Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ακόμη τεράστια περιθώρια για την ενίσχυση της εξωστρεφούς δυναμικής και της προστιθέμενης αξίας των ελληνικών αγροτικών προϊόντων. Είναι γεγονός ότι η μορφή και οργάνωση του κλάδου έχει απομακρυνθεί αρκετά από το παλιό παραδοσιακό υπόδειγμα. Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία και με τους όρους του σύγχρονου μάρκετινγκ, η αξία ενός προϊόντος προσδιορίζεται τόσο από το ίδιο το φυσικό προϊόν, όσο και από το επαυξημένο: δηλαδή από το σύνολο των χαρακτηριστικών που το καθιστούν ελκυστικό στον καταναλωτή. Σε αυτό το πλαίσιο, η διαδικασία της μεταποίησης και της τυποποίησης αποκτά ιδιαίτερη σημασία.
Ζητούμενο, επομένως, είναι η διαμόρφωση ενός νέου, πλήρως καθετοποιημένου μοντέλου αγροτικής παραγωγής, με κατάλληλα κίνητρα, δομές και μέτρα υποστήριξης, ώστε τα προϊόντα της χώρας να μπορούν να διεισδύσουν και να ανταγωνιστούν με αξιώσεις στις διεθνείς αγορές.
Σε αυτό το στόχο μπορούν να συμβάλουν ουσιαστικά τα Επιμελητήρια, αξιοποιώντας την εμπειρία, την τοπική γνώση και τις δομές που διαθέτουν. Μια πρόταση που έχει κατατεθεί ήδη στην κυβέρνηση, αφορά την ίδρυση ειδικών τμημάτων στα 59 κατά τόπους Επιμελητήρια της χώρας, τα οποία θα εξειδικεύονται στον αγροτοδιατροφικό τομέα και κυρίως στις εξαγωγές ελληνικών προϊόντων, με δεδομένο ότι τα προϊόντα της ελληνικής γης και θάλασσας βρίσκονται μεταξύ των πλέον ανταγωνιστικών κατηγοριών εξαγώγιμων προϊόντων. Σύμφωνα με έρευνα που έχει διεξαχθεί από την Ernst & Young για λογαριασμό του ΕΒΕΑ, ψάρια και οστρακοειδή, φρούτα και καρποί, ρητίνες φυτών και φυτικά εκχυλίσματα, λίπη και λάδια ζωικής και φυτικής παραγωγής, παρασκευάσματα λαχανικών, καρπών και φρούτων, καπνά και βιομηχανικά υποκατάστατα καπνού, αλάτι, γούνες, βαμβάκι, βρίσκονται στην πρώτη δεκάδα των πιο ανταγωνιστικών προϊόντων για τις ελληνικές εξαγωγές.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάδειξη ενός νέου μοντέλου οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής είναι η εξασφάλιση κατάλληλων χρηματοδοτικών εργαλείων, όπως είναι τα κεφάλαια ενίσχυσης, τα δάνεια για αγορά γης ή εξοπλισμού, ή εξειδικευμένα ασφαλιστικά προϊόντα για τη διαχείριση κινδύνων. Εξίσου σημαντικό είναι να εφαρμοστεί μια συγκροτημένη φορολογική πολιτική για τον αγροτικό τομέα, η οποία θα έχει στόχο τη μείωση του κόστους παραγωγής.
Παράλληλα, θα πρέπει να επικαιροποιηθεί η πρόταση των Επιμελητηρίων για την αναδιανομή εκτάσεων σε νέους αγρότες, με σκοπό τη συμβολή του αγροτικού τομέα στην αντιμετώπιση της ανεργίας. Για το σκοπό αυτό, μπορεί να δημιουργεί ένα δίκτυο συνεργασίας μεταξύ της Πολιτείας, των Επιμελητηρίων, της πανεπιστημιακής κοινότητας, των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Ο αγροτοδιατροφικός τομέας μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην προσπάθεια για αύξηση της προστιθέμενης αξίας των ελληνικών εξαγωγών και επιτάχυνση της ανάπτυξης. Διαμορφώνοντας το κατάλληλο πλαίσιο κινήτρων και μέτρων υποστήριξης, αλλά και επενδύοντας σε γόνιμες συνεργασίες, μπορούμε να κινηθούμε ταχύτερα προς αυτή την κατεύθυνση.