Η ταχεία ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας οφείλεται δίχως άλλο στα τεράστια και αλλεπάλληλα πακέτα στήριξης και παροχής ρευστότητας που προώθησε η κυβέρνηση Ομπάμα αμέσως μετά την εκλογή της. Τα πακέτα αυτά θα ήταν ακόμη μεγαλύτερα αν δεν είχαν βγει στα κάγκελα οι Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι αφού τίναξαν την μπάνκα στον αέρα επί προεδρίας Μπους, τώρα έχουν το θράσος να υποδύονται τους ιέρακες της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ακόμη και έτσι όμως, τα δυόμισι τρισεκατομμύρια δολάρια που διοχέτευσε στο σύστημα η Ουάσινγκτον, απέτρεψαν - μέχρι τώρα τουλάχιστον - τη συστημική κατάρρευση, διέσωσαν την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, συγκράτησαν έστω και εκεί που βρίσκεται την ανεργία και ανέσυραν το αμερικανικό ΑΕΠ από την υφεσειακή του τροχιά. Παράλληλα, ο αμερικανός πρόεδρος θωράκισε κάπως το λαό του από παρόμοιες κρίσεις στο μέλλον, αναθεωρώντας επί το αυστηρότερο το σύστημα εποπτείας της Wall Street (και πάλι υπό τις κραυγές των Ρεπουμπλικάνων), ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις το αμερικανικό δημόσιο έβγαλε και κέρδος ξαναπουλώντας τις μετοχές των γιγάντων του χρηματιστηρίου που είχε μερικώς κρατικοποιήσει.

Εν ολίγοις, η προσφορά του Αμερικανού προέδρου στην παγκόσμια οικονομία έχει σκανδαλωδώς υποτιμηθεί. Η μεγέθυνση του αμερικανικού ΑΕΠ συμπαρασύρει μαζί της ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο, αφού μιλάμε για μία οικονομία μεγαλύτερη από της Κίνας, της Ιαπωνίας και της Γερμανίας μαζί (αναλογιστείτε λίγο το μέγεθος). Το τίμημα για όλα αυτά, ήταν η εκτίναξη του δημοσίου χρέους της χώρας κοντά στο 100% του ΑΕΠ, επίπεδο οπωσδήποτε διαχειρίσιμο σε συνθήκες ανάκαμψης.

Δυστυχώς, εμείς στην από δω πλευρά του Ατλαντικού δεν έχουμε για ηγέτη τον κ. Ομπάμα, αλλά την πασιονάρια του αποπληθωρισμού, κυρία Μέρκελ. Η Γερμανίδα Καγκελάριος και όλοι σχεδόν οι συμπατριώτες της είτε δεν αντιλαμβάνονται ποιο μοντέλο από τα δύο δουλεύει, είτε κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται.

Σε αυτό το σημείο, είναι απαραίτητες δύο παρατηρήσεις:

Πρώτον, η επεκτατική πολιτική που ακολούθησε η Αμερική δεν ήταν διαθέσιμη για την Ελλάδα, όχι μόνο γιατί δεν έχουμε δικό μας νόμισμα και δική μας κεντρική τράπεζα. Αν η Αμερική καταλήξει στο όριο του 100% του ΑΕΠ χρέους, για την Ελλάδα το σημείο εκκίνησης (!) ήταν το 126% του ΑΕΠ, οπότε ο Κέινς σηκώνει τα χέρια ψηλά. Με το πλιάτσικο που είχε συντελεστεί στα δημόσια ταμεία τις τελευταίες δεκαετίες, εις βάρος των επόμενων γενεών, αν το Μνημόνιο δεν υπήρχε στην Ελλάδα σήμερα, θα έπρεπε να εφευρεθεί.

Δεύτερον, η λύση Ομπάμα δεν θα σήμαινε σε καμία περίπτωση να αφήσουμε χώρες όπως η Ιρλανδία να κηρύξουν στάση πληρωμών, τινάζοντας στον αέρα το κοινό νόμισμα, όπως κάποιοι επιτήδειοι προτείνουν στον αγγλοσαξονικό τύπο. Ούτε να δαγκώσουμε τη σφαίρα χρειάζεται, ούτε να πούμε «γαία πυρί μειχθήτω». Αλλά έλεος επιτέλους, το ευρωομόλογο και το quantitative easing δεν είναι βρομόλογα, ούτε κάνουν τζιζ. Δυστυχώς, ακόμη και να το καταλάβουν τώρα οι Γερμανοί, ίσως να είναι αργά. Και δυστυχώς επίσης, έλαχε στην πιο δύσκολη ώρα για την Ένωση, τα ηνία της να τα κρατάει μία κάποια κυρία Μέρκελ.