Μία σύντομη ανασκόπηση όσων έχουν “αποκαλυφθεί” αποδεικνύει ότι το υλικό που είδε το φως της δημοσιότητας είναι ένας θησαυρός που θα χρησιμεύσει μόνο στους ιστορικούς και τους μελετητές της αμερικανικής πολιτικής, αφού είναι πρωτογενές και μη επεξεργασμένο. Δεν “αποκαλύφθηκε” όμως καμία σκοτεινή συνωμοσία, ούτε αποσταθεροποιήθηκε κάποια κυβέρνηση λόγω των πληροφοριών που μάθαμε, όπως θα ήλπιζαν οι τηλεθεατές των αξέχαστων εκπομπών του κ. Λιακόπουλου. Ούτε για "νεφελίμ" μάθαμε, ούτε για μυστικές "κοσμοσφαίρες".
Τι μάθαμε λοιπόν; ότι οι Άραβες βλέπουν με μεγάλη καχυποψία το Ιράν, ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν έχει και την καλύτερη γνώμη για τον Τούρκο πρωθυπουργό, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ότι πολλοί Κινέζοι αξιωματούχοι έχουν απηυδήσει με τα καμώματα των δικτατόρων της Βόρειας Κορέας, ότι οι Ευρωπαίοι ταλαντεύτηκαν για το αν θα διασώσουν την Ελλάδα, ότι οι πρεσβείες των ΗΠΑ στο Παρίσι και τη Ρώμη διασκέδαζαν με τις γραφικότητες του κ. Σαρκοζί και του κ. Μπερλουσκόνι, ότι οι Αμερικάνοι διαφωνούν με τα ανοίγματα της Ευρώπης προς τη Ρωσία, ότι θεωρούν πως κουμάντο στο Κρεμλίνο κάνει ο κ. Πούτιν και ότι η Ουάσινγκτον ανησυχεί για τη σταθερότητα του πυρηνικά οπλισμένου Πακιστάν και των αμφιλεγόμενων μυστικών υπηρεσιών του.

Όλα αυτά όμως, δεν χρειαζόταν παρά να διαβάσει κανείς την International Herald Tribune για να τα μάθει, οι δημοσιογράφοι της οποίας διδάσκουν καθημερινά τι σημαίνει “ρεπορτάζ”. Οι εν λόγω πληροφορίες αναδημοσιεύονται εξάλλου και στις σελίδες διεθνών θεμάτων των ελληνικών εφημερίδων. Η μόνη διαφορά είναι ότι στον ιστότοπο Wikileaks μάθαμε και τα παραπολιτικά των προαναφερθεισών υποθέσεων, τις προσωπικές εκτιμήσεις διαφόρων διπλωματών, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν επίσημη πολιτική, αλλά και το κουτσομπολιό.

Η δημοσίευση των τηλεγραφημάτων θα συνεχιστεί βέβαια για μήνες και μένει να δούμε αν θα βγει κάτι σημαντικότερο. Πάντως, έγγραφα “ειδικού χειρισμού” (δηλαδή μία βαθμίδα πάνω από τα απόρρητα) δεν θα αποκαλυφθούν, διότι δεν διακινούνται με το ίδιο σύστημα. Το σίγουρο είναι ότι μέχρι στιγμής, οι – ενημερωμένοι – πολίτες δεν έχουν γίνει σοφότεροι. Απλώς ήλθαν σε δύσκολη θέση πολλοί διπλωμάτες, οι οποίοι, λόγω της φύσεως του λειτουργήματός τους, συνηθίζουν να λένε αυτό που πιστεύουν μόνο στους ανωτέρους τους και να κρατάνε τα “προσχήματα” στις δημόσιες τοποθετήσεις τους.

Με λίγα λόγια, για να δανειστούμε τα λόγια του ευαγγελιστή Ματθαίου, η συγκεκριμένη δημοσίευση “ουδέν ωφελεί αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται”, όσο και αν οι Ρεπουμπλικάνοι στις ΗΠΑ, σε μία νέα επίδειξη υστερίας, ζητούν να συλληφθεί και να εκτελεστεί ο ιδρυτής της ιστοσελίδας. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ιστότοποι όπως η Wikileaks δεν πρέπει να υπάρχουν. Τουναντίον, η λειτουργία τους συχνά οδηγεί σε αποκαλύψεις για παράνομες πράξεις και κατάχρηση εξουσίας και είναι έτσι συμπληρωματική της υψηλής ποιότητας δημοσιογραφίας. Επίσης, παρέχουν πρωτογενές υλικό σε ερευνητές και επιβεβαιώνουν όσα μαθαίνουμε διαβάζοντας αποκαλυπτικά ρεπορτάζ. Τέλος, η Wikileaks αποτελεί μία συνεχή υπόμνηση του πόσο “συνδεδεμένος” μέσω του άυλου ιστού του διαδικτύου είναι ο κόσμος μας, με όλες τις ευκαιρίες, τις ελευθερίες, αλλά και τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.