Πέρα από το προσωπικό γινάτι για τη μη συμμετοχή της στην κυβέρνηση, η κυρία Παπανδρέου προφανώς θέλει να καρπωθεί το πολιτικό όφελος της εσωτερικής αντιπολίτευσης στα επώδυνα μέτρα που λαμβάνονται, χωρίς όμως να επωμιστεί και το κόστος της διαγραφής της από το ΠΑΣΟΚ. Εξ ου και η πρωτοφανής τοποθέτησή της, η οποία, αν εκληφθεί κυριολεκτικά, σημαίνει ότι παραδέχεται πως - κατά παράβαση του Συντάγματος και του όρκου της- δεν ψηφίζει κατά συνείδηση, ως οφείλει ο κάθε βουλευτής.

Όταν τον περασμένο Μάιο, η δανειακή σύμβαση της Ελλάδας με την Ε.Ε και το ΔΝΤ ήλθε προς ψήφιση στη Βουλή, ορισμένοι βουλευτές ψήφισαν “Ναι” και άλλοι “Όχι”. Η στάση της κάθε πλευράς είναι σεβαστή. Υπήρχαν βέβαια και ορισμένοι που ψήφισαν “Παρόν”, απάντηση απολύτως ακατανόητη την ώρα που διακυβεύονταν το μέλλον της χώρας. Δηλαδή τι ήθελαν να μας πουν; ότι ούτε θέλουν να εφαρμοστεί το Μνημόνιο, ούτε δεν θέλουν; Ακόμη πιο ακατανόητη όμως είναι η στάση όσων βουλευτών της κυβερνώσας παράταξης υπερψήφισαν τότε το Μνημόνιο και από τότε σηκώνουν μπαϊράκι σε κάθε νόμο και προεδρικό διάταγμα που το εφαρμόζει. Σε αυτούς περιλαμβάνεται και η κυρία Παπανδρέου, αλλά και πολλοί συνάδελφοί της, οι οποίοι κέρδισαν επαξίως θέση στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με το λυρισμό των ομιλιών τους στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό.

Μετά από όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες όμως, η κοινή γνώμη θα πρέπει πια να είναι υποψιασμένη. Φάνηκε άλλωστε και στις δημοτικές εκλογές, όπου όταν η αναμέτρηση πολιτικοποιήθηκε και από τον Γ. Παπανδρέου, η “αυθεντική” αντιμνημονιακή ψήφος στο ΚΚΕ ενισχύθηκε σημαντικά, η αυθεντική “μνημονιακή” παράταξη κατετάγη πρώτη στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, ενώ οι “ντεμέκ” πολιτευτές και της μίας και της άλλης πλευράς, μάλλον αποδοκιμάστηκαν. Εξάλλου, το Μνημόνιο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα συμβόλαιο: λέει ότι “για να σου δώσω δάνειο τόσα χρήματα, πρέπει να κάνεις μία λίστα από πράγματα, μέσα σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα”. Είτε λέει ναι κανείς, είτε όχι, σε αυτό το συμβόλαιο. Και από την ώρα που έχει βάλει την υπογραφή του σε αυτό, είναι και αδύνατον (λόγω της δεινής διαπραγματευτικής θέσης της χώρας μας) και ανέντιμο να υπαναχωρήσει. Επομένως, οι λεονταρισμοί και οι πύρινοι λόγοι εκ του ασφαλούς και ίσως και εκ του πονηρού, ελάχιστους θα πρέπει συγκινούν.

Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση; Νεαρό στέλεχος της, μου έλεγε χθες ότι “αν και η ΝΔ συμφωνεί με τα περισσότερα μέτρα του Μνημονίου και ψηφίζει και τα περισσότερα νομοσχέδια που έρχονται στη Βουλή, καταψήφισε επί της αρχής τον Μάιο, ούτως ώστε να έχει εφεδρείες το πολιτικό σύστημα σε περίπτωση που το Μνημόνιο αποτύχει”. Είναι και αυτό μια θέση...