Εξάλλου, σκοπός πολλών από τα παιδιά που σπουδάζουν σε μία σχολή που δεν την θέλουν, αλλά απλώς έτυχε να περάσουν εκεί ή τους πίεσαν οι γονείς τους να πάνε, δεν είναι να μάθουν γράμματα ή να εξαργυρώσουν τις γνώσεις τους με μία καλή καριέρα, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, αλλά να διοριστούν στο δημόσιο. Το ίδιο μικροαστικό όνειρο της μεταπολίτευσης μοιράζονται και οι οικογένειές τους. Εξ ου και οι μεγάλες φασαρίες γίνονται πάντα για την αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των ξένων πανεπιστημίων. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, τα δικαιώματα αυτά αφορούν την πρόσληψη στο δημόσιο. Εκεί εντοπίζεται το πεδίο ανταγωνισμού για μία θέση στην αγορά εργασίας και όχι στον ιδιωτικό τομέα. Γι' αυτές τις θέσεις διαγκωνίζονται οι κομματικές νεολαίες, με την ανοχή των καθηγητών, οι οποίοι φροντίζουν συχνά να δείχνουν με το παράδειγμά τους στους φοιτητές πόσο άνετος και “τουριστικός” μπορεί να είναι ο βίος του δημοσίου υπαλλήλου. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα παρακμής, μία ακόμη κατάληψη θα ήταν ανάξια λόγου εξέλιξη.
Ωστόσο, το γεγονός ότι η κατάληψη πραγματοποιήθηκε από μετανάστες, την εκτόξευσε στην πρώτη θέση των θεμάτων των δελτίων ειδήσεων. Ξεκίνησε έτσι ένας διαγωνισμός υποκρισίας για το ποιος θα χύσει περισσότερα τηλεοπτικά δάκρυα για την κατάντια του πανεπιστημίου και της πολιτείας, λες και η κατάντια μόλις ανακαλύφθηκε. Όταν τα ίδια πράγματα γίνονται από “δικά μας παιδιά”, ούτε το μισό πάθος δεν διακρίνει κανείς στις φωνές που ζητούν την άρση του ασύλου (ενός θεσμού, πάντως, που δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει).
Το συμπέρασμα είναι ότι το μόνο που κατάφεραν τα κακομαθημένα γκρουπούσκουλα ήταν να εκθέσουν τους μετανάστες (όχι τους συγκεκριμένους, αλλά όλους) στη συκοφάντηση και να τους στοχοποιήσουν. Έπαιξαν το παιχνίδι της άκρας δεξιάς, η οποία συνεχώς ενισχύεται τον τελευταίο καιρό, όπως πάντοτε συμβαίνει σε περιόδους κρίσης και συνέβαλλαν στον παραπέρα εξευτελισμό των φοιτητικών συλλόγων.
Όσα αναφέρονται στην παραπάνω παράγραφο είναι τα ίδια σχεδόν που λέει και το ΚΚΕ στην σχετική ανακοίνωσή του για το θέμα. Δεν συμμερίζομαι κανέναν από τους στόχους του συγκεκριμένου κόμματος. Αλλά αναγνωρίζω ότι ξέρει τουλάχιστον πως να τους επιτύχει. Αντιθέτως, οι διοργανωτές της “λαμπρής” πρωτοβουλίας για την κατάληψη της Νομικής το μόνο που θα καταφέρουν είναι το ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο: από τη μία πλευρά, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται εφιαλτικά κοντά στο σημείο βρασμού λόγω της κρίσης. Είναι επομένως πολύ εύκολο να γοητευθεί από τις σειρήνες των εξτρεμιστών. Και οι μετανάστες όμως (λαθραίοι και μη) δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση, διότι πρώτους αυτούς έπληξε η ύφεση. Αν λοιπόν οδηγηθούμε σε σύγκρουση και φαινόμενα ακραίας βίας, να θυμηθούμε να συγχαρούμε τους “αλληλέγγυους”, επειδή όταν βρήκαν το μπαρούτι, άναψαν το φιτίλι. Εκτός αν αυτό ήταν που πραγματικά ήθελαν....