρους προστιθέμενης αξίας, η απώλεια αυτών των επιχειρήσεων αφαίρεσε 30 δισ. ευρώ από την ελληνική οικονομία. Επίσης, σύμφωνα με έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος για τη φυγή ανθρώπινου κεφαλαίου, από το 2008 ως σήμερα έχουν εγκαταλείψει τη χώρα πάνω από 427.000 άτομα, με σκοπό να βρουν εργασία στο εξωτερικό. Βασικό κοινό χαρακτηριστικό αυτών των ατόμων είναι η μόρφωση και η επαγγελματική πείρα.

Αντί οι αριθμοί αυτοί να αφυπνίζουν, βλέπουμε την επίθεση να συνεχίζεται με χαρακτηριστική περίπτωση την εκτόξευση του μη μισθολογικού κόστους. Από το 2016 και μετά, για κάθε 100 ευρώ που πληρώνει ο εργοδότης για τον εργαζόμενο, ο εργαζόμενος λαμβάνει από 67 έως και 42,2 ευρώ, ανάλογα με το ύψος του μισθού. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, η Ελλάδα είναι η χώρα με τις υψηλότερες κρατήσεις στην ευρωζώνη, σε όλες τις μισθολογικές κατηγορίες, με το ποσοστό να εκτοξεύεται στις κατηγορίες με τις υψηλότερες οικονομικές απολαβές. Για ένα στέλεχος υψηλής εξειδίκευσης, που αμείβεται με 40.000 έως 80.000 ευρώ μικτά σε ετήσια βάση, οι κρατήσεις φθάνουν στο 54,1% έως και 57,74% του ποσού που πληρώνει ο εργοδότης.

Μια εταιρεία που λειτουργεί ή σχεδιάζει να επενδύσει στην Ελλάδα γνωρίζει ότι για να προσλάβει εργαζόμενους – και κυρίως εξειδικευμένα στελέχη – θα πρέπει να δαπανήσει πολλά περισσότερα χρήματα, σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Όσο για τους Έλληνες εργαζόμενους με υψηλά προσόντα, είναι λογικό να επιχειρήσουν να βρουν εργασία σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, όπου υπάρχουν περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες απασχόλησης, αλλά και χαμηλότερες κρατήσεις.

Όσο συνεχίζεται το ίδιο μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής, η Ελλάδα θα συνεχίσει να χάνει επιχειρήσεις, θέσεις εργασίας, ανθρώπινο δυναμικό και δεξιότητες. Άραγε θα το αντιληφθούν αυτό, έστω και τώρα, οι κυβερνώντες;