Ο κ. Πάγκαλος πράγματι λέει αλήθειες και μάλιστα ενοχλητικές. Με τις δημόσιες τοποθετήσεις του μας επισημαίνει ότι δεν φταίνε οι ξένοι - ή τουλάχιστον μόνο οι ξένοι - για τα δεινά μας, αλλά το άθλιο σύστημα συναλλαγής μεταξύ κυβερνωμένων και κυβερνώντων, το οποίο άνθησε στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Εκατομμύρια Έλληνες συνήθισαν να ψηφίζουν το κόμμα που θα τους εξασφάλιζε μία θέση στο δημόσιο, πούλησαν χωρίς αιδώ την ψήφο τους για μία καλή μετάταξη από τον Στρατό Ξηράς στην Αεροπορία ή το Ναυτικό (αμάρτησαν για το παιδί τους, που λέμε) και διεκδίκησαν την διασφάλιση προνομίων για τον επαγγελματικό τους κλάδο, σε βάρος της κοινωνίας. Η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή πήραν διαστάσεις παλιρροϊκού κύματος που έπνιξε την Ελλάδα στα χρέη και υπονόμευσε την ποιότητα των παρεχομένων δημόσιων υπηρεσιών. Οι προσλήψεις στην ΑΓΡΟΓΗ και το Αττικό Μετρό πριν από τις εκλογές του 2009 είναι ίσως το πιο ακραίο πρόσφατο παράδειγμα του μέχρι που είχε φτάσει το πλιάτσικο, όπως διαπίστωσαν και οι Επιθεωρητές Δημόσιας Διοίκησης.
Τώρα που η συναλλαγή αναγκαστικά περιορίζεται, μειώνεται και το ενδιαφέρον για προσέλευση στις κάλπες, αφού δεν έχουμε και πολλές χάρες να περιμένουμε από τους βουλευτές μας. Έτσι εξηγείται και η μεγάλη αποχή. Οι περισσότεροι απέχοντες δεν είναι θυμωμένοι, ούτε απηυδισμένοι. Άλλωστε για δημάρχους κλήθηκαν να ψηφίσουν τον Νοέμβριο και μάλιστα πολλοί υποψήφιοι ήταν άφθαρτοι και νέοι στην πολιτική. Απλώς δεν πήγαν στα εκλογικά τμήματα, διότι ήξεραν ότι οι νέοι δήμαρχοι δεν θα μπορέσουν να τους διορίσουν.
Γίναμε λοιπόν κανίβαλοι, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι τρεφόμαστε από τις ίδιες μας τις σάρκες. Τα κακομαθημένα φυντάνια της τρυφηλής μας κοινωνίας μεγάλωσαν μαθαίνοντας ότι το ιδιωτικό, το παραταξιακό και το συντεχνιακό συμφέρον υπερισχύουν πάντοτε του δημοσίου. Εξ ου και καταστρέφουν χωρίς τύψεις δημόσιες υποδομές, οι οποίες έχουν πληρωθεί από το υστέρημα των δύσμοιρων μισθωτών του ιδιωτικού τομέα και των συνεπών φορολογουμένων, δηλαδή των μεγάλων κορόιδων της μεταπολίτευσης. Το δίκαιο αίτημα της “αλλαγής” και της ένταξης στην κοινωνία στρωμάτων που ήταν αποκλεισμένα έως το 1981, εκφυλίστηκε σε ισοπέδωση προς τα κάτω, καταστρέφοντας τις παραγωγικές και αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας μας.
Υπό αυτήν την έννοια, έχει δίκιο ο κ. Πάγκαλος όταν λέει ότι μαζί τα φάγαμε. Ωστόσο, όπως έχει επισημανθεί από πολλούς, ο κ. Πάγκαλος δεν είναι αρθρογράφος. Επί τριάντα χρόνια, υπήρξε κορυφαίο στέλεχος ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα. Όχι μόνο συμμετείχε στο γλέντι της κατασπατάλησης του δημοσίου πλούτου, αλλά συνέβαλλε και ο ίδιος προσωπικά στον κατακερματισμό της κοινωνίας σε συντεχνίες. Προσέλαβε και ο ίδιος “κοπρίτες” στο δημόσιο, στην καλύτερη περίπτωση δια της παρουσίας του και των ψήφων του στη Βουλή. Η ευθύνη δεν επιμερίζεται ισομερώς σε όλους μας επομένως, όπως υποδηλώνει η φράση "μαζί", αλλά βαραίνει περισσότερο τον ίδιο.
Επίσης, ο κ. Πάγκαλος δεν είναι βετεράνος της πολιτικής που κάνει απολογισμό των πεπραγμένων του και των λαθών του. Όταν αποσυρθεί, με χαρά θα τα διαβάσουμε όλα αυτά στα απομνημονεύματά του. που θα είναι σίγουρα απολαυστικά αναγνώσματα. Προς το παρόν, είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του τόπου και εποπτεύει ένα πρόγραμμα Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης. Το πρόγραμμα αυτό έχει μείνει πίσω, όπως και ο ίδιος διαπιστώνει στις 15ήμερες αξιολογήσεις του. Ακόμη χειρότερα πάει η διαδικασία συγχώνευσης και κατάργησης οργανισμών του δημοσίου, η οποία κινείται με ρυθμούς χελώνας. Αν λοιπόν πράγματι εννοεί όσα λέει, καλά θα κάνει να περιορίσει τις καθημερινές σχεδόν παρεμβάσεις και εμφανίσεις του στα μήντια και να ανασκουμπωθεί, προτού είναι αργά.
Ακόμη και όσοι συμφωνούν με τις “άβολες αλήθειες” του κ. Πάγκαλου, ενοχλούνται τόσο από τη σχέση εξάρτησης που έχει αναπτύξει με την δημόσια προβολή του, όσο και με τις φτωχές του επιδόσεις στο ρόλο τον οποίο έχει επωμιστεί. Με άλλα λόγια, κινδυνεύει να εκπέσει σε νέο Καραμανλή Β': να θεωρηθεί δηλαδή ως ένας οξυδερκής και ταλαντούχος σχολιαστής μίας πραγματικότητας την οποία δεν έχει ούτε την όρεξη, ούτε την εργατικότητα που χρειάζεται για να την αλλάξει.
Σε μία τέτοια περίπτωση, το χειρότερο δεν θα είναι ότι θα απαξιωθεί ο ίδιος και θα πληγεί η υστεροφημία του. Το χειρότερο είναι ότι θα απαξιωθούν τα όσα σωστά λέει, όπως έγινε πιο πριν με το “σεμνά και ταπεινά” και την “επανίδρυση του κράτους”.