Υπενθυμίζω ότι ο κ. Παπανδρέου σημείωσε στη διάρκεια της ομιλίας του, την Τετάρτη στην Κ.Ο, ότι αριστερά δεν σημαίνει ανομία, ούτε ασυδοσία. Υπογράμμισε ότι δεν είναι αριστερή πολιτική να φορτώνεις με ελλείμματα τους φορολογουμένους, ούτε να μεταφέρεις χρέη στις επόμενες γενιές. Ότι η ευημερία μίας κοινωνίας δεν μπορεί να διασφαλίζεται εις βάρος του περιβάλλοντος και των παιδιών της, ότι η πρόοδος δεν πρέπει να συγχέεται με τον κρατισμό, ότι δεν είναι προοδευτικό να πληρώνουν οι φορολογούμενοι για εκατοντάδες άχρηστους οργανισμούς του δημοσίου, ούτε για να βγαίνουν ορισμένοι προνομιούχοι στη σύνταξη από τα 45, ούτε για να απολαμβάνουν παχυλούς μισθούς τα «ρετιρέ» των ΔΕΚΟ.
Ποιος θα μπορούσε να διαφωνίσει μαζί του; Ωστόσο, αυτό που παρέλειψε να πει ο κ. Παπανδρέου είναι ότι πολλές από τις παθογένειες στις οποίες αναφέρθηκε στην ομιλία του είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ, διαχρονικά. Και πράγματι, η αριστερά στην Ελλάδα «θεωρεί τα σκανδαλώδη προνόμια, αυτονόητα κεκτημένα». Εντούτοις, η αριστερά δεν επελέγη από τον λαό για να κυβερνήσει. Επομένως, η ευθύνη δεν μπορεί να επιμερίζεται – και μάλιστα ισομερώς – σε αυτήν και στα μεγάλα κόμματα. Αντιθέτως, βαρύνει κυρίως το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.Αυτό ακριβώς ήταν που παραδέχθηκε ο κ. Λοβέρδος στη συνέντευξη που παραχώρησε στην Καθημερινή της Κυριακής και η οποία πιθανότατα θα τον κατατάξει στη μαύρη λίστα του Μαξίμου (αν και θέμα λήψης πειθαρχικών μέτρων εναντίον του δεν τίθεται, αφου θεωρείται από τους πιο δημοφιλείς και αποτελεσματικούς υπουργούς). Ειδικότερα, ο κ. Λοβέρδος υπενθύμισε ότι η δημοσιονομική κατηφόρα ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, επί ΠΑΣΟΚ και ότι ακόμη και πριν από τις εκλογές του 2009, η αντιπολίτευση που ασκούσε το κόμμα του ήταν λαϊκιστική. Και πάλι, κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να διαφωνήσει μαζί του. Μόνο που ο κ. Λοβέρδος, όπως και ο κ. Παπανδρέου στη δική του ομιλία, εξαίρεσε τον εαυτό του από τους λαϊκιστές. Εξ όσων θυμάμαι όμως, τον καιρό της λαϊκιστικής πλειοδοσίας, ο κ. Λοβέρδος δεν συντάραξε και το πανελλήνιο με την εσωκομματική κριτική του στη στάση του ΠΑΣΟΚ. Είναι επομένως απορίας άξιο για ποιον λόγο εξαιρεί τον εαυτό του.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για το «μαζί τα φάγαμε» του κ. Πάγκαλου, ο οποίος το μόνο που δεν μας είπε ήταν ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν στην κυβέρνηση, αλλά σε κάποιον άλλον πλανήτη, αλλά και για τον φιλελευθερισμό της κυρίας Μπακογιάννη, η οποία τον είχε ξεχάσει όσο βρισκόταν στην κυβέρνηση Καραμανλή και τον θυμήθηκε όταν έχασε τις εσωκομματικές εκλογές από τον Α. Σαμαρά.Εν ολίγοις, η κριτική είναι πιο πειστική, όταν ξεκινάει από την αυτοκριτική. Ειδικά σε μία περίοδο κατά την οποία η πολιτική ηγεσία του τόπου ζητάει από την ελληνική κοινωνία να αναλογιστεί τα λάθη της και να διορθώσει «τον χαρακτήρα» της, είναι σχεδόν εξοργιστικό να ακούμε ορισμένους να εξαιρούν τους εαυτούς τους από την κριτική.
Δεν έγιναν βέβαια όλα λάθος σε αυτή τη χώρα. Για όσα έγιναν όμως, καλό θα είναι να ακούσουμε και ένα συγγνώμη.