Τα παραδείγματα είναι άπειρα, αλλά αξίζει να αναφέρει κανείς ορισμένα ενδεικτικά: Δέκα χρόνια μετά την μεταφορά του αεροδρομίου των Αθηνών στα Σπάτα, ένας πραγματικός θησαυρός για τα δημόσια ταμεία, ο οποίος θα μπορούσε να αποτελεί ήδη και πνεύμονα πρασίνου για την πολύπαθη πρωτεύουσα, παραμένει ανεκμετάλλευτος στο Ελληνικό. Διαγωνισμοί και παραδιαγωνισμοί, συζητήσεις επί συζητήσεων, σχέδια επί σχεδίων και μέχρι τώρα δεν έχει γίνει τίποτε το ουσιαστικό. Ο λόγος; κάπου μεταξύ τυρού και αχλαδιού, οι “οικολόγοι” του Κολωνακίου και των Β.Π αντιδρούν σε οποιοδήποτε επενδυτικό σχέδιο δεν συνάδει με την ονείρωξη τους για τη δημιουργία πάρκου 6.000 στρεμμάτων (του μεγαλύτερου στον κόσμο) στο Ελληνικό. Φυσικά, ένα τέτοιο πάρκο δεν θα μπορέσει να συντηρηθεί από το καταχρεωμένο ελληνικό κράτος και πιθανότατα θα αφεθεί στη μοίρα του. Επίσης, δεν θα ωφελήσει σε τίποτε την Κυψέλη και τις υπόλοιπες υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου. Απλώς θα εκτινάξει τις τιμές των ακινήτων στα ήδη πλούσια νότια προάστια. Αντιθέτως, αν μέρος της έκτασης του Ελληνικού αξιοποιηθεί τουριστικά και οικιστικά (τουλάχιστον το μισό), τότε και το υπόλοιπο που θα γίνει πάρκο θα μπορεί να συντηρηθεί και θα χρηματοδοτηθούν μικρότερα πάρκα στο κέντρο της Αθήνας. Φυσικά, όλα αυτά ουδόλως ενδιαφέρουν τους οικολόγους της κακιάς ώρας, απλούστατα διότι μέχρι να γίνουν κυβερνητικά ή τοπικά στελέχη, δεν είχαν διαχειριστεί ούτε περίπτερο. Εξάλλου, δεν θα χρειαστεί ποτέ στη ζωή τους να πάνε στην Κυψέλη ή στο Παγκράτι, ενώ αντίθετα τα νότια προάστια είναι από τους αγαπημένους τους προορισμούς. Έτσι, το Ελληνικό συνεχίζει να ρημάζει. Τώρα μαθαίνουμε ότι θα συσταθεί εταιρεία αξιοποίησής του, αλλά είναι αμφίβολο αν οι φίλοι μας οι ακτιβιστές θα της επιτρέψουν να κάνει δουλειά.
Δεύτερο παράδειγμα είναι το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Οι αντιδράσεις στην κατασκευή του από την gauche caviar (την αριστερά του χαβιαριού) έχουν στοιχίσει στην Αθήνα δύο πνεύμονες πρασίνου: ένα πάρκο 17 στρεμμάτων στους πολύπαθους Αμπελόκηπους, στο σημείο όπου σήμερα ρημάζει το γήπεδο της Λεωφόρου και ένα ακόμη στον Ελαιώνα, ο οποίος σήμερα είναι χαβούζα. Η αιτιολογία; Οι ακτιβιστές μας θέλουν να γίνει όλος ο Βοτανικός πάρκο. Μάλιστα, μαζί τους είμαστε. Μόνο που η έκταση δεν ανήκει στο κράτος ούτε υπάρχει περίπτωση να βρεθούν χρήματα να την αποκτήσει ή να δώσει αποζημιώσεις για απαλλοτρίωση. Ακόμη και αν ήταν δική του η έκταση όμως, είδαμε τι γίνεται και με το Ελληνικό, όπου επί δέκα χρόνια όλοι οι εμπλεκόμενοι επιδίδονται στο πιο δημοφιλές άθλημα στη χώρα μας (αυτό που παίζεται με το ένα χέρι). Αντιθέτως, αν είχε προχωρήσει η επένδυση, σήμερα θα είχαμε δύο μεγάλα πάρκα αυτοχρηματοδοτούμενα και εκατοντάδες άτομα να δουλεύουν στην κατασκευή του γηπέδου και του προτεινόμενου εμπορικού κέντρου.
Τρίτο παράδειγμα είναι το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή για τη βιοποικιλότητα, με το οποίο η αρτιότητα αυξάνεται από τα τέσσερα στα δέκα στρέμματα, σε εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης, τα οποία εντάχθηκαν στο δίκτυο Natura. Χιλιάδες επενδυτές, οι οποίοι αγόρασαν εκτάσεις μέχρι και πριν λίγες εβδομάδες, τις βλέπουν τώρα να δημεύονται ουσιαστικά, διότι χάνουν την αρτιότητά τους. Οι δε διατάξεις για τη μεταβατική περίοδο είναι τόσο ασαφείς, ώστε ουσιαστικά η τύχη των επενδυτικών σχεδίων που είναι σε εξέλιξη βρίσκεται στον αέρα. Κι όλα αυτά, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς καμία συναίσθηση της συνέχειας του κράτους. Πώς είναι αλήθεια δυνατόν να επενδύσει άνθρωπος σε αυτή τη χώρα, όταν τα θεσμικά πλαίσια αλλάζουν τόσο ξαφνικά και με τέτοια προχειρότητα;
Αν ο πρωθυπουργός πραγματικά πιστεύει ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου, θα πρέπει να μαζέψει τα φυντάνια του από το γυμναστήριο και από τα κουλ καφέ της Πλατείας και να τους εξηγήσει ότι κλήθηκαν να διοικήσουν κράτος και όχι κλαμπ κυριών. Σε διαφορετική περίπτωση και “με τις πέτρες θα τους πάρουν”, όπως ο ίδιος έχει πει και η “ανάπτυξη” και η “αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου” θα παραμείνουν ευχές κενές νοήματος και αντικρίσματος.